وحدت و استقامت ملی؛ پاسخ قاطع ملت به ترورهای ناجوانمردانه

ایران یکی از قربانیان اصلی تروریسم در جهان به شمار می رود و پس از پیروزی انقلاب اسلامی، دشمنان به منظور ضربه زدن به نظام اسلامی، استفاده از ترور و ایجاد رعب و وحشت میان مردم را در دستور کار خود قرار دادند، آنها تنها سران نظام را هدف ترور قرار نمی‌دادند، بلکه مردم عادی، از کودک و زن گرفته تا پیر و جوان سوژه‌های ترور منافقین بودند و این مهم را از همان روزهای نخست پیروزی انقلاب در دستور کار قرار دادند.
منافقین با حمله به مغازه‌ها، کتابخانه‌ها، مساجد و اماکن عمومی به قتل عام مردم ایران پرداختند. بنابراین در این‌ گونه عملیات‌ها صرفاً هدف انجام ترور بود و اینکه قربانی ترور چه فرد یا شخصی باشد، اهمیت نداشت. ازاین‌رو، عمده‌ قربانیان این ترورهای کور، مردم عادی، شهروندان، کودکان بی‌دفاع و رهگذران بودند. نماز جمعه یکی از اماکنی بود که بارها، هدف ترور و آماج سخت ترین حملات دشمن قرار گرفت.

منافقین در طول این عملیات‌ها چندین امام جمعه را به شهادت رساندند و تلاش داشتند تا نماز جمعه تهران را نیز مورد هدف قرار دهند. در آخرین جمعه اسفند ۱۳۶۳ خورشیدی و در زمانی که رژیم بعث، مردم را از رفتن به نماز جمعه بر حذر می‌داشت و به بمباران و موشک باران نماز جمعه تهدید می‌کرد، منافقان  با یک طرح از قبل تعیین شده نماز جمعه تهران را به خاک و خون کشیدند. باید خاطر نشان کرد که نظام جمهوری اسلامی ایران از بزرگترین قربانیان ترور و تروریسم در جهان است. عاملان ترور در طول سالیان متمادی گوشیدند تا با حذف چهره ها و شخصیت های شاخص، ضربه های جبران ناپذیری به کشورمان وارد سازند اما به دلیل اتحاد و یکپارچگی مردمان این مرز وبوم نتوانستند در روند پیشبرد آرمان های والای انقلاب خللی ایجاد کنند.

حادثه خونین نماز جمعه تهران

منافقین از جمله گروهک‌هایی بودند که برای ضربه زدن به انقلاب اسلامی از هیچ کوششی فروگذار نکردند، آنها با بمب گذاری در اماکن فرهنگی و مذهبی به هر نحو که می توانستند در راه پیشرفت انقلاب مانع ایجاد کردند و در این راه حتی با دشمن  متجاوز رژیم بعث، طرح دوستی ریختند. یکی از این جنایات و همکاری های نزدیک میان منافقین و این رژیم، انفجار بمب در نماز جمعه تهران بود. در خصوص اوضاع و شرایط سیاسی آن دوره باید گفت که صدام بسیاری از شهرها ایران را زیر آتش موشک و بمباران قرار داده و از طرفی هم تهدید کرده بود که نماز جمعه آخر سال تهران را مورد هدف موشک قرار خواهد داد؛ از طرف دیگر منافقان در زمینه ترور و بمب‌گذاری و به شهادت رساندن تعدادی از امام جمعه‌های کشور فعال شده بودند. یکی از اهداف دشمن از این تهدیدها ایجاد رعب و وحشت و ترساندن مردم بود تا بدین ترتیب، استقبال و حضور مردم را از نماز جمعه تهران کمرنگ کند، اما همین تهدیدها سبب شده بود تا مردم مؤمن و انقلابی پرشورتر از گذشته در میعادگاه نماز جمعه تهران حاضر شوند.

در آخرین جمعه اسفند ۱۳۶۳ خورشیدی نماز پرشکوه جمعه در دانشگاه تهران به امامت ریاست جمهوری وقت آیت الله خامنه ای، برگزار شد، ایشان مشغول ایراد خطبه دوم بود که ناگهان صدای انفجاری مهیب به گوش رسید و شماری از مردم بی گناه به شهادت نایل آمدند اما نکته مهم و عجیب این حادثه آن بود که نه تنها نماز جمعه تعطیل نشد و نمازگزاران مکان برگزاری نماز جمعه را ترک نکردند، بلکه آنها بدن‌های پاره پاره شهدا را جمع کردند و با شجاعت ایستادند و شعار «حسین حسین شعار ما شهادت افتخار ما» و «الله اکبر» را سر دادند، بدون اینکه کمترین تزلزلی در وجود نمازگزاران ایجاد شود بعد از سردادن شعار آیت الله خامنه‌ای با استقامت و شجاعت مثال زدنی  به ادامه خطبه پرداختند و فرمودند: چقدر خباثت می خواهد و چقدر نامردی می خواهد که یک عده انسان نمازگزار را، بدون هیچ گونه خصومت شخصی این گونه انسان در معرض تهدید قرار دهد… مردم در مقابله با استکبار جهانی، با صدام، با منافقین، با ایادی مزدور استکبار داخلی، دشمن تر و دشمنی آن ها آشتی ناپذیرتر می شود. در این حادثه منافقین کوردل بمب را به صورت جانماز به داخل دانشگاه تهران آورده بودند.

نکته جالب در خصوص این واقعه این بود که چند هفته قبل از این حادثه صدام بارها تهدید کرده بود که نماز جمعه شهرهای تهران، تبریز و اصفهان را مورد حمله قرار خواهد داد اما نمازگزاران با علم و آگاهی از چنین تهدیدی روز جمعه آخر سال را پر شورتر از همیشه در صفوف نماز جمعه حاضر شدند و از طرف دیگر آیت‌الله خامنه ای رییس جمهوری با وجود احتمال خطر در این آیین حضور یافتند و این امر پیوند و وحدت ناگسستنی مردم با مسؤولان را به خصوص در سال های نخست انقلاب به تصویر کشید که در همه صحنه ها و دسیسه چینی های دشمنان، حضوری آگاهانه داشتند و در واقع باید خاطر نشان کرد که نماز جمعه به عنوان پایگاه فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و تعلیم و تربیت با تقویت انسجام، همدلی و وحدت در چهار دهه گذشته ضمن خنثی کردن دسیسه‌های دشمنان، اقتدار نظام جمهوری اسلامی ایران را تصویر کشیده است. محمود مرتضایی‌فر مجری نمازجمعه‌ تهران درباره این روز و اقتدار آیت‌الله خامنه‌ای به ذکر خاطره‌ای پرداخت و گفت: با وجود این‌که صدای انفجار بسیار بلند بود و بر تمام فضای دانشگاه اثر گذاشته بود اما آیت الله خامنه‌ای مکان سخن‌رانی را ترک نکردند. ایشان در عین حال اصرار داشتند که به صحبت خود ادامه دهند.

شهدای ترور نماز جمعه ۱۳۶۳

این حادثه تروریستی به شهادت ۱۴تَن و زخمی شدن ۸۸ هموطن منجرشد. افرادی که در این حادثه به شهادت رسیدند به این شرح بودند: سید مهدی رضوی، رجبعلی تلیکانی، غلامعلی حاجی هاشم، محسن حاجی هاشم، پرویز شعبانی، عباسعلی رایگان، زکریا قورچی‌بیگی، مهدی ابراهیمی، محمد غفاری، مجتبی توانگر دهقان، علی احمدپور فیروزآبادی، محسن رهبری، محسن ظهیری و محمد برجسته. زنده نگه داشتن یاد شهدا یکی وظایف مهم تمام آحاد جامعه است بعد از این واقعه  در یک حرکت نمادین، ستاد نماز جمعه تهران جایگاهی را در محل اقامه نماز جمعه در دانشگاه تهران به یاد حادثه انفجار در محل نماز جمعه تهران احداث کرد و بر روی این مزارها اسم شهدای این واقعه را حک کرد تا نمازگزارانی که برای اقامه نماز جمعه به محل دانشگاه تهران می‌آیند، هم یاد این حادثه را زنده نگه دارند و هم فاتحه‌ای را نثار روح این شهدا کنند.

امام خمینی (ره) در خصوص حادثه بمب گذاری نماز جمعه از طرف منافقین و استقامت مثال‌زدنی آیت الله خامنه‌ای و مردم فرمودند: من فراموش نمی‌کنم قصه روز جمعه را که آن‌طور باشکوه، با نورانیت و با استقامت گذشت. آن‌طور مردم با طمانینه با آن صداهایی که می‌آمد، با آن رگبارهایی که می‌آمد. من ملاحظه می‌کردم. من نگاه می‌کردم و مخصوصاً نگاه می‌کردم ببینم که در بین مردم چه وضعی است، اما ندیدم حتی یک نفر را که یک تزلزلی در آن پیدا باشد و آن وقت امام جمعه آن‌طور با آن طنین قوی صحبت کرد و مردم آن‌طور گوش کردند و آن طور فریاد زدند که برای شهادت آمدیم… با وجود اینکه بمب منفجر شد اما یک نفر نرفت و همه نشستند و امام جمعه، با صلابت صحبت‌هایش را ادامه داد و آهنگ صدایش عوض نشد. مردم هم سر جایشان نشستند. فقط شعار دادند: حسین حسین شعار ماست شهادت افتخار ماست.»آیت الله خامنه‌ای در خصوص جمعه خونین تهران در ۱۳۶۳ خورشیدی می‌فرمایند: اول خیال کردیم موشک یا بمباران هوایی است؛ نگران شدم که نماز جمعه به هم خواهد خورد. خدا می داند که این صف ها تکان نخورد. یک گُله جا این انفجار واقع شد و چند لحظه همان جا یک هیاهویی شد، بعد شهدا و مجروحان را بردند؛ اما مردم همان جا نشستند و نماز جمعه و خطبه ها ادامه پیدا کرد!

حاج فضل الله فرخ از اعضای ستاد اقامه نماز جمعه در این باره می گوید: در آن زمان صدام هر هفته تهدید می­ کرد که نماز جمعه تهران را می خواهد بمباران کند. هر وقت که این اعلان می­ شد، نمازجمعه شلوغ‌تر می‌شد و حتی از شهرستان های امن هم به نماز جمعه تهران می آمدند. جالب این که هر وقت که از شهرستان های امن نمازگزار داشتیم بمباران نبود. عده‌ای کفن‌پوش در نمازجمعه می‌نشستند و شعار می‌دادند که ما آماده‌ایم. آن هفته‌ای که انفجار پیش آمد، از همان هفته هایی بود که صدام گفته بود نمازجمعه را می‌زنیم. که ما هم البته منتظر بمباران بودیم. احتمال ۸۰% و ۹۰% هم می‌دادیم که موشک بزند. چون او که ترسی از این چیزها نداشت. بارها هم شده بود که هواپیماهایش هم اطراف نمازجمعه می‌آمد و ضدهوایی روی پشت بام ها و در میدان فلسطین و اطراف میدان انقلاب از نماز جمعه مراقبت می کرد. روز حادثه، روزی بود که صدام خیلی جدی گفته بود که ما نمازجمعه را می‌زنیم. من پشت جایگاه نشسته بودم یک دفعه صدای یک انفجار مهیب آمد. بلند شدم بالا را نگاه کردم دیدم که چیزهایی از بالا پایین می‌ریزد. اول خوشحال شدم. حدس زدم که قطعات هواپیمای دشمن است که پایین می ریزد. ولی وقتی روی زمین آمد، دیدم قطعات بدن انسان است و بمب چنان به شدت این بدن ها را هوا برده بودکه به اطراف پخش می­ شد. اما بلافاصله فهمیدیم که این انفجار ناشی از بمب گذاری در محل نماز بوده است.