طلاق و مهاجرت، دلایل رشد تنهازیستی در ایران

روزنامه همدلی در گزارشی به بررسی خطر گسترش زندگی‌های تک نفره در جامعه ایرانی پرداخت.

در سال‌های نه چندان دوری «تک‌زیستی» و زندگی تجردی محدود به سربازها یا دانشجوهایی می‌شد که جبر خدمت یا قبولی در شهر دیگر آنان را ناگزیر به انتخاب زندگی مجردی کرده بود. اگر چه در آن سال‌ها نیز اغلب خانواده‌ها ترجیح می‎‌دادند فرزندانشان به جای تجربه زندگی تک نفره، زندگی گروهی با سایر دانشجویان شهرستانی در خوابگاه دانشجویی را تجربه کنند.

اما امروزه شرایط فرق کرده است و فرزندان بسیاری از خانواده‌هایی که پدران و اجداد آنان تجربه زندگی در خانه‌های بزرگ و خانواده‌های گسترده را در پس ذهن‌شان به یادگار دارند، روی به خانه‌های کبریتی و زندگی تک نفر آورده‌اند تا باور کنیم الگوهای رفتاری نسل جدید تغییر یافته و همچنین دگرگونی در برخی از خانواده‌های ایرانی که در ۵۰سال اخیر به آرامی و کندی آغاز شده بود، روندش تندتر و قلمروش وسیع‌تر شده است، به نحوی که دیگر برای تجربه زندگی تک نفره لازم نیست دانشجو، سرباز و… باشید. بسیاری از جوانان اعم از دختر یا پسر در شهری که پدر و مادرشان ساکن هستند، خانه مستقل دارند و زندگی مجردی را تجربه می‌کنند.

درصد مردان تک‌‌زیست ۲۰ تا ۴۴ سال به کل جمعیت ۲درصد و این رقم در مرد زنان یک درصد است. همچنین ۶ درصد از مردان ۲۰ تا ۴۴ ساله تک‌زیست تاکنون ازدواج نکرده‌اند. این رقم در مورد زنان ۳درصد است.

جامعه‌شناسان به تاخیر افتادن سن ازدواج، بی نیازی مالی به خانواده، افزایش میزان طلاق، مهاجرت‌های شغلی و تحصیلی و سالمندی را مهم‌ترین عواملی می‌دانند که باعث رشد تنهازیستی در کشورو تهدید نهاد خانواده شده است.

دگرگونی‌هایی که در جامعه ایران رخ داده است بر ابعاد مختلف زندگی خانواده‌های ایرانی از همسرگزینی گرفته تا فرزندآوری، تداوم زندگی خانوادگی و… تاثیر گذاشته است. این دگرگونی‌ها گروهی از جوانان این نسل را به سمت زندگی مجردی سوق داده است.

طبق یک تحقیق که جامعه آماری آن ۱۵۰ دختر و ۱۵۰ پسر بودند. اولین و مهمترین عاملی که این افراد برای تن به ازدواج ندادن عنوان کردند، تفریحات بیرون از خانه بود که طبیعتا با ازدواج محدود می‌شود. البته در این میان نباید از اختلاف فرهنگی نسل‌ها هم غافل شد، چرا که بیشتر جوان‌ها دلیل اصلی اشتیاق به زندگی مجردی را تفاوت فرهنگی و فکری با خانواده‌هایشان می‌دانند.

انتخاب خانواده تک نفره به نوعی فرار به جلو است. چرا که افراد و خصوصاً پسرها را از بار سنگین مسئولیت و تشکیل خانواده رها می‌کند.

حتی اگر در میان برخی از جوانان علاقه و گرایش به ازدواج وجود داشته باشد، مشکلات بیکاری و اقتصادی سنگ بزرگی بر سر راه این افراد است که علی‌رغم میل باطنی آنان را به سمت زندگی تک نفره سوق می‌دهد.