تکلیف دولت در عرصه مسکن با خودش هم معلوم نیست

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه تهران پیش از خطبه‌های نماز جمعه امروز تهران به سخنرانی پرداخت. متن این سخنرانی به شرخ ذیل است: بسم رب الحسین
امروز، مفتخرم در جایگاهی ایستاده ام که سیدمان، خامنه‌ای (حفظه الله) سال‌ها در آن، از انقلاب و راه‌های رفته اش و مسیر دشوار و پرامیدش با ما سخن می‌گفت. در جایگاهی که مومنان هر هفته جمع می‌شوند و یکدیگر را به حق و صبر توصیه می‌کنند که لا یحمل هذا العلم الا اهل البصر و الصبر.
پاس می‌دارم روز دانشجو را و زنده می‌دارم یاد همه دانشجویان شهیدی را که جانشان را در راه آزادی و آزادگی فدا کردند. سلام و احترام خود را تقدیم می‌دارم به همه دانشجویان و دانشگاهیان عزیزی که عمرشان را وقف پیشرفت و آبادانی کشورمان، ایران کرده اند.
اما بعد.
به نظر می‌رسد مهم‌ترین مسئله این روز ها، معیشت مردم است و سخن گفتن از هر چیزی غیر از عوامل اساسی مشکلات اقتصادی مردم، گریز از مسئله اصلی است و علی رغم تلخی و تلخکامی، ما خود را موظف می‌دانیم از پشت این تریبون، درباره این مسائل سخن بگوییم و تحلیلمان را پخته، سنجیده و منصفانه عرضه کنیم. لذا، شهادت می‌دهم که در جایگاه عبادی-سیاسی نمازجمعه، سر سوزنی تعلقات جناحی و سلیقه سیاسی خود را دخالت نداده و هر چه می‌گویم جز به نیت صیانت از اصل نظام و انقلاب و پاسداری از کرامت مردم شریف ایران نبوده و اساسا اصالت جنبش دانشجویی، زمانی مشخص می‌شود که صدای مستضعفان شود.
اکنون روز‌هایی را پشت سر می‌گذرانیم که با توجه به شرایط سخت جنگ اقتصادی و مضیقه مالی شدید کشور، نیاز به اتاق جنگی چابک و منسجم، جهت طرح ریزی عملیاتی اداره اقتصاد کشور احساس می‌شود. برای رفع چنین نیازی شورای عالی هماهنگی اقتصادی سران قوا تشکیل شده که با توجه به خروجی‌های عملیاتی آن، به نظر می‌رسد باید به تقویت بدنه کارشناسی و افزودن نظارتی دقیق‌تر بر تصمیمات و نحوه اجرای آن‌ها پرداخت.
به موجب این شرایط و روال، دولت و شخص رییس جمهور صاحب اختیاراتی است که پس از سال‌های ابتدایی جنگ تحمیلی، در تاریخ جمهوری اسلامی بی سابقه بوده است؛ لذا انتظار از دولت مردان آن است که در این شرایط، متناسب با اختیارات وسیع داده شده به دانشگاه و جامعه پاسخگو باشند. طبیعتا چنین وضعیتی علاوه بر دشمنی‌های مستکبرین، حاصل سوء تدبیرها، نگاه‌های غلط و تصمیمات خلق الساعه و لحظه‌ای بدون پشتوانه کارشناسی شفاف و دقیقی است که در شش سال اخیر بر کشور حکمفرما بوده است. شیوه‌ای از حکمرانی که مولد بحران بوده است و بحران‌های متعددی، از ماجرای سبد کالا گرفته تا دوقطبی سازی‌های سیاسی انتخاباتی، از دی ۹۶ تا بحران ارزی و اخیرا هم که بحران بنزین. به نظر می‌رسد وقت آن رسیده است که کارنامه شش ساله دولت تدبیر و امید را بررسی کنیم. بنده در این مجال، تنها به گوشه‌ای از آن در عرصه‌های مختلف مسکن، ارز، فساد، مالیات، خصوصی سازی، سیاست خارجی و… اشاره خواهم کرد:
۱- مسکن: تولید مسکن از سال ۹۲ به کمتر از نصف کاهش پیدا کرده و به حدود ۳۵۰ هزار واحد مسکونی رسیده است. نقش مسکن در افزایش اشتغال و کمک به رونق صنایع وابسته نادیده انگاشته شده و طرح‌های پیشین مزخرف خوانده شده است. شما خود قضاوت کنید. الآن هزینه مسکن از معضلات جدی شما نیست؟ الآن اولین مشکل پیش راه ازدواج جوانان تامین مسکن نیست؟ این در حالی است که تکلیف دولت در عرصه مسکن با خودش هم معلوم نیست و هر روز سخن از طرح جدیدی (مسکن امید و اجتماعی و..) برای حل این معضل زده می‌شود. این به کنار که وزیر پیشین راه و شهرسازی به وظایف ابتدایی خود در تولید مسکن عمل نکرد و به این افتخار هم می‌کند.
۲- ارز: با تصمیمات غیر کارشناسی شده و غیر شفافی مثل تعیین نرخ دولتی ۴۲۰۰ تومان برای ارز، موجب اختصاص ۳۳ میلیارد دلار از سرمایه مملکت به واردات کالا‌هایی شدند که نه تنها موجب کاهش قیمت که بعضا موجب افزایش قیمت هم شد و بستر را برای فرصت طلبان مهیا کرد و اینگونه ذخایر کشور به تاراج رفت.
۳- فساد اقتصادی: برادر رییس جمهور و از موثرترین افراد در مدیریت اقتصادی و سیاست خارجی کشور، امروز محکوم به رشوه و اختلاس است و ما هنوز چشم به راهیم که مگر جناب رییس جمهور اعلام برائت و بیزاری کند.
۴- مالیات: ما امروز با دولتی مواجهیم که تنها حدود یک سوم از مالیاتی را که باید بگیرد، اخذ می‌کند و ما بقی آن به دلیل ناتوانی در مقابله با فرار مالیاتی صاحبان ثروت و قدرت هم، چون پزشکان یا با بذل و بخشش‌های تبعیض آمیزی، چون معافیت مالی هنرمندان برای رفع نیاز‌های کشور هزینه نمی‌شود.
۵- خصوصی سازی: بیش از ۶.۳ هزار میلیارد تومان ارزان فروشی صورت گرفته در پالایشگاه نفت کرمانشاه، کشت و صنعت مغان، آلومینیوم المهدی و هرمزال و زیرمجموعه‌های شرکت توسعه گردشگری را کدام نگاه کارشناسی رقم زده است؟ چه کسی پاسخگوی خسارتی است که با خصوصی سازی مملو از رانت و فساد و عدم شفافیت بر کارخانه‌های مادر و سودده وارد شده است؟ چه کسی پاسخگوی هزاران کارگری است که در این شرایط سخت، از کار بیکار شده اند؟ و مسئله آن که هنوز هم که هنوز است، مسئولین بر همان بیراهه‌ی گذشته و واگذاری‌های غلط اصرار دارند.
۶- سیاست خارجی: سال‌ها ظرفیت‌های بی نظیر کشور را معطل مذاکره، با حاصلی، چون برجام کردند. برجامی که قرار بود یک شبه همه مشکلات را حل کند، امروز نتیجه اش عیان پیش روی شماست. علی رغم تذکر‌های مکرر دلسوزان، مسیر مطلوبشان را پیش رفتند و طبق سنت الهی، مجددا شکست گفتمان ذلت و خودناباوری را به چشم سر مشاهده کردیم.
همه این‌ها و بسیاری دیگر ازقبیل شکست طرح تحول سلامت، عدم توسعه زیر ساختی صنایع، عدم مبارزه واقعی با خام فروشی، عدم توانایی در ایجاد اشتغال، عدم توانایی در اداره درست صادرات و واردات، عدم مدیریت فرهنگی درست جامعه و… ما را به این سوال می‌رساند که آیا با دولتی سردرگم، بی برنامه، ناامید، بی اراده و ناتوان مواجهیم که هیچ راهی جز مذاکره برای حل مشکلات کشور بلد نیست؟ که آن هم ثمرات روزافزونش را هر روز خود شما مشاهده می‌کنید. می‌گفتند همه تحریم‌ها از روز اجرای برجام برداشته می‌شود. یادتان هست؟ یادتان هست از باغ‌های پر از گلابی و سیب سخن می‌گفتند؟ یادتان هست کلیدشان را؟ یادتان هست وعده‌های صد روزه شان را؟ آیا به نظر شما، این دولت در بن بست گرفتار نشده است؟ به نظرتان چه میزان باید به یک دولت فرصت داد که کارآمدی خود را نشان دهد؟ شش سال کافی نبود؟ از شما می‌پرسم، مردم شریف ایران، یک دولت، چگونه عملکردی داشته باشد که نشان دهد لیاقت حکمرانی بر شما را ندارد؟ نمی‌دانم، اما می‌دانم که امروز روز پاسخگویی است. روزی است که باید کم کم خودشان را جمع کنند و به جای اصلی کردن فرعیات و حواشی، در برابر متنی که حاصل بی اعتمادیشان به ایران و ایرانی، و اعتمادشان به بیگانگان است پاسخگو باشند. با این تصویر از وضعیت مدیریت اجرایی کشور، آیا باید دست روی دست گذاشت که دو سال باقیمانده نیز، با همین وضعیت ادامه یابد؟ آیا باید به نصیحت دولت ادامه داد یا با مردم از ناتوانی این نگاه در اداره کشور سخن گفت؟ خلاصه این که یکی از مسائل مهم ما یافتن پاسخی واقع بینانه برای نحوه تعامل با دولتی است که منابع و سرمایه اجتماعی نظام را به واسطه بی کفایتی و بی لیاقتی خود به تاراج داده است. نخبگان و اندیشمندان ما باید راه حلی برای این مسئله پیدا کنند. مردم ما با کسی عقد اخوت نخوانده اند و چک سفید امضای چهار ساله به کسی نداده اند که با هر عملکردی به مسئولیت خود ادامه دهد. الحمدلله قانون اساسی مترقی‌ای داریم که ظرفیت‌هایی را برای اصلاح اوضاع اداره کشور پیش بینی کرده است. در این رابطه پرسش‌هایی از قوه قضاییه و مجلس شورای اسلامی نیز مطرح است.
در ارتباط با قوه قضائیه، خب، مقابله با مفاسد اقتصادی و دزدی‌ها و محاکمه اختلاس گران و سلطان‌های مختلف سکه و ارز، شایان تقدیر است، اما این توجه لازم است که همه این مفاسد اقتصادی تحت حمایت صاحبان قدرتی است که زمینه را برای بروز این گونه وقایع آماده می‌کنند. ریشه اصلی فساد این جاست و باید قوه قضائیه به مبارزه با مفاسد سیاسی قیام کند. مسئولی که حق مسئولیت خود را ادا نمی‌کند و با عملکرد غلط خود آبروی نظام را می‌برد، شایستگی مسئولیت در جمهوری اسلامی را ندارد. در همین قضیه اخیر، کسانی که با توهین به شعور و کرامت مردم، شبانه و ناگهانی قیمت بنزین را افزایش دادند، در حالی که تا ساعاتی قبل خود آن را تکذیب می‌کردند، کسانی که با عملکرد غلط خود، موجب نارضایتی گسترده عمومی، از بین رفتن سرمایه اجتماعی، تحمیل هزینه‌های گزاف به نظام و رهبری و زمینه ساز بروز دشمنی دشمنان و ازبین رفتن بانک‌ها و دکان‌ها و جان و مال مردم شدند، باید مورد پیگرد و محاکمه قرار گیرند.
هم چنین، مسئولین محترم قوه قضاییه، باید با تلاش جهت فراهم آوردن امکان اعتراضات آرام و موثر مردمی و کمک به گسترش آزادی‌های مشروع، در راستای پاسداشت حقوق عامه، از اعتماد مردم به نظام اسلامی به عنوان مهم‌ترین سرمایه کشور مراقبت و محافظت کنند.
و، اما مجلس شورای اسلامی، جایی که قرار بود خانه ملت باشد و ابزار نظارت مردم بر دولت، هنگامی که درگیر بازی‌های سیاسی شد و کارنابلد‌هایی به صرف وابستگی به جناحی وارد آن شدند، خروجی اش بهتر از این هم نمی‌شود. طبیعی است که چنین مجلسی نتواند در شرایط اضطرار، وارد میدان شده و مشکلات مردم را حل کند. طبیعی است که چنین مجلسی توانایی لازم جهت کنترل و جهت دهی به دولت را نداشته باشد. چنین مجلسی خود به خود از دایره تصمیم گیری و نقش آفرینی در مسائل اساسی خارج می‌شود. آقای رییس جمهور مدتی پیش فرمودند که به نظرشان بهترین مجلس ها، مجلس اول است. به نظر می‌رسد فرمایش دقیقی داشتند. مجلسی که در آن خامنه ای، باهنر، رجایی، چمران، آیت و دیالمه بودند، طبیعی است که حر باشد. چنین مجلسی بود که بدون وامداری از کسی، آزادانه تحلیل و شجاعانه مردمش را نمایندگی می‌کرد. چنین مجلسی بود که می‌توانست با دقت بر دولت نظارت کند و اگر جایی به منافع مردم و انقلاب خیانت می‌شد، به اتکای پشتوانه مردمی اش، می‌ایستاد و خائن را کنار می‌گذاشت. ما معتقدیم، راه حل اساسی مشکلات کشور، سپردن زمام امور به دیالمه هاست. ما دیالمه را می‌خواهیم. آن کس که امامش را می‌شناسد، راهش را می‌شناسد، به مردمش مومن است و در راه اصلاح جمهوری اسلامی، همه چیزش را هزینه می‌کند.
آینده جمهوری اسلامی، ان شاءالله، به لطف خدا و مسئولینی، چون دیالمه، بسیار درخشان‌تر از امروز خواهد بود. ما آمده بودیم که قله‌ها را فتح کنیم و ان شاءالله چنین نیز خواهیم کرد.
والسلام علیکم و رحمت الله برکاته