پیشنهادهایی برای رونق بازار سفال و سرامیک شهرضا/ حمایت از کالای ایرانی را با خرید صنایع دستی شهرمان آغاز کنیم

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از صاحب نیوز سفال شهرضا سابقه ۷۰۰ ساله دارد که وجود این صنعت نمایان گر رواج مدنیت و شهرنشینی در این خطه از گذشته تا امروز بوده است

در حال حاضر شهرضا به عنوان شهر ملی سفال انتخاب و تابلویی با همین مضمون در ورودی شهر (رو به روی محله جرم افشار) نصب شده است و شکی نیست که اگر تبلیغات بهتر و بیشتری انجام شود سیل گردشگران داخلی و حتی خارجی به سمت این دیار سرازیر خواهد شد و صنعت توریسم در شهرضا جان تازه ای خواهد گرفت.

تصمیم گرفتیم موضوع سفال، سرامیک و صنایع دستی در شهرضا را در این مقاله کالبدشناسی کنیم. واقعا چند درصد از مردم ما با دو خانواده بزرگی که از قدیم الایام برای حفظ هنر سفالگری در این شهر زحمت کشیده اند آشنایی دارند و پای صحبت ها و درد و دل هایشان نشسته اند؟ هیچگاه از خود پرسیده ایم فامیل های سهیلی، بهاری و… چه خون دلی خورده اند تا این صنعت و این هنر همچنان در شهرضا سر پا و فعال باشد؟

به نظر می رسد در این وانفسای بیکاری و نبودن شغل مناسب برای جوانان جویای کار، توجه بیشتر به هنر سرامیک و سفال می تواند بستر مناسبی برای اشتغال جوانان فراهم کند. پیشنهاد می شود دلسوزان شهر و متبحران این هنر با کمک مسئولان دست در دست هم بدهند و زیرساخت های موجود را تقویت کنند.

بُعد دیگر مسئله به آحاد جامعه برمی گردد؛ بدیهی است هر چند که دستان هنرمند بهاری ها، سهیلی ها و هنرمندانِ دیگر این عرصه آثار زیبایی بیافرینند، اما چنانچه از طرف مردم مورد حمایت قرار نگیرند، انگار کاری صورت نگرفته است.

کار این هنرمندانِ عزیزان به مانند نویسنده ای است که چند سال برای خلق کتابی زحمت می کشد اما بعد از انتشار کسی کتابش را نخرد و نخواند؛ سؤال این است که اگر خود ما که دغدغه آبادی شهرمان را داریم از هنرمندان شهرمان حمایت نکنیم و محصولات آنان را نخریم این عزیزان به چه امیدی کالا تولید کنند؟

معتقدیم مردم ما و به خصوص خانواده ها باید موقع تهیه کادو برای دادن هدیه، چشم روشنی و… بیشترین دغدغه خود را مصروف خرید صنایع دستی ساخته شهر خودشان کنند. بعضی وقت ها دلمان می سوزد که خانم های محترمه برای تهیه یک جنس کادویی داخل مغازه های لوکس می روند؛ حاضرند برای کالاهای مصرفی و تزئینی خارجی پول زیادتری هم پرداخت کنند، اما حاضر نیستند به صنایع دستی شهر خودشان نگاهی بیندازند.

وقتی موشکافانه به قضیه نگاه کنیم متوجه می شویم در خانواده همین خانم یا بستگان او تعداد زیادی جوان بیکار جویای شغل دارند، ما باید به این باور برسیم که خرید و حمایت از کالاهای مصنوع شهر و کشور خودمان راهی است برای ایجاد اشتغال جوانان.

واقعا چه اشکالی دارد ظروف مصرفی و تزئینی خانه های ما از سفال و سرامیک ساخت فرزندان شهر خودمان باشد؟ چه ایرادی دارد رستوران ها، ادارات و به طور کلی مجامع عمومی از ظروف سرامیکی شهر خودمان استفاده کنند؟ چه ایرادی دارد مسئولان ادارات و شرکت ها موقع اهدای کادو به همکارانشان به جای خرید اجناس بنجل چینی، اجناس تولید شهر خودمان را بخرند؟

پیشنهاد می شود دست اندر کاران تولید سفال و سرامیک در شهرضا اقدام به یک مرکز تخصصی آموزشی سفال کرده و جوانان مستعد و علاقه مند به این هنر و حرفه را جذب کنند.

هنرمندان ما باید با تشکیل جلسات مستمر و همفکری با یکدیگر برای جذب مشتری بیشتر، اقدام به آفرینش طرح های جدیدتر و زیباتری کنند تا رضایت مصرف کننده نهایی که مردم هستند جلب شود.

پیشنهاد دیگر اینکه در کنار امامزاده شاهرضا که مرکز فروش سفال و صنایع دستی است، کارگاه و نمایشگاه بزرگی ایجاد شود تا مسافران و گردشگران از نزدیک با چگونگی تولید سفال و سرامیک شهر ما آشنا و همزمان اقدام به خرید اجناس کنند.

و سخن آخر اینکه اگر همین حالا همه خانواده های شهرضایی تصمیم بگیرند تا پایان هفته هر کدام یک کالای سرامیکی یا سفالی بخرند، حداقل شصت هزار کالا خریداری می شود و روح تازه ای به این صنعت دمیده خواهد شد.

رمضانعلی کاوسی