رسالت تاریخی انقلابیون در «اُحد» سال ۹۶

خبرگزاری فارس، احد در گذر زمان جاری است و با وجود تغییر نام و نماد، مرتب در حال تکرار است. حالا روزی احد می شود غدیر، روزی شتر سرخ موی جمل، روزی صفین، روزی اردوگاه امام حسن (ع) در نخیله و روزی عاشورای سال ۶۱.

احدهای نهضت اسلامی شاهد دنیا زدگی، اشتباه محاسباتی یا تردید بسیاری از خواص جبهه حق بوده است و البته با جانفشانی بسیاری از سربازان گمنام اسلام، احدهای فراوانی هم حفاظت و تثبیت شده اند و امروز با گذشت بیش از ۵۰ سال از نهضت معاصر به فرماندهی امامین انقلاب اسلامی، گویی احد پرتکرارتر هم شده است.

احد بین المللی امروز ما دمشق، حلب، بغداد، ، موصل، بیروت و صنعا است و بدون تردید تاریخ گواه بصیرت، صلابت و اقتدار بی نظیر سرداران و سربازان نامدار اسلام عزیز خواهد بود و قلم تاریخ، این روزها را زرین تر خواهد نگاشت.

اما احدهای داخلی هم داریم و نزدیک ترین و مهمترین احد پیش رو، انتخابات ۹۶ است. راهبرد و رسالت تاریخی جریان انقلاب مقابله با نفوذ و رخنه لیبرال ها، خستگان از انقلاب و فتنه گران است.در تمام سال های گذشته این راهبرد، مورد وفاق همه اصحاب انقلاب بوده است اما در مواردی نه تنها در روش و راهکار وفاق لازم ایجاد نشد بلکه اختلافاتی نیز بروز نمود، سبد آرای جریان انقلاب چندپاره شد و در حفاظت از احد بازماندیم و فتح مجدد آنها، زمان و هزینه های قابل توجه و بعضاً جبران ناپذیری بر کشور تحمیل نمود.

زمینه و انگیزه های بدعملی در احدها هم مانند تغییر در مصداق احد متفاوت و متعدد است در این سالها بخش هایی از خواص جریان انقلاب با تفسیر ناصواب مفاهیمی همچون تکلیف گرایی یا نتیجه گرایی و یا نسبت اتحاد با خالص سازی از عمل به رسالت تاریخی خود بازماندند.لذا در این نوشتار سعی خواهد شد بنابر کلام و بیانات امامین انقلاب اسلامی به گره گشایی و تبیین مجدد این مفاهیم پرداخته شود.

بنیانگذار کبیر و معمار انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) در بیانات متعدد بر تکلیف گرایی تاکید داشتند از جمله فرمودند:" ما در جنگ برای یک لحظه هم نادم و پشیمان از عملکرد خود نیستیم.راستی مگر فراموش کرده ایم که ما برای ادی تکلیف جنگیدیم و نتیجه فرع آن بوده است…آیا(ملت) از اینکه به وظیفه خود عمل کرده است نگران باشد؟…همه ما مأمور به ادای تکلیف و وظیفه ایم نه مأمور به نتیجه"

بخشی از خواص جریان انقلاب با توجه به بیانات حضرت روح ا…( رضوان اله تعالی علیه) تکلیف خود را در انتخابات های اخیر، انتخاب اصلح فارق از نتیجه دیدند و بر خالص سازی جبهه انقلاب اسلامی حتی به قیمت ایجاد اختلاف و شکاف در بین انقلابیون اصرار کردند و اساساً مفاهیمی مانند نتیجه و اتحاد در چارچوب تحلیل سیاسی آقایان به درستی تبیین و جانمایی نشد.

به دلیل بروز همین آسیب ها در فرهنگ سیاسی انقلابیون، فرمانده بصیر انقلاب اسلامی و مفسر بزرگ تئوری حکومت اسلامی مورد نظر امام خمینی(ره) به تبیین و تفسیر موضوع پرداختند.امام خامنه ای عزیز در دیدار دانشجویان فرمودند:

رابطه‌ى «تکلیف‌مدارى» با «دنبال نتیجه بودن» چیست؟ امام فرمودند: ما دنبال تکلیف هستیم. آیا این معنایش این است که امام دنبال نتیجه نبود؟ چطور میشود چنین چیزى را گفت؟ امام بزرگوار که با آن شدت، با آن حدّت، در سنین کهولت، این همه سختى‌ها را دنبال کرد، براى اینکه نظام اسلامى را بر سر کار بیاورد و موفق هم شد، میشود گفت که ایشان دنبال نتیجه نبود؟ حتماً تکلیف‌گرائى معنایش این است که انسان در راه رسیدن به نتیجه‌ى مطلوب، بر طبق تکلیف عمل کند؛ برخلاف تکلیف عمل نکند، ضدتکلیف عمل نکند، کار نامشروع انجام ندهد؛ والّا تلاشى که پیغمبران کردند، اولیاى دین کردند، همه براى رسیدن به نتایج معینى بود؛ دنبال نتایج بودند. مگر میشود گفت که ما دنبال نتیجه نیستیم؟ یعنى نتیجه هر چه شد، شد؟ نه.

در دفاع مقدس و در همه‌ى جنگهائى که در صدر اسلام، زمان پیغمبر یا بعضى از ائمه (علیهم‌السّلام) بوده است، کسانى که وارد میدان جهاد می‌شدند، براى تکلیف هم حرکت میکردند. جهاد فى‌سبیل‌الله یک تکلیف بود. در دفاع مقدس هم همین جور بود؛ ورود در این میدان، با احساس تکلیف بود؛ آن کسانى که وارد می‌شدند، اغلب احساس تکلیف میکردند. اما آیا این احساس تکلیف، معنایش این بود که به نتیجه نیندیشند؟ راه رسیدن به نتیجه را محاسبه نکنند؟ اتاق جنگ نداشته باشند؟ برنامه‌ریزى و تاکتیک و اتاق فرمان و لشکر و تشکیلات نظامى نداشته باشند؟ اینجور نیست. بنابراین تکلیف‌گرائى هیچ منافاتى ندارد با دنبال نتیجه بودن، و انسان نگاه کند ببیند این نتیجه چگونه به دست مى‌آید، چگونه قابل تحقق است؛ براى رسیدن به آن نتیجه، بر طبق راههاى مشروع و میسّر، برنامه‌ریزى کند.

البته آن کسى که براى رسیدن به نتیجه، برطبق تکلیف عمل می‌کند، اگر یک وقتى هم به نتیجه‌ى مطلوب خود نرسید، احساس پشیمانى نمیکند؛ خاطرش جمع است که تکلیفش را انجام داده. اگر انسان براى رسیدن به نتیجه، بر طبق تکلیف عمل نکرد، وقتى نرسید، احساس خسارت خواهد کرد؛ اما آن که نه، تکلیف خودش را انجام داده، مسئولیت خودش را انجام داده، کار شایسته و بایسته را انجام داده است و همان طور که قبلاً گفتیم، واقعیتها را ملاحظه کرده و دیده است و بر طبق این واقعیتها برنامه‌ریزى و کار کرده، آخرش هم به نتیجه نرسید، خب احساس خسارت نمیکند؛ او کار خودش را انجام داده. بنابراین، این که تصور کنیم تکلیف‌گرائى معنایش این است که ما اصلاً به نتیجه نظر نداشته باشیم، نگاه درستى نیست.

رهبر معظم انقلاب همچنین در تکمیل این بخش از اندیشه سیاسی انقلاب اسلامی به مفهوم مکملی تحت عنوان اتحاد اشاره دارند. معظم له در دیدار دانشجویان در ۳۱ مرداد ۱۳۸۹فرمودند: یک سؤال دیگر این است که بعضى‌ها میگویند وحدت، بعضى‌ها میگویند خلوص؛ شما چه می‌گوئید؟ من می گویم هر دو.

خلوص که شما مطرح می کنید که ما بایست از فرصت استفاده کنیم و حالا که غربال شد، یک عده‌اى را که ناخالصى دارند، از دائره خارج کنیم – چیزى نیست که با دعوا و کشمکش و گریبان این و آن را گرفتن و با حرکت تند و فشارآلود به وجود بیاید؛ خلوص در یک مجموعه که اینجورى حاصل نمی شود؛ ما به این، مأمور هم نیستیم.

در صدر اسلام، خوب، با پیغمبر اکرم یک عده بودند؛ سلمان بود، اباذر بود، ابىّ‌بن‌کعب بود، عمار بود، کى بود، کى بود؛ اینها درجه‌ى اول و خالص‌ترینها بودند؛ عده‌اى دیگر از اینها یک مقدارى متوسطتر بودند؛ یک عده‌اى بودند که گاهى اوقات پیغمبر حتّى به اینها تشر هم می زد. اگر فرض کنید پیغمبر در همان جامعه‌ى چند هزار نفرى – که کار خالص‌سازى خیلى آسانتر بود از یک جامعه‌ى هفتاد میلیونى کشور ما – میخواست خالص‌سازى کند، چه کار می کرد؟ چى برایش می ماند؟ آن که یک گناهى کرده، باید می رفت؛ آن که یک تشرى شنفته، باید می رفت؛ آن که در یک وقتى که نباید از پیغمبر اجازه‌ى مرخصى بگیرد، اجازه‌ى مرخصى گرفته، باید می رفت؛ آن که زکاتش را یک خرده دیر داده، باید می رفت؛ خوب، کسى نمی ماند. امروز هم همین جور است.

اینجورى نیست که شما بیائید افراد ضعاف‌الایمان را از دائره خارج کنید، به بهانه‌ى اینکه می خواهیم خالص کنیم؛ نه، شما هرچه می توانید، دائره‌ى خلّصین را توسعه بدهید؛ کارى کنید که افراد خالصى که می توانند جامعه‌ى شما را خالص کنند، در جامعه بیشتر شوند؛ این خوب است.

منظور من اتحاد بر مبناى اصول است. بنابراین وحدت با کیست؟ با آن کسى که این اصول را قبول دارد. به همان اندازه‌اى که اصول را قبول دارند، به همان اندازه ما با هم مرتبط و متصلیم؛ این می شود ولایت بین مؤمنین. آن کسى که اصول را قبول ندارد، نشان می دهد که اصول را قبول ندارد یا تصریح می کند که اصول را قبول ندارد، او قهراً از این دائره خارج است. بنابراین با این تفصیل و توضیحى که عرض شد، هم طرفدار وحدتیم، هم طرفدار خلوصیم.

حضرت آقا در دیدار جمعی از نمایندگان فراکسیون انقلاب اسلامی در ۲۱ دی ماه ۱۳۸۸ نیز می فرمایند: ما در سطح کشور هم معتقد به وحدتیم، در این مجموعه معتقد به ارزش‌ها و اصول هم معتقد به وحدتیم؛ این را باید حفظ کرد، ولو با یک اغماض‌هایی. بعضی از اغماض‌ها ممکن است اعتراض برخی دیگر را متوجه انسان بکند؛ خوب، بکند؛ ولی آدم باید ببیند حق چیست. یک جاهایی باید برخی اغماض‌ها را برای یک مصلحت بزرگ‌تری انجام داد؛ که حالا در این مورد بحث ما، مصلحت اتحاد و اتفاق و با هم بودن و یک حرف زدن و یک صدا داشتن و اینهاست.

در سایه همین یک صدا داشتن، ای بسا بتوان همان کسی را که شما می‌گویید این مواضع را گرفته که نباید می‌گرفت نزدیک کرد به مواضعی که مورد نظر شماست.

راجع به افراد و گروه‎‎ها جمع‎بندی داشته باشید، کار خوب و بد را جمع‎بندی کنید و برآیند آن را ببینید چقدر به‎نفع انقلاب است. من این را بار‎ها گفتم، ما اثبات یا نفی‎مان نسبت به اشخاص ناشی است از جمع بندی‎ای که ما داریم…تذکرتان را بدهید، نهی از منکر اگر منکری می‎بینید بکنید، امر به معروف اگر چنان‎چه معروفی هست که زمین مانده بکنید. اما این موجب نشود که این منکر را یا این نقطه منفی را آدم بهانه قرار بدهد و راهش را جدا کند یا فرض کنید که فاصله ایجاد بشود یا تعارض کند یا تخریب کند کما این‎که بعضی‎ها هم همین‎جورند… . این اشکالات برخی هست. برخی کوچک هم نیست، ممکن است بزرگ هم باشد منتها در عین‎حال باید جمع‎بندی را ملاحظه کرد.

بیش از آن مقداری که حد و حق این اشکالات است، برایش حساب باز نکنید. اولاً راه حمل بر صحت را به کلی و در مواردی نبندید؛ چون ممکن است واقعاً در برخی از این چیزهایی که آقایان گفتند، راه‌های حمل بر صحت وجود داشته باشد.

برادران حجت تمام است و بنابر منظومه فکری ارائه شده توسط امامین انقلاب اسلامی دلیلی برای بهانه جویی و تفرقه نیست و باید گفت رسالت تاریخی انقلابیون در احد ۹۶ عبارت است از:
۱. تکلیف گرایی و برنامه ریزی برای رسیدن به نتیجه مطلوب بنابر واقعیت های موجود و طبق راه های مشروع و میسر

۲. اتحاد و پرهیز از تفرقه و مطلق گرایی با اغماض از مسائل جزئی تر برای رسیدن به مصالح بزرگتر و منافع انقلاب اسلامی

۳. آسیب شناسی جریان انقلاب اسلامی، امر به معروف و نهی از منکر با پرهیز از بهانه جویی، فاصله گذاری و تعارض

این همه گفتیم لیک اندر بسیج
بی عنایات خدا هیچیم هیچ