من ایرانم تو عراقی، چه فراقی

«اصلا حسین جنس غمش فرق می‌کند» و این را اگر در روز اربعین از جرگه زائران نجف تا کربلا و بین‌الحرمین هم جا بمانی، می‌توانی در پایتخت شور و شعور حسینی به خوبی‌ مشاهده کنی.

در روزهایی که ویروسی کوچک و منحوس عجز بشر پرمدعا را به رخ کشیده و جهان را در تلاطمی برای تغییر سبک‌های زندگی و گاهی سکون به جای رفت و آمدهای پرهیاهو فرو برده است، شعله عشق به سالار شهیدان همچنان در جان عاشقان زبانه می‌کشد و شراره‌های آن بر پیکر آزادی‌خواهان عالم فزونی می‌یابد.

امسال هم کرونای منحوس برای دومین سال متوالی جسم‌های بسیاری از مشتاقان زیارت اباعبدالله‌الحسین (ع) را در اجتماع میلیونی اربعین محدود و محصور کرده و خاک مسیر نجف تا کربلا را به انتظار قدم‌های زائران گذاشته است و فقط جمع معدودی از عاشقان توانستند خود را با وجود محدودیت‌های کرونایی به بین‌الحرمین برسانند و به نمایندگی از همه آرزومندان، سلام و پیغام لبیک به مولای حق‌طلبان را ابلاغ و میثاق این عهد جاودانه تاریخ را تازه و تجدید کنند.

در این بین حسینیه اعظم زنجان که پرچم‌دار ارادت به خاندان عصمت و طهارت (ع) و در رأس آن امام حسین (ع) است، در محرم امسال گرچه نتوانست به شیوه هر ساله مراسم باشکوه یوم‌العباس را برپا کند اما با مراعات مومنانه و در صفوفی منظم، جمعی را گرد هم آورد و در سوگ سید و سالار شهیدان دل‌های عاشقان را خانه به خانه از قاب فضای مجازی به میعادگاه همیشگی عاشقان حسینی کشاند.

اکنون هم از چند روز مانده به اربعین، این حسینیه به یاد روزهای استقرار در پیاده‌روی میلیونی در عراق و پذیرایی از زائران حسینی، موکبی را در مقابل مسجد حسینیه اعظم زنجان برپا کرده تا قدری دل‌های بی‌قرار جاماندگان اربعین را التیام بخشد و در آن گوشه‌ای از مهربانی‌ها، بخشش‌ها، عشق‌ها و معنویت‌ها را که از مکتب حسینی وام گرفته است، به نمایش بگذارد.

در این موکب صدای مداحان اهل‌بیت (ع) را می‌شنوی که سوز دل‌ها از غم فراق سلاله پیامبر (ص) و سودای گرفتن حق مظلومان و نفرت از ظالمان را پیوند می‌زنند و دل‌ها را روانه کربلا می‌کنند. در غرفه‌ای خادمان با آش، حلوا و چای، زائران را تکریم و وجودشان را گرامی می‌دارند. یک روحانی در غرفه‌ای دیگر کودکان را با آموزه‌های دانشکده انسان‌ساز حسینی آشنا و آن‌ها را به دیدن زیبایی‌های این حماسه باشکوه بشری دعوت می‌کند.

در گوشه‌ای دیگر کودکانی را در کنار بزرگ‌ترها می‌بینی که مثل دوران دفاع‌مقدس وقتی قلک‌های‌شان را برای تهیه خوراکی برای رزمندگان می‌شکستند، حالا هم با همان خلوص روی زمین نشسته و کفش‌های میهمانان را واکس می‌زنند. کودک دیگری روی صندلی کوچکی تکیه زده و جعبه دستمال کاغذی را به عزاداران تعارف می‌کند تا با پاک کردن اشک چشمان دلسوختگان، سهمی در این مانور مهربانی و عاشقی به گردن بگیرد.

عکس شهدای دفاع‌مقدس و مدافعان حرم نیز دور تا دور محوطه، نظر رهگذران را به خود جلب می‌کند و شاگردان فارغ‌التحصیل مکتب حسینی که خود را چون مولای خویش، اسوه شجاعت، دلاوری، ذلت‌ناپذیری و آزادمردی کردند، به نسل‌های جدید معرفی می‌کند تا آن‌ها که جلوه‌های ایثار را با چشم خود ندیده بودند، مردان هویت‌ساز تاریخ را بشناسند.

دیگر موکب‌ها و هیئت‌ها نیز در این حماسه حسینی تاب نیاوردند و با استقرار در مسیر گاوازنگ تا مزار شهدای گمنام، یاد خدمت‌رسانی در پیاده‌روی اجتماع عظیم اربعین را زنده کردند تا بگویند ارادت به مولای مظلومان بُعد زمان و مکان نمی‌شناسد و از هر کجای دنیا می‌توان در مکتب حسینی مشق عشق را نوشت و هرچه زمان از این واقعه جاودانه تاریخ بگذرد، شاگردان بیشتری در این مدرسه تربیت می‌شوند.

حاضران و خادمان در این پیاده‌روی نمادین که روزگاری سخت و متفاوت از شیوع یک بیماری را سپری می‌کنند، ماسک بر صورت نهادند تا با مراعاتی مومنانه، حق شرعی و قانونی هم‌نوعان را ادا کنند و تأکید بر حفظ سلامت مردم در همه رزمایش‌های معنوی، امری به جد مهم و مورد سفارش اولیا و اوصیا است.

انتهای پیام