ژنرال روس گفت ابالفضل‌تان را فراموش نمی‌کنیم

خبرگزاری مهر فرهنگ و اندیشه رضا شاعری: صدای زخمی‌اش که یادآور سال|‌های جهاد و حماسه است در تلفن همراهم پخش شد، گفت عجله ای که برای مصاحبه ندارید؟ گفتم امروز دقیقا چهل روز است که منتظر این تماس برای هماهنگی و دریافت زمان برای مصاحبه ام، لبخندی زد و پس از کمی تامل گفت: سه شنبه صبح در دفترم منتظرتان هستم و کمتر ۴۸ بعد این دیدار محقق شد.

حاج رحیم نوعی اقدم از رزمندگان و فرماندهان سلحشور لشکر ۳۱ عاشورا در دهه شصت و هفتاد است، او افتخار این را دارد که در روزگار نوجوانی آقا مهدی باکری را درک کرده و تحت تاثیر منظومه فکری آن سردار غیور آذربایجان رشد یافته است، وی حوالی میان سالگی در رکاب سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی نقش به سزایی در انهدام اهداف و ماشین جنگی تروریست‌های داعشی و… داشته است. حاج رحیم که در ماه‌های گذشته روایت هایش را بیشتر در رسانه ها شنیده ایم، در مصاحبه ای نود دقیقه ای مطالبی در خصوص مکتب حاج قاسم و همچنین خاطراتی از روزهای نبرد در سرزمین شام را برایمان روایت می کند. در طول مصاحبه مهربانی ها و شوخی طبعی اش خنده بر لبان‌مان می‌آورد و همچون فرمانده شهیدش گفت و گویی عاطفه محور و حماسی با ما داشت. در میان صحبت هایش گفت: گاهی که حاج قاسم با من تماس می گرفت با لهجه آذری پشت خط صدایم می‌کرد: «سلام عیشق من»

اولین بحثم در خصوص سردار دل ها این است که نسل امروز و جامعه جمهوری اسلامی اولین سوالش باید این باشد چرا امام خامنه ای حاج قاسم را مکتب نامید، چرا او یک فرد نیست؟ما اگر بخواهیم به سردار دل ها بپردازیم باید در مسیر پیروی از حاج قاسم به حاج قاسم بپردازیم.

به نظر من حاج قاسم اعجوبه نبود، حاج قاسم یک فرد ویژه دست نیافتنی نبود، ما حاج قاسم را مثل اهل بیت(ع) نباید مقدسش کنیم که جوانان امروزی و آیندگان بگویند خب دست نیافتنی است. حاج قاسم یک روستازاده، کارگرزاده ای بود که خدایش او را قهرمان کرد و خدایی بودنش او را قهرمان کرد

نمی توانیم راهش، مکتبش، گفتمانش را در نظر نگیریم و حاج قاسم را دوست داشته باشیم. نسل حاضر و همه آن هایی که حاج قاسم را در دل شان جای دادند و به او لقب سردار دل ها دادند، از قهرمان شان تجلیل کردند باید بدانند قاسم عزادار، تسلی گو و بنر چسبان نمی خواهد، قاسم عزادار پیرو می خواهد. باید اول روی این مسئله تاکید کنیم. آیا دوست داشتن مان به پیروی از اوست؟ برای پیروی باید مکتب شهید را بشناسیم.

آقا فرمود حاج قاسم مکتب است، بنابراین قبل از ورود به مولفه های مکتب باید توجه کنیم چنین فردی گفتمان دارد. باید ببینیم گفتمان مکتب حاج قاسم چیست؟ چون مسیر ورود ما را به مکتب مشخص می کند. اولا گفتمان مکتب حاج قاسم گفتمان مقاومت است. دوما گفتمان او گفتمان انقلابی گری است. گفتمان مقاومت و انقلابی گری دو مولفه مهم در مکتب شهید سلیمانی است. این دو گفتمان به طور موازی حرکت می کنند اما در یک نقطه ای به هم می رسند. نمی توانند از یکدیگر جدا باشند. آن نقطه ای که به هم می رسند حاج قاسم آدرسش را داده، آن نقطه این است «ما ملت امام حسینیم» «ما ملت شهادتیم».

امام حسین، دروازه ورود به مکتب حاج قاسم

 پس دروازه ورود ما به مکتب حاج قاسم مشخص شد، از دروازه حسین(ع) به مکتب شهید سلیمانی وارد می شویم، برای مان روشن شد که مکتب یک گفتمان دارد که پوسته آن مکتب است، یک عقبه دارد و آن عاشورا و کربلاست. مکتب حاج قاسم، عقبه اش کربلا، ادبیاتش عاشوراست، امامش حسین(ع)، قهرمانش زینب(س) و «علمش هیهات من الذله» است. در بر شماری این موارد اگر حاج قاسم را به ذهن تان بیاورید، در نقطه به نقطه این فرهنگ حاج قاسم را می بینید. در این مکتب، مولفه هایی که حاج قاسم از خود بروز می دهد، مجموعه ای از ادبیات رفتاری، اعتقادی، سیاسی، اجتماعی مدیریتی و فرماندهی این انسان در قالب هایی خود را نشان می دهد. مولفه های تشکیل دهنده شخصیت حاج قاسم است.

حاج قاسم ایستاد

اولین مورد، الهی بودن شهید سلیمانی است، به نظر من حاج قاسم اعجوبه نبود، حاج قاسم یک فرد ویژه دست نیافتنی نبود، ما حاج قاسم را مثل اهل بیت(ع) نباید مقدسش کنیم که جوانان امروزی و آیندگان بگویند خب دست نیافتنی است. حاج قاسم یک روستازاده، کارگرزاده ای بود که خدایش او را قهرمان کرد و خدایی بودنش او را قهرمان کرد. پس در وهله اول او قهرمان خدایی بودنش هست، خدایی بودنش را در صحنه نبرد در توکلش نشان می داد. حاج قاسم به خدا توکل می کرد، چون به نصرت الهی معتقد بود، معتقدبود وعده الهی حق است،  چون قرآن فرمود: «الَّذینَ قالوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ استَقاموا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ المَلائِکَهُ أَلّا تَخافوا وَلا تَحزَنوا»

سر موضوع فرماندهی سوریه داشتیم با هم صحبت می کردیم، دستش را بر شانه من گذاشت و به صراحت گفت: ابوحسین! فرمانده کل قوا در سوریه زینب(س) است

اگر مدام ربنا الله گفتی، ولی در صحنه نبرد پنهان شدی، و از خانه ات بیرون نیامدی، ساعت ها در سجده بودی اما ثم استقاموا نگفتی، فایده ای ندارد و چیزی عایدت نمی شود. حاج قاسم ربنا الله گفت و ایستاد. پیام تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ را دریافت کرد.

مولفه دوم حاج قاسم توسل به اهل بیت(ع) بود، به هزار سند برای شما ثابت می کنم قاسم سلیمانی قهرمانی اش در صحنه های نبرد سوریه را از قهرمان کربلا زینب(س) گرفت و پیروزی در میدان نبرد عراق را از حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و حضرت قمر منیر بنی هاشم دریافت کرد. او ادبیاتش ادبیات توسل، اشک و عشق بود. با این ها قدرت پیدا می کرد.

فرمانده کل قوا در سوریه زینب(س) است

خاطرم هست سر موضوع فرماندهی سوریه داشتیم با هم صحبت می کردیم، دستش را بر شانه من گذاشت و به صراحت گفت: ابوحسین! فرمانده کل قوا در سوریه زینب(س) است. مولفه سوم مکتب حاج قاسم این بود که حاج قاسم در توکل و توسلش اخلاص داشت. در هیچ زاویه ای از رفتارها و ارتباطاتش، کوچکترین ابهامی از اینکه او مخلص فی سبیل الله است، نمی توانستی پیدا کنی. حاج قاسم در مسیر پروردگار و اهل بیت(ع) اخلاص داشت. به نظر من تا اینجا خیلی مهم نیست از اینجا به بعد مهم است، ممکن است مومنی متوکل و متوسل و مخلص هم باشد، اما چه خروجی ای دارد؟ تازه می شود قرآن روی طاقچه. قرآن زمانی ارزشش معلوم می شود که به وصیت رسول اعظم به عنوان وصیتی برای امت خود عمل شود که فرمودند: «ِ إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی وَ إِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّی یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ فَانْظُرُوا کَیْفَ تَخْلُفُونِّی فِیهِمَا أَلَا هذا عَذْبٌ فُراتٌ فَاشْرَبُوا وَ هذا مِلْحٌ أُجاجٌ فَاجْتَنِبُوا؛» «همانا من در میان شما دو چیز سنگین و گران میگذارم، که اگر بدآن‎ها چنگ زنید هرگز پس از من گمراه نشوید: کتاب خدا و عترت من أهل بیتم، و این دو از یک دیگر جدا نشوند تا در کنار حوض کوثر بر من درآیند، پس بنگرید چگونه پس از من در باره آن دو رفتار کنید.»

بعد حماسی قرآن اهل بیت(ع) است و گل و سرسبدش حضرت سیدالشهداست. این مطلب چهارمین مولفه حاج قاسم است.

بدون اجازه آقا آب نمی خورم!

پنجمین مولفه او سربازی ولایت بود. خودم از حاج قاسم شنیدم که بدون اجازه آقا آب نمی خورم، یک روز دنبال این بودم که تعدادی نیروی ایرانی، بیشتر از سهمیه ام بگیرم. هر کاری کردم ایشان امتناع کرد، آخر دید خیلی اصرار می کنم گفت: ابوحسین! ۵ نفر نه، شما یک نفر هم اگر نیروی اضافه بخواهی که از ایران برایت بیاورم، باید از آقا اجازه بگیرم. این انسان با این اَبرمرد بودن و اختیاراتش روی یک نفر که از ایران به سوریه بیاید و یا نه به دنبال این بود که از امامش اجازه بگیرد. من در اینجا گریزی به این می زنم که دوران نوجوانی ام در نزد شهید باکری بودم، خدا عنایت کرد در میانسالی در خدمت شهید سلیمانی بودم. بینی و بین الله آن چه از باکری آموختم در تحویل به سلیمانی کوتاهی نکردم. تازه چندین مورد حاج قاسم می خواست در عملیات های متنوع از من تجلیل کند، هیچ وقت نگفت: ابوحسین! دستت درد نکند، گفت خدا رحمت کند باکری را. هر وقت می خواست من را دنبال کار سختی بفرستد، شهید سلیمانی می دانست چه بگوید. از نام شهید باکری استفاده می کرد. در یکی از عملیات ها بین ایشان و من فاصله ای افتاد، با من تماس گرفت گفت: ابوحسین! اگر آقا مهدی باکری بود نمی گذاشت بین من و او این فاصله وجود داشته باشد، بیا این فاصله را بردار، با این کلامش آتشم زد، طوفان کرد. او می دانست چه کار کند.

فرماندهی عاطفه محور

این توکل و توسل و اخلاص ولایت پذیری را در باکری دیده بودم اما چون جوان نوزده ساله ای در رکاب فرمانده لشکر ۳۱ عاشورا بودم، به خاطر جوانی آن احوال را به خوبی درک نکردم. تازه در مکتب قاسم سلیمانی فهمیدم باکری چه می گفت. مولفه آخر اخلاق و تربیت قاسم سلیمانی بود. به جرات می خواهم عرض کنم، دوست می دارم همه این را بدانند، بنده فرماندهی اخلاق محور و عاطفه محور را از سردار سلیمانی آموختم، این سبک فرماندهی عجب عالمی دارد. در اینجای سخنم باید به نیروهای حاج قاسم اشاره کنم. نیروهای حاج قاسم، سنی، مسیحی، دروز، علوی، پنج امامی، سه امامی، صفر امامی بودند. در همان نیروها برخی شان هنگام ورود به قرارگاه معتاد، الکلی، و غیره بودند. مجموعه ای از جوانان غیور قهرمان دفاع وطنی سوریه که موقع ورود این مشخصات را داشتند. حاج قاسم این ها را با فرهنگ، زبان، ادبیات و سلیقه متفاوت با چه اهرمی جذب می کرد؟ آیا از در اسلام، علم و انضباط وارد می شد؟ خیر! حاج قاسم برای سازماندهی و حفظ این ها از در اخلاق و عاطفه وارد می شد. او فرماندهی اخلاق محور و عاطفه محور را به ما یاد داد. یک شعری در این رابطه عرض کنم، حاج قاسم مصداق این شعر است. «می کشمت سوی خویش، این کشش از عشق ماست، گر دل تو آهن است، عشق من آهن رباست.»

دوران نوجوانی ام در نزد شهید باکری بودم، خدا عنایت کرد در میانسالی در خدمت شهید سلیمانی بودم. بینی و بین الله آن چه از باکری آموختم در تحویل به سلیمانی کوتاهی نکردم. تازه چندین مورد حاج قاسم می خواست در عملیات های متنوع از من تجلیل کند، هیچ وقت نگفت: ابوحسین! دستت درد نکند، گفت خدا رحمت کند باکری را. هر وقت می خواست من را دنبال کار سختی بفرستد، شهید سلیمانی می دانست چه بگوید. از نام شهید باکری استفاده می کرد. 

نیروها با آن مشخصات شان در اخلاق، عاطفه، صفا و صمیمت حاج قاسم، در آن تبسم های ملیح اش به نقطه اشتراک می رسیدند، آن نقطه اشتراک قدرت تولید می کرد و آن قدرت سازمان را با همه مختصات لشکر، تیپ، گردان تشکیل می داد و بر دشمن هجوم می برد. باید هوش رهبری را در شناخت حاج قاسم تحسین کنیم، ما این ویژگی ها را در صحنه نبرد مشاهده کردیم و روایت می کنیم، اما حضرت آقا مگر این ویژگی ها را چقدر دیده بود؟ که می فرماید، قاسم را فرد ندانید او مکتب است.

 سلام بر دخترم فاطمه / فرماندهی تا عمق خانه هایمان

یک روز حاج قاسم به من گفت: باید به ماموریت بروی، گفتم لطفا چند روزی به من مهلت بده، دخترم فاطمه کمی بی تابی می کند، گفت جدی؟ گفتم بله، گفت یک کاغذ به من بده، برای دخترم فاطمه نامه نوشت. مطلع اش این بود سلام بر دخترم فاطمه. چند خط برای فاطمه نوشت، آمدم تهران به فاطمه قول داده بودم بر می گردم، وقتی تصویر نامه حاج قاسم را برای فاطمه فرستادم، گفت نمی خواهم بیایی بابا! از همان جا برو سوریه. او تا عمق خانه ما هم فرماندهی می کرد.

نامه شهیدقاسم سلیمانی به دختر سردار نوعی‌اقدم

خط شکن باشید

چقدر خاطره از این شهید عزیز روایت کنیم؟ تا چه زمانی بگوییم؟ من از رسانه شما می خواهم خط شکن باشد، بنویسید، ای علما، اساتید، دانشمندان توجه کنید، اگر فردا نوجوانی و یا کودک ابتدایی، کفاش، یا هر کدام از اقشار به ما که حاج قاسم را درک کرده ایم، رجوع کرد و گفت از فردا می خواهم راه حاج قاسم را بروم، چه باید کنیم؟ بگوییم برو پسر خوبی باش؟ هنر ما این است که امروز با این مولفه ها مکتبی را که شناختیم، در اتاق فکرها، مراکز علمی پژوهشی و حوزوی، نسخه های عملی مکتب حاج قاسم را قالب نسخه هایی برای سنین و صنوف مختلف استخراج و منتشر کنیم. در نهایت چهار مطلب عمیق تولید شود و صاحبان تریبون و اساتید و همرزمان شهید بگویند، جوان عزیز، اگر این نسخه ها را انجام دهی در مسیر مکتب شهید سلیمانی هستی و آینده حاج قاسم می شوی.

اینجای روایت را هم با همان شیرینی و خوش طبعی اش بیان می کند:یک روز نوجوانی آمد پیش من و گفت: حاجی من می خواهم در آینده مثل حاج قاسم شوم، فوقش اگر حاج قاسم نشدم، می خواهم حاج رحیم نوعی اقدم شوم. راستش خجالت کشیدم او با این که سنش کم بود، می فهمید که اگر حاج قاسم نشد من بشود. یعنی ما با هم خیلی فرق داریم. دختر خانمی به من گفت حاجی  چهار مطلب برایم بنویس من چه کار کنم که حاج قاسم شوم؟ خب چه باید بنویسم؟ مگر ما آن محتوا را بلدیم؟

مگر تحقیق و کار کارشناسی و پژوهش انجام داده ایم؟ مگر مجموعه ای از رفتارهایی را در آورده ایم که با ذائقه جوانان و مردم هم خوانی داشته باشد؟ چیزی نگوییم که برود خسته شود. چیزی نگوییم که بن بست بخورد و بگوید این اقدام شدنی نیست.

یک روز حاج قاسم به من گفت: باید به ماموریت بروی، گفتم لطفا چند روزی به من مهلت بده، دخترم فاطمه کمی بی تابی می کند، گفت جدی؟ گفتم بله، گفت یک کاغذ به من بده، برای دخترم فاطمه نامه نوشت. مطلع اش این بود سلام بر دخترم فاطمه. چند خط برای فاطمه نوشت، آمدم تهران به فاطمه قول داده بودم بر می گردم، وقتی تصویر نامه حاج قاسم را برای فاطمه فرستادم، گفت نمی خواهم بیایی بابا! از همان جا برو سوریه. او تا عمق خانه ما هم فرماندهی می کرد.

یک روز با معلمین آموزش  و پرورش سطح ابتدایی برنامه ای داشتیم. گفتم در کنار درسی که به بچه های ابتدایی آموزش می دهید این ۵ مولفه را هم آموزش دهید، اول خداباوری، دوم از اهل بیت(ع)، امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) را آموزش دهیم، از اخلاق دروغ نگفتن را آموزش دهید، از خانواده دست بوسی پدر و مادر که راه نجات فرزندان است و از اجتماع هم کمک به هم نوعان را آموزش دهید. همه این ها را با قصه می توان آموزش داد. حاج قاسم این ها را در شخصیت و رفتارش داشت.

درخواستم به عنوان کسی که سال ها حاج قاسم را درک کرده همین است، شاخصه های مکتب شهید سلیمانی را به اندازه ای که او را شناختیم، صاحب نظران نسخه کنند تا دیگران بتوانند با استفاده از آن نسخه راه شهید را ادامه دهند.

باید از تحولی که حاج قاسم پس از شهادتش در جامعه ایران و جامعه جهانی ایجاد کرده خروجی دریافت کنیم. معتقدم پس از گذشت یک سال از شهادت حاج قاسم چهار اقدام عملی و محوری در حوزه وحدت باید انجام شود. وحدت حول محور ولایت، وحدت حول محور مقاومت، وحدت حول محور تعیین سرنوشت، انتخابات ۱۴۰۰ و در نهایت وحدت حول محور وحدت و خدمت به ملت باید در دستور کار مسئولین و صاحبان اندیشه قرار گیرد. باید به این چهار وحدت برسیم. به نظرم اگر به شهید سلیمانی توجه کنیم، این چهار وحدت را در روح متعالی اش می بینیم. پس حاج قاسم و مکتب و مولفه هایش را در این گفتار شناختیم، به نظرم بزرگان را حول محور این وحدت ها  باید دعوت کنیم، تا نسخه ای علمی و عملی تولید شود.

نکته بعدی ویژگی های فرماندهی حاج قاسم است. این مطلب را در جاهایی گفته ام اما به نظرم گفتن این مسئله همچون نماز است، باید در پوست و گوشت و استخوان و شریان ها جامعه و مسئولین وجود داشته باشد. به نظر من اگر بخواهم کل ویژگی های فرماندهی صحنه نبرد حاج قاسم را بگویم، می گویم او قدرتمندترین فرد در صحنه تقابل و نبرد بود.

فرمانده دشمن شناس

اما در بر شماری ویژگی ها، اولین ویژگی فرماندهی حاج قاسم، دشمن شناسی بود، او دشمنش را به خوبی می شناخت، یعنی من به عنوان فرمانده قرارگاه حضرت زینب(س) طرح عملیاتی را برایشان می بردم. قاعده بر این بود که طرح را اصلاح و یا تایید می کرد. در هر صورت وقتی که طرح عملیات را تایید می کرد به من می گفت: ابوحسین، اگر از این نقطه به خط دشمن بخواهی بزنی، حتما دشمن این عکس العمل را در قبال تهاجمت نشان خواهد داد. تو چه واکنشی می خواهی داشته باشی؟ یعنی هنوز به خط نرفته و وارد صحنه نبرد نشده، آن قدر ایشان دشمن را می شناخت، پیش بینی می کرد، دشمن در این موقعیت و در مقابل عملیات من چه واکنشی نشان خواهد داد، من هم برای آن عکس العمل بنا بر کلام و هدایت فرمانده ام، برنامه می چیدم، باید اذعان کنم، ۹۹ درصد، پیش بینی هایش درست در می آمد. من در آن صحنه غافلگیر نمی شدم. این کار فرماندهی ویژه ای است و کار هر کسی نیست. این به نبوغ حاج قاسم بر می گردد. من مطالعات زیادی در شخصیت فرماندهان نظامی دنیا در جنگ های جهانی اول و دوم انجام داده ام. در پیچیده ترین عملیات ها ژنرال ها و مارشال های برجسته غربی در بر شماری توان فیزیکی و مولفه های توان فیزیکی و خطر پذیری رفتار محافظه کارانه ای داشته اند. یکی از مولفه های توان، شخصیت فرماندهی است. یکی از مولفه های شخصیت فرماندهی، قبول خطر است، وقتی فرماندهی قبول خطر کرد گام کوتاه بر می دارد. یعنی آهسته آهسته حرکت می کند. هر لحظه احتمال دارد به خاطر خطر، حرکت این فرمانده کند، کانالیزه، محدود و متوقف شود.

گام بلند حاج قاسم

اما ویژگی حاج قاسم در قبول خطر بر خلاف تمام فرماندهان دنیا بود، این فرمانده قبول خطر می کرد، گام بلند بر می داشت،  وقتی نقشه را به دست می گرفت و می گفت ماژیک را بده، می گفتیم یا امام زمان(عج) حاج قاسم می خواهد ماژیک را بردارد. چشم به زمین می دوختیم که به ما نگوید که تو برای عملیات اقدام کن.

(حاج رحیم به اینجای روایتش که می رسد ماژیک روی میزش را بر می دارد و روی کاغذ بزرگی از این سو تا انتها را خط منحنی ای بزرگی می کشد.) و کلامش را ادامه می دهد: حاج قاسم با ماژیک روی نقشه می گفت: تو برو تا اینجا، بعد به فرمانده دیگری نگاه می انداخت و می گفت: تو هم تا اینجا برو. شما روی کاغذ این چند سانت را می بینی اما روی نقشه چند ده کیلومتر بود.

اگر زدند، سلام مرا به باکری برسان

من را صدا کرد گفت: «ابوحسین! برو در پادگان سین مستقر شو، جاده استراتژیک دمشق-بغداد را باید ۹۵ کیلومتر پاک سازی کنی.» استاندارد جهانی این سبک عملیات ها، اگر ارتش های منظم در دل نیروهای چریک نامنظم قصد پاک سازی داشته باشند، ۱۵ کیلومتر است، من اما باید ۹۵ کیلومتر می رفتم. تازه شهید سلیمانی به من چی گفت؟ گفت: «ابوحسین! آمریکا گفته می زنم، یقین دارم که این منطقه را می زند، برو ببینیم می زند یا نه! اگر زد که سلام من را به باکری برسان، اگر نزد که می آیم و می بینمت.»

آن کلیپ معروف که بلند می شود و پیشانی من را می بوسد برای همین خاطره است، وقتی بلند شدیم، خداحافظی کنیم، سرم را در آغوشش گرفت و گفت: شاگرد باکری مثل باکری عمل می کند. وقتی باکری از اروند گذشت وقتی به محاصره و مشکل خورد، هر کاری کردند به عقب برنگشت. گفت برو مثل باکری عمل کن. ادبیاتش را ببینید! ببینید قبول خطر را، ببینید گام بلند را…

آقای نوعی اقدم برای چندمین بار است که در میان مصاحبه لحنش حماسی می شود، یکی از جاها همین فراز است که با لحنی حماسی برایم شرح می دهد. «دشمن با عقل خود محاسباتی داشت، اما وقتی حاج قاسم حرکت می کرد، تمام محاسبات دشمن را حاج قاسم به هم می ریخت.» تروریست ها و حتی روس ها که دوستان ما و در کنار ما بودند، به هیچ عنوان فکر نمی کردند که در یک حرکت به قلب دشمن بزنیم. سمت راست و چپ و پشت سرم و جلوی مان دشمن حضور داشت. با این وضعیت با نیروهایمان توی جاده عملیات کردیم، عملیاتی که به عنوان یک عارضه حساس مشخص ۷۵ کیلومتر در آن جلو رفتیم. خب این چه کاری است؟ تمام محاسبات دشمن به هم می ریزد. دشمن هرگز نمی توانست این گام را بردارد. این گام که هیچ، ابدا پیش بینی چنین عملیاتی هم نمی کرد.

در کجای دنیا و در کدام ارتش مقتدر این ادبیات را شنیده اید که فرمانده ای به زیر مجموعه بگوید برو، آمریکا به عنوان ابرقدرت! می خواهد بزند، یقین هم دارم که می زند، برو ببینم می زند یا نه! این کلام در ساحت نظامی خیلی عجیب است. این کلام می توانست من را بترساند، شهید سلیمانی تمام هیمنه آمریکا را در نظر من شکست، آمریکا می زند، برای من عادی شد، بعدا روس ها آمدند به من گفتند آمریکا پیغام فرستاده که شما را می زنیم. گفتم خب این مطلب را که حاج قاسم قبلا گفته است. حرف جدیدی نیست. البته خودش بعدا از موفقیت در عملیات به من گفت: می دانستم به چه کسی دستور می دهم. ایشان واقعا در برخورد و صحبتش چنان انرژی مثبت قالبی انتقال می داد، هر حرکتی در مقابل او ذلیل بود. با خودت می گفتی، حاج قاسم دستور داده برو به دل خطر! یاالله.

فرماندهی نزدیک

مولفه بعدی از ویژگی های شخصیت فرماندهی ایشان، فرماندهی نزدیک در میدان نبرد بود. شهید سلیمانی در شرایط سخت در کنار فرماندهانش حضور داشت. خدا رحمت کند حاج مهدی باکری را، من این فرماندهی نزدیک را از ایشان دیده بودم، در سوریه هم از حاج قاسم این سبک فرماندهی را دیدم. در سخت ترین شرایط چندین بار از صحنه پیغام می دادم. انگار به زعم من حاجی در جای دوری ایستاده است. اما وقتی پیغام را دریافت می کرد در پاسخ آدرس نقطه ای به من می داد. یعنی موقعیت من را از نزدیک رصد می کرد. مثلا می گفت برو پشت دیوار قرمز.

در گردانی که صددرصد نیروهایش اهل سنت بودند، پدری با دو پسرش در آن گردان خدمت می کردند. در منطقه (تی فور) سوریه دو پسرش در مقابل چشمانش به شهادت رسیدند. هر کاری کردند، برای تشییع پیکر فرزندانش به شهرش نرفت. بچه هایش را بردند، خودش ماند،  هر چه اصرار کردم برو و فرزندانت را در زادگاهت تشییع کن، نرفت، گفت: «اگر من بروم و تو را تنها بگذارم، چه جوابی به بچه هایم و امام حسین(ع) بدهم؟» 

حضور او و نفس و صدایش در میدان عملیات، هزاران برابر از آتش تهیه ها، بمب باران ها، نیروهای احتیاط و… اثرش بیشتر بود. و نیروها را در شرایط سخت تقویت می کرد. نکته بعدی در شخصیت فرماندهی شهامت و شجاعت و نترسیدن ایشان بود، حاج قاسم نمی ترسید. در یکی از سخنرانی ها گفتم من نمی ترسم، واقعا هم من نمی ترسم ها، اما بعدش گفتم چرا این حرف را می زنی؟ ترس را خدا آفریده، مگر می شود انسان نترسد؟ هرکس بگوید نمی ترسم حرفش اشکال دارد. برای اینکه از این موضوع فرار کنم، گفتم دو نوع ترس داریم، ترس خوش خیم و بد خیم، ترس بدخیم این است که انسان نمی رود جلو. ترس خوش خیم یعنی اینکه آدم می ترسد اما تدبیر، اختفا، استتار، تغییر تاکتیک می کند. دشمن را فریب می دهد. پس می تواند انسان بترسد، اما آن ترس رفتار او کنترل و کانالیزه و محدود نکند. به نظر من شهامت و شجاعت در اتکای دلش خدا بود، خداوند متعال یک آرامش و سکینه قلبی به او می داد، و او در میدان نبرد، با شهامت دیده می شد.

ایشان جهان وطن بود، اهل کرمان، ایران و اهل مقاومت نبود. شهید سلیمانی اهل انقلاب جهانی حضرت بقیه الله(عج) بود. یکی از علت هایی که آمریکا ایشان را شهید کرد این بود که سردار سلیمانی یا حضور داشت و یا در همه جا نفس و اثرش تجلی داشت. در اقصی نقاط دنیا نقطه کوچکی که ادبیات و تفکر ضد استکباری، ضد صهیونیستی بود حاج قاسم آن جا تاثیر داشت. این هم از عنایت های الهی به سردار سلیمانی بود. نکته بعدی در ویژگی های فرماندهی سپهبد سلیمانی، مقاومت در شرایط سخت بود.

در بررسی شخصیت نیروهای جنگی، فرمولی به نام آستانه تحمل داریم. هر انسانی بهر حال آستانه تحملی دارد و در موقعیت هایی کم می آورد. بینی و بین الله آستانه تحمل حاج قاسم را به بالاترین سطح بشری دیدیم. فکر می کردم حاج قاسم به شخصیت من، گذشته من، اسم من، هیکلم، به چه چیزی فرماندهی می کند؟ اولا قیاس کردم و به خودم رجوع کردم دیدم حاج قاسم به قلب من فرماندهی می کند.

 قلب ها را می ربود

صدای زخمی اش را همچون قصه گوها آرام تر می کند، طوری که انگار می خواهد در گوشی توصیه ای کند، چشمانش را جمع می کند و می گوید: این نا انصاف قلب ها را می ربود. خدا را شاهد می گیرم. به قلب من فرماندهی کرد، قلبم را گرفت و مچاله کرد. او قلب ها را می گرفت، تور می انداخت نگه می داشت، رها نمی کرد، با خودش می برد. اگر بر قلب ها فرماندهی نمی کرد آیا اصلا می توانست فرماندهی کند؟ با این تنوع افکار عقیده و سلیقه آیا شهید سلیمانی می توانست بر نیروهای مقاومت فرماندهی کند؟ حاج قاسم که نمی خواست این نیروها را به ورزش و کافی شاپ و کوهنوردی، مسجد و کلیسا ببرد. او می خواست این نیروها را به صحنه نبرد ببرد، صحنه ای که مرگ و زندگی در آن بود. صحنه ای که رزمنده می دید دوستش در کنارش به شهادت رسید.

گردان ابوبکر، گردان قهرمان

این نیروها به قدری حاج قاسم را دوست داشتند که در میدان نبرد به دور او حلقه می زدند، تیر به آن ها بخورد، ولی حاج قاسم و همراهانش آسیب نبینند. مگر دشمن این تلقی را ایجاد نکرده بود که جنگ بین شیعه و سنی است؟ یکی از قهرمان‌ترین گردان‌های من در قرارگاه حضرت زینب(س) گردان ابوبکر بود، گردانی که سنی مذهب و اهل دمشق بودند. در گردانی که صددرصد نیروهایش اهل سنت بودند، پدری با دو پسرش در آن گردان خدمت می کردند. در منطقه (تی فور) سوریه دو پسرش در مقابل چشمانش به شهادت رسیدند. هر کاری کردند، برای تشییع پیکر فرزندانش به شهرش نرفت. بچه هایش را بردند، خودش ماند، گردانش در حال درگیری بود، هر چه اصرار کردم برو و فرزندانت را در زادگاهت تشییع کن، نرفت، گفت: «اگر من بروم و تو را تنها بگذارم، چه جوابی به بچه هایم و امام حسین(ع) بدهم؟» پدر دو شهید اهل سنت این حرف را به من زد. یک نیروی سوری که من زبان آن ها را هم بلد نبودم.

آیینه شکستن خطاست

مدیرترین مدیر ما در برخی ادارات از دست نیروهایش کلافه می شود، خود شکن، آیینه شکستن خطاست، آن کس که چنین روحیه ای دارد، گیر و عیب از خودش است، باید امروز حاج قاسم عزیز الگوی جامعه در تمام سطوح باشد. او برای تمام افراد در تمام سنین و تمام جنسیت ها می تواند به معنای واقعی کلمه مصباح الهدی و سفینه النجاه باشد. تا ما به امام حسین(ع) برسیم. اواخر سال ۹۲ برای اولین بار به سوریه رفتم. به من گفتند باید به قرارگاه حضرت زینب(ع) در دمشق بروی و موقعیت آن جا را توجیه شوی. آن موقع دو قرارگاه داشتیم، یکی قرارگاه حضرت زینب(س) در دمشق، و یکی هم قرارگاه حضرت رقیه(س) در حلب بود. من رفتم قرارگاه را توجیه شوم، فرمانده قرارگاه، جانشین، اطلاعات و عملیاتش هیچ کدام حضور نداشتند. قرارگاه حضرت زینب(س) تنها یک نفر در ستادش داشت. یک خط بسیار خطرناک در یک گره عملیاتی گیر کرده بود. ریف دمشق در شهر مُلیحه، این قرارگاه خط پدافندی داشت، این خط پدافندی در زیر یک ساختمان ۱۱ طبقه ای بود که دشمن به روی آن مستقر بود. به آن ساختمان، ساختمان مخابرات می گفتند.

 دشمن از روی ساختمان ۱۱ طبقه که بچه های ما زیر پایشان پدافند کرده بودند، از عمق ۷ کیلومتری ما را می دید و با تک تیراندازهایش مورد هدف قرار می داد. آن روز خودم شروع کردم تا از وضعیت و موقعیت قرارگاه توجیه شوم. در بین بچه های قرارگاه زمزمه شده بود که این ابوحسین (که بنده باشم)، اگر خیلی آدم مهمی باشد، حاج قاسم خودش معرفی اش می کند. اگر کلاسش کمی پایین تر باشد، فرمانده سپاه سوریه او را معرفی می کند. من را هم کسی هنوز معرفی نکرده بود و تازه رفته بودم آن جا تا توجیه شوم. روز اول رفتم خط پدافندی را از نزدیک ببینم. دشمن نفر بغل دستی ام که دوشادوش من می آمد را با تیر قناسه شهید کرد. ساعت اول و روز اول زهر چشم قوی ای از من گرفتند!

نقاط سخت را به سختی می زنم!

رفتم دیدم یک خط عجیبی آن جاست، بچه ها صبح از ترس شان قادر نبودند، بیرون بیایند، گاهی دستشویی سبک شان را هم با شلنگ بیرون می ریختند. دو روز بعد که توجیه شدم، به فرمانده سوریه گفتم می خواهم اینجا عملیات کنم، پاسخ دادند، نمی شود، خیلی محترمانه به من گفتند که تو اصلا آن جا فرمانده نیستی. رفته ای تا توجیه شوی. گفتم من نمی دانم. روز بعد گفتم من می خواهم عملیات کنم، فرمانده عزیز من که خیلی هم به ایشان ارادت دارم، به من گفت: فلانی ما چندین بار آن جا عملیات انجام دادیم، یا نتوانستیم بگیریم، یا اگر موفق شدیم، نتوانستیم موقعیت را حفظ کنیم. در اولین عملیات کار کوچکتری انجام بده، این لقمه خیلی بزرگ است. من هم به طور شخصیتی به گونه ای هستم که هر کجا را سخت ببینم، اول به آن نقطه یورش و تهاجم می برم، به صد، به آخر آخرش می زنم. به ده و بیست قانع نمی شوم. زمان جنگ هم همین طوری بودم.

حاج رحیم با همان لحن طنز و مطایبه آمیزش که خنده بر لبان مان می آورد، گفت: روز چهارم باز گفتم من می خواهم عملیات کنم. فرمانده ام گفت: الله اکبر! این ترک غیور دست بردار نیست و می خواهد عملیات انجام دهد. روز پنجم وقتی گفتم می خواهم عملیات کنم، گفت من نمی دانم برو دو رکعت نماز بخوان، به دلت مراجعه کن، ببین دلت چه می گوید، گفتم: «والا نماز نخوانده دلم می گوید عملیات کن.» هنوز هم من را کسی معرفی نکرده است، بچه های قرارگاه هم که میان خودشان ما را به نیم کلاس و با کلاس تقسیم بندی کرده بودند. من هم جلسه گذاشتم، «بسم الله الرحمن الرحیم» خودم، خودم را به عنوان فرمانده قرارگاه حضرت زینب(س) معرفی کردم. کسی من را معرفی نکرد. گفتم من هیچ کلاسی ندارم. کلاسم در حد خودم بود. (می خندد)

عملیات با زبان روزه

ماه مبارک رمضان، ساعت ۳ بعد از ظهر با زبان روزه، شروع به عملیات کردیم، دشمن عمق ۷ کیلومتری را می زند. ۲ تا توپ ۲۳ را باز کردم، قطعه هایش را به دو تا ساختمان ۶ طبقه در فاصله چهار کیلومتری از آن ساختمان ۱۱ طبقه انتقال دادم، و بالای آن جا اسمبل کردم. مهماتش را هم بردم به فضل خداوند و یاری اش عملیات را آغاز کردیم.

فرمانده سوریه به من گفت: وقتی شما عملیات کردید، حاج قاسم ایران بود، با حاجی تماس گرفتم، و خبر دادم که ساختمان ۱۱ طبقه را ابوحسین تصرف کرد. حاج قاسم از پشت تلفن گفت: الله اکبر. بعد از ۱۰ روز سردار سلیمانی به دمشق آمد و جلسه ای گذاشتیم. روی نقشه عملیات را توضیح دادم. حاج قاسم در ابتدای سخنش گفت: «روح باکری در اینجا عملیات انجام داده است.»

به آقا مهدی گفتم، کمکم می کنی؟

آقا مهدی باکری یک چیزی به ما یاد داده بود، می گفت: هر چیزی به لحاظ منطقه ای، نظامی، محاسباتی، غیر ممکن به نظر بیاید، به شرط اخلاص اگر به خدا توکل کنی، خداوند آن را برایت ممکن می کند. من از این فرمول استفاده کردم و به آقا مهدی گفتم: «آقا مهدی سرباز صدا گرفته لشکر عاشورا آمده اینجا، با آن فرمول شما عملیات کند، کمکش می کنی؟»

حاج رحیم مکثی می کند و به شهدا قسم می خورد، به شهدا قسم یقین کردم که آقا مهدی باکری کمکم می کند. شاید برخی بگویند این حرف ها برای دیوانه هاست. اما به شهدا قسم، باکری گفت، کمکت می کنم. باکری گفت: آقا رحیم توکل کن. قبل از اینکه ما به سمت ساختمان ۱۱ طبقه حرکت کنیم، طبق برنامه، توپ ۲۳ ما شروع به تیراندازی به سمت ساختمان ۱۱ طبقه کرد. از دور انقدر شلیک کردند، آن قدر آتش ریختند، ۹ طبقه اش را منهدم کردند و ریختند پایین، خرابه اش کردند. آدم بود که از داخل ساختمان فرار می کرد. ما مثل بچه های آقا! به سمت ساختمانی که تروریست ها مستقر بودند، حرکت می کردیم، دیگر کسی نبود که با تیر ما را بزند. هیچ کس باورش نمی شد روز روشن ساعت ۳ بعداز ظهر من عملیات کرده باشم، رسیدم دم ساختمان و باید پاک سازی می کردیم. من هم تا آن موقع جنگ داعشی ها را ندیده بودم. نمی دانستم این ها زیر زمین تونل می زنند. ساختمان را از بیرون ریختیم، رفتیم داخل با ما می جنگیدند. وقتی می زدیم، می رفتند توی تونل، وقتی می خواستیم خودمان وارد ساختمان شویم، می آمدند بیرون و می جنگیدند. حالا بیا و وارد ساختمان شو، نمی توانستیم وارد شویم. از اتاق عملیات آمدم بیرون و رفتم توی اتاق دیگری رو به قبله نشستم، صورتم را گذاشتم روی زمین، گریه کردم، به خدا و اهل بیت(ع) گفتم. آقا مهدی را صدا کردم.

گفتم سرباز صدا گرفته لشکر عاشورا گیر افتاده است، همه گفتند عملیات نکن! این کار شدنی نیست، اما تو خودت به من آموختی توکل کن، غیر ممکن، ممکن می شود. حالا نمی خواهی کمکم کنی؟ حدودا ۲۰ دقیقه ای طول کشید من با همان حال و هوا رفتم در جمع بچه ها، زدیم به خط، ساختمان را گرفتیم، با آقای فرمانده سوریه تماس گرفتم، گفتم ساختمان ۱۱ طبقه تمام شد، پیرامونش را هم گرفتیم. دشمن حداقل ۳۰ بار پاتک زد تا ساختمان و آن مختصات جغرافیایی را پس بگیرد، اما با مقاومت بچه ها نتوانست پس بگیرد. خط را نگه داشتیم. شب حدودا یک ساعت و نیم فرصت استراحت و خواب داشتم، در خواب دیدم پشت وانت، شهیدان باکری، همت، زین الدین، کاظمی و خرازی همه این ها آمده اند. یک نردبان پشت وانت بود، گفتند برو بالای نردبان بایستد و گزارش عملیات را بده. گفتم آقا مهدی من را کمک کن. به هیچکس این خواب و توسل و کمک خواستن ام و کمک رسانی حاج مهدی را نگفتم. فرمانده سوریه به من گفت: وقتی شما عملیات کردید، حاج قاسم ایران بود، با حاجی تماس گرفتم، و خبر دادم که ساختمان ۱۱ طبقه را ابوحسین تصرف کرد. حاج قاسم از پشت تلفن گفت: الله اکبر. بعد از ۱۰ روز سردار سلیمانی به دمشق آمد و جلسه ای گذاشتیم. روی نقشه عملیات را توضیح دادم. حاج قاسم در ابتدای سخنش گفت: «روح باکری در اینجا عملیات انجام داده است.» حاج قاسم قبل از شهادتش شهید بود و با شهید باکری ارتباط داشت. به ابالفضل(ع) من به هیچکس ماجرای توسلم را نگفته بودم، شهید سلیمانی گفت: «ما به این روحیه احتیاج داریم.» ما در صحنه نبرد بی صاحب نبودیم. قدرتمند و توانمند بودیم. به لحاظ توان فیزیکی تجهیزات مان قابل مقایسه نبود. گلوله هایی که دشمن شلیک می کرد، نسل ۴ و ۵ بود. گلوله های ما نسل ۱  و ۲ بود. خدا به خاطر اخلاص حاج قاسم و رزمندگان مقاومت، به وعده قرآنی «و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی» عمل می کرد. خدا ما را پیروز می کرد اهل بیت(ع) ما را کمک می کردند. فنودانسیون و خمیر مایه ادبیات ما و حضورمان در سوریه همان ادبیات هشت سال دفاع مقدس بود که عقبه اش عاشوراست، علمش هیهات من الذله است، قهرمانش زینب(س) و امامش حسین بن علی(ع) است.

 من اعتقادم این است، اگر می خواهید پیروز شوید باید برگردید به ادبیات دهه شصت، ما دهه شصتی شدیم، خداوند ما را در دهه ۹۰ پیروز کرد. شصت و یکی شدیم در نود و یک پیروز شدیم. شصت و دویی شدیم، نود و دو پیروز شدیم. به خدا قسم تنها چاره پیروزی مسئولین مان بازگشت به ادبیات دهه شصت است. ما باید برگردیم، اهل بیت(ع) همان اهل بیت(ع) است، به نظرم مثل دهه شصت نمی توانیم اهل بیت را صدا کنیم. باید برگردیم به آن ادبیات اگر برگشتیم، به مکتب شهید سلیمانی رسیده ایم.

ژنرال روسی پرسید: اباالفضل فرمانده شماست

قصد عملیات داشتیم، ژنرال رمان که از فرماندهان روسی و مامور به بمب باران و شناسایی با پهباد بود، با رنگ و رویی پریده نزد من آمد و گفت: «ابوحسین! آمریکایی ها متوجه شده اند که شما می خواهید دست به عملیات بزنید، لذا پیغام داده اند که به ایرانی ها بگویید اگر عملیات کنند، حتما آن ها را مورد هدف قرار می دهیم.» دیدم حسابی ترسیده، پرسیدم ژنرال به نظرتان آمریکا می زند؟ پاسخ داد: بله. گفتم اگر آمریکا ما را بزند، تلفات می دهیم؟ گفت بله! گفتم پس با این حساب شکست می خوریم، حالا که اینچنین است، من عملیاتی انجام نمی دهم. تا این جمله را از من شنید، گفت پس با من کاری ندارید؟ گفتم نه! ژنرال روسی بعد از این گفت و گو رفت، بلافاصله نیروهایم را جمع کردم و گفتم  بچه ها بیایید، می خواهیم عملیات کنیم. قرار بود سه روز بعد عملیات انجام دهیم، اما فردای همان روز اقدام کردیم.

نامه ژنرال روس به سردار سردار نوعی اقدم

حدودا ۳۵ کیلومتر پیشروی کردیم، به منطقه ای به نام «سبع‎بیار» رسیدیم. ژنرال رمان آمد و گفت مسکو من را توبیخ کرده، به من گفتند از قدرت ابوحسین تو خبر نداشتی؟ با گزارشی که به ما دادی، ابوحسین با آن امکانات و قدرتش نمی توانست در این عملیات موفق شود، برو ببین ابوحسین! چه قدرت پنهانی داشته و به تو نگفته است. گفتم مسکو درست گفته، قدرت پنهان ابوحسین، دلش و قلبش است وقتی به خداوند توکل و به اهل بیت(ع) توسل می کند، دیوانه می شود.

ژنرال گفت: ابوحسین می شود من اباالفضل(ع) را ببینم؟ تصور می کرد او فرمانده لشکرمان است. گفتم نه نمی شود. گفت پس ابالفضل(ع) امام است؟ گفتم ابوالفضل(ع) فرزند و برادر امام است. این ها را گفتم نگاه کرد، خندید و رفت. ۱۵ روز گذشت، ماموریتش تمام شد، ژنرال رمان آمد و این کاغذ را به من هدیه کرد، چک‌نویسی که دم دستش بوده، پشتش چیزهایی به عربی و … نوشته است: «ابوحسین محرر شرق السوریه… ابوحسین آزاد کننده شرق سوریه بود، با کمک قمربنی‌هاشم، این را به من هدیه کرد و گفت: ابوحسین ما می رویم، اما ارتش روسیه و ما، تا ابد این عملیات‌تان و ابالفضل‌تان را فراموش نمی‌کند.»