روایت سخت ترین بدرقه بابا حسین/ پروانه ای که به دور حاج قاسم می چرخید

– اخبار فرهنگی –

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شهید پور جعفری یکی از شهدای مقاومتی است که در ترور آمریکایی ۱۳ دی ماه به همراه حاج قاسم به شهادت رسید. نفیسه پورجعفری، دختر شهید حسین پور جعفری، یار همیشگی سپهبد شهید قاسم سلیمانی است. او وقتی از صفات مختلف پدرش که به طنز و جدی میان دوستانش مصطلح بود تعریف می کند به عباراتی چون «مخزن الاسرار حاج قاسم»، «جعبه سیاه حاج قاسم»، «یار همیشگی» اشاره می کند اما در نهایت معتقد است حاج قاسم، بابا حسینش را برادر می دانست و همیشه می گفت: «حسین مثل پروانه دور من می چرخد.» آخرین خداحافظی ها با پدر به نقل از نفیسه پور جعفری در ادامه می آید:

آخرین خداحافظی بابا

۱۰دی ۱۳۹۸ نیم ساعت قبل از نماز صبح بود که بیدار شدم، دیدم بابا جای همیشگی نمازش ایستاده و مثل همیشه نماز شب می خواند. پشت سرش نشستم و غرق تماشای نماز خواندنش شدم. چه آرام و با صلابت می خواند. بعد نماز روبرویم نشست. به هم زل زده بودیم بدون اینکه حرفی بزنیم. فقط همدیگر را نگاه می کردیم و مثل همیشه لبخند بود که مهمان صورت زیبایش بود.

نماز صبح را با مادر پشت سر بابا خواندیم. سر نماز از خدا خواستم این بار هم بابا به سلامت از ماموریت باز گردد. پیش خودم گفتم ایندفعه قرار است کجا بروند؟ عراق؟ سوریه؟ لبنان؟ نمی دانستم.

نزدیک ظهر بود که تماس گرفت و گفت ظهر به خانه می آید و بعدا راهی مأموریت می شود. من خوشحال از دیداری دوباره. وقتی بابا به خانه رسید، اول تلویزیون را روشن کرد و گفت:«نفیسه! بیا. بیا اینجا پیشم بنشین. نگاه کن! اوضاع ایندفعه خیلی خطرناک است. مردم سفارت آمریکا را در بغداد آتش زده اند.این بار که برویم حتما ما را می زنند.» تمام این جملات را با لبخند برایم گفت.

بیشتر از همیشه ترس افتاد توی دلم. ترسی که حتی یک لحظه رهایم نکرد. به او زل زدم و گفتم: «بابا تو نرو. می گویی خطرناک است.» گفت: «نمی شود بابا، نمی تونم حاجی را تنها بگذارم». مامان مثل همیشه وقتی بابا می خواست راهی شود، قرآن و لیوان شربتی داخل سینی روی میز گذاشت. بابا را اینطور بدرقه می کرد. بابا هم مثل همیشه نصف لیوان شربتش را خورد و نصفش را برای نوه های عزیزش نگه داشت. النا مدرسه بود اما پریناز کوچولو بقیه شربت را خورد.

نوه ها این بار خیلی بی تابی می کردند. پریناز پاهای بابا حسینش را گرفته بود و می گفت :«بابا حسین نرو عراق، دشمنا این دفعه می کشنت!» بابا حسین گفت: «دوستانم مواظبم هستند.» روی ماهش را برای آخرین بار بوسیدم. آیه الکرسی را خواندم و سپردمش به خدا.

خبر شهادت

۱۳دی ۱۳۹۸  بود. مامان برای اولین بار به اصرار خود بابا با محمدحسین رفته بود مسافرت. من بودم و دخترم پریناز. خواهرم نعیمه هم همراه بچه هایش یعنی النا و مرسانا بود. شب عجیبی بود. شبی که تمامی نداشت تا اینکه بابا زنگ زد. ساعت ۲۳:۱۵بود که بابا برای آخرین بار زنگ زد. بابا زنگ زده بود برای آخرین سفارش ها: «مواظب خودتان باشید بچه ها…» دو ساعت و پنج دقیقه بعد، وقتی که اصلا فکرش را هم نمی کردیم و در خواب بودیم …

ساعت ۵:۴۵ بود که تلفن زنگ خورد. به امید اینکه بابا حسین پشت خط باشد، تلفن را جواب دادم: «الو بابا…» اما بابا نبود. خاله مهدیه بود. تعجب کردم از اینکه اول صبحی تماس گرفته است. گفت: «خاله! بابایت کجاست؟خوب هست؟» گفتم: «رفته آن طرف.خوب است.همین دیشب با او تلفنی صحبت کردیم.» مکثی کرد و گفت: «خاله تلویزیون زیرنویس می کند حاج قاسم شهید شده…» وای امکان نداشت. مگر همچین چیزی ممکن بود؟ بابا چی… نفهمیدم چطور به گوشی بابا زنگ زدم. با دستان لرزان و چشمانی که پرده اشک دیدگانش را تار کرده بود.

وقتی به مأموریت می رفت، گوشی اش را دایورت می‌کرد روی خط ادارهِ. تا جواب دادند، گفتم: «بابام کجاست؟ بابام چی شده؟» هیچ کس هیچ جوابی نمی داد. می گفتند: «هنوز هیچ اسمی به ما نداده اند. هنوز هیچی معلوم نیست.» ولی مگر می‌شد حاج قاسم جایی باشد و بابای من کنارش نباشد؟ مگر حاجی خودش نمی گفت حسین همیشه مثل پروانه دور من است؟

در تاریکی خانه دنبال کنترل تلویزیون می گشتم. می خواستم خودم زیرنویس ها را ببینم. نعیمه که کنار سجاده خوابش برده بود تا حال هراسان من را دید، گفت: «چه شده؟» نمی دانستم به او چه بگویم. همینطور که به سرم می زدم فقط گفتم: «آبجی! حاجی، حاجی شهید شده»… حاجی که می گفتم یعنی بابا. یعنی هر اتفاقی برای حاجی افتاده باشد، برای بابا حسین هم افتاده است.

زنگ زدم نجف به علی(همسرم). چند عکس برایم فرستاد و گفت: «نفیسه! دعا کن بابا توی آن ماشین نبوده باشد.» با اینکه مطمئن بودم چه اتفاقی افتاده اما باز می خواستم باور کنم بابا در آن ماشین نبوده است. نزدیک ظهر بود که دم در خانه برایمان خرما و حلوا آوردند و گفتند: «خدا صبرتان دهد.»

وداع با پدری که برادر حاج قاسم بود

دوشنبه از نیمه شب گذشته بود که بابا رسید تهران. دوستان و آشنایان جمع بودند. نمی توانستم توی خانه منتظر بمانم. آن هم خانه ای که مادر همیشه در آن با سینی قرآن و شربت پدرم را بدرقه می کرد. مدام قدم می زدم. آرام و قرار نداشتم . انتظار برای پدر. پدری که مرد بود…به او می گفتند: «جعبه سیاه حاج قاسم» حاج قاسم به او می گفت: «برادرم» پدر برای خیلی از بچه های یتیم هم پدری کرد.

در باز شد و مرکبی مزین به پرچم مقدس سه رنگ ا‌یران وارد خانه شد .دستم را رساندم زیر مرکب .مرکب به آرامی روی زمین جای گرفت. مرکبی که کاظمین، کربلا، نجف، سامرا، اهواز و مشهد را طی کرده بود و حالا اینجا بود . درست همان جایی که همیشه نمازش را می خواند. سرم را گذاشتم به روی مرکب و صدا زدم: «بابا…بابا حسین…بابای من»..هرچه صدا کردم هیچ جوابی نمی داد.

همانطور که سرم روی مرکب بود چشم هایم را بستم و مرور کردم. چه زود همه چیز تمام شد. باور کردنی نبود. لبخندش یک لحظه از ذهنم دور نمی شد. لبخندی که داشت ذره ذره وجودم را آتش می زد. وقت وداع بود. مگر سخت تر از این هم می‌شود؟ بدرقه اش می کردم و زیر لب با او حرف می زدم اما باز جوابی نمی داد. بابا داشت می رفت. اما من نتوانسته بودم روی ماهش را ببینم. نتوانسته بودم صورت مهربانش را ببوسم.

نماز آخر به امامت آقا

نمازی که به امامت رهبر عزیزمان بر پیکرهای پاک و آسمانی پدرانمان خوانده شد، فراموش نشدنی بود. وقتی ایستادم به نماز هنوز باور نمی کردم، نمازی که می خوانم نمازیست برای بابا. روز بعد کرمان بودیم. حجم عظیم و گسترده مردم باعث شد مراسم تدفین عقب بیفتد. چهارشنبه قبل از نماز صبح بود که رفتیم گلزار شهدا. دو قبر آماده بودند برای خانه ابدی شدن. دو قبری که اینجا هم نزدیک هم بودند برای دو یار بهشتی. دو یار که قرارشان تا آخر بود و محبتشان مثال زدنی.

آرامش و مهربانیشان زبانزد، وجودشان با برکت، نگاهشان نافذ و لبخندشان پرمعنا. مرکب ها را آوردند. اشک و آه و ناله… صدای اذان صبح به گوش می رسید. نماز کنار قبور خوانده شد. صلوات؛ ذکری که مدام شنیده می شد. دست زدم به پیکر پیچیده به کفن. دست می زدم تا بابا را حس کنم، تا برای آخرین بار نوازشش کنم.  اما تلاش بیهوده ای داشتم برای حس کردن حتی قسمتی از بدن بابا. محمد حسین بود که کمک داد تا بابا را داخل قبر گذاشتند و من چشمانم را بستم تا آن صحنه را نبینم. تا خاک ریختن به روی پیکر پدرم را نبینم. و در آخر یک سنگ سیاه ساده روی محل تدفین و تمام.

چرا شهید حسین پورجعفری مخزن الاسرار حاج قاسم بود؟+ فیلم

مدتی قبل تر بابا با یکی از دوستاش به همین گلزار شهدا رفته بود. بابا می گوید: «خب جای حاجی که مشخص است، پایین پای حاجی را هم بگذارید برای من.» دوستش می گوید:«حسین تو اینجا جایت نمی شود.» اما بابا با لبخند همیشگی می گوید: «چرا جا می شوم.» با وضعیتی که بابا داشت، پیکرش همانجا که دوست داشت، جا شد، اما اگر بدنش سالم مانده بود و این وضعیت را نداشت، جا نمی شد.