رقص دانش آموزان در مدارس از زاویه‌ای دیگر

گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو_ سیده زهرا حسینی، مدرسه همواره کانون تحولات فرهنگی و اجتماعی جامعه بوده است و همواره تاثیرات مهمی در فعالیت، حیات و پویایی علمی جامعه دارد اما امروزه نرخ شادی و خنده در مدارس ما بسیار پایین است و میزان شیوع خنده و توسعه فضای فرح بخش در آموزشگاه ها به شدت مورد بی مهری قرار گرفته بطوریکه نتیجه آن شد پخش مجموعه‌ای فیلم از رقص دانش آموزان در مدارس با آهنگی که متن آن هیچ تناسبی با سن دانش آموزان حاضر در فیلم ندارد.

در گذشته به نظر می رسید که وظیفه آموزش و پرورش، تربیت عده ای فارغ  التحصیل است که فقط بتوانند امرار معاش کنند اما در قرن جدید با تغییر و تحول در نظام های حکومتی و با پیشرفت تکنولوزی، آموزش و پرورش نیز باید تغییر کند و در ضمن تعلیم و تربیت، زندگی کردن را هم به دانش آموزان بیاموزد.

پیشتر نیز مقام معظم رهبری این موضوع را تذکر داده و فرمودند: اصل اینکه نظام آموزش و پرورش ما احتیاج به یک تحوّل دارد را همه پذیرفته‌اند. این نظام قدیمی آموزش و پرورش در کشور، اگر هیچ عیب دیگری هم نمیداشت، همین که با گذشت زمان هیچ نوآوری در آن به‌وجود نیامده بود، کافی بود که انسان آن را رد کند و معتقد باشد به تحوّل بنیادین.

در آموزش و پرورش مدرن، افزون بر مهارت های خواندن، حساب کردن و نوشتن، نیازهای جدیدی در قالب کسب مهارت زیستن و حل مسئله و چگونگی رویارویی با چالش های هزاره سوم مطرح شده است و تعلیم و تربیت فرد متخصص، ملزم به ایجاد شادی، جوشش، تلاش و نشاط در همه ی ابعاد نظام آموزشی است؛ چرا که هر گونه ارتباط و تعلیمی  بدون روح تحرک، پویایی و شادی و نشاط به شکست منتهی می گردد.

در شرایطی که اکثر منازل در مناطق شهری تبدیل به آپارتمان های کوچک و تاریک و به دور از فضاهای بازی و حرکتی برای کودکان و نوجوانان است، جلوگیری از نشاط و شادابی جوانان و جلوگیری از بروز احساسات و هیجانات عاطفی آنان، موجب سرخوردگی و بروز بیماری‌های روحی و روانی می شود؛ خمودگی، سستی، انزوا، بی تحرکی، غمناکی، پژمردگی، آفت بزرگ و مانع عظیم رشد و شکوفایی و خلاقیت و کارآمدی نسل جوان است.

حداقل کاری که می توان در تامین بهداشت جسمی و روحی کودکان و نوجوانان داشت، ایجاد فضای مفرح و شادی بخش در مدرسه است چرا که دانش آموزان چندین ساعت از روز را در مدرسه می گذرانند و اگر فضاسازی مناسبی در مدارس انجام شود مسلما به شاد زیستن فرزندان کمک بسیار مهمی شده است. شاداب سازی و ایجاد روحیه شاد در دانش آموزان و جلوگیری از افسردگی آنها باعث میشود افرادی هدفمند و کار آمد در جامعه حضور یابند و در این میان، عوامل متعددی باید دست به دست هم دهند تا این هدف محقق شود.

نتیجه عدم توجه به شاد زیستن، ایجاد فضای شاد در مدارس، جلوگیری از شادی سالم دانش آموزان و پی گرفتن روش قدیمی تعلیم و تربیت در وزارت آموزش و پرورش، می‌شود همین آشی که رسانه‌های معاند غربی در شبکه های اجتماعی پخته‌اند آن هم درست زمانیکه هنوز یک هفته از سخنان مقام معظم رهبری در خصوص تهدیدات نظام تعلیم و تربیت نگذشته بود اما فاجعه زمانی نمایان می‌شود که متن این آهنگ بسیار مستهجن، خلاف اخلاق و فرهنگ جامعه اسلامی است و کسانی مشغول هم خوانی با آهنگ هستند که محتوای متن آن با سنشان هیچ تناسبی ندارد.

وزیر آموزش و پرورش در اولین واکنش خود به این اتفاق می‌گوید: نماهنگ های رقص دانش آموزان در مدارس، ساختگی و در جهت تخریب آموزش و پرورش است.

انصاف نیوز نوشت: بخواهیم یا نخواهیم این خواننده نشان داد بهتر از ما رگ خواب نوجوانانی را بلد است که هزاران کیلومتر از آنها دورتر است. آهنگی که این روزها بطور ویژه ای در مدارس ما برای متولیان آموزش و فرهنگ و هنر و رسانه ی ملی خودنمایی می کند یک نمونه بارز از عقب ماندگی ما از موضوعات روز و شناخت واقعی، عمیق و درست آینده سازان مان است. ذائقه ای که ظاهرا ساسی خوب آن را می شناسد و می تواند حتی با ‘ارژنگ’ و ‘خرچنگ’ و ‘تنگ’و ‘زنگ’ هم قافیه محصولش را بسازد.

او سلیقه مخاطبش را می شناسد و با ساخت آنچه که مخاطبش می پسندد توانست در جایی که روزی حتی جوراب سفید برای دختران و شلوار جین برای پسرانش ممنوع بود خودی نشان دهد.

در پایان گزارش انصاف نیوز آمده است: درهر صورت ‘جنتلمن’ آمد و بی توجه به قوانین و تابوهای ما، فرزندانمان را رقصاند و شاید بازهم بیاید. حکم عقل سلیم آن است که اگر نخواهیم باز هم از احتمال آمدن جنتلمن یا هر آهنگ دیگری برخود بلرزیم، باید بستر را برای عدم پذیرش و استقبال آنها توسط خود مخاطبان مهیا کنیم که اولین گام آن ارزش نهادن به هنر و هنرمندان واقعی ست. گام دومش هم شخم زدن قوانین و باورهای راکد فرهنگی در جهت بروز رسانی آنها با آنچه امروز در مغز و قلب آینده سازانمان بروز می کند با سرعت هرچه تمام تر است. پیش از آنکه پدران و مادران آینده مان را با یک آهنگ قضاوت کنیم، شاید بهتر باشد خودمان را در جایگاه متهم محاکمه کنیم.

راحت‌ترین کار و دم‌دستی‌ترین برخورد با این اوضاع، حذف پرسش و صورتِ مسئله است؛ یعنی از همین فردا مسئولان وزارت آموزش و پرورش ابلاغیه‌ای به مدارس بدهند تا پخش آهنگ در مدارس و در زنگ‌های تفریح و اوقات فراغت دانش‌آموزان ممنوع شود. اما آیا این کار راه‌حل این مشکل است؟

درست است که متن این آهنگ چندان مناسب دانش‌آموزان دبستانی و راهنمایی نیست، اما سؤال اصلی این است آیا واکنش اتخاذ شده از سوی وزارت آموزش و پرورش به این اتفاق، هم‌وزن انتشار کلیپ شادی دانش‌آموزان در فضای مجازی است؟ سؤال این است که در شرایطی که وضعیت آسیب‌های اجتماعی در مدارس مانند مصرف گل و حشیش به زنگ خطر رسیده است، چرا آموزش و پرورش واکنش مناسبی در این زمینه انجام نمی‌دهد؟

و در نهایت چه شد که کودکان و نوجوانان ما رو به سمت حفظ کردن و شادی با همچین مضامین سطح پایین آورده‌اند؟ و چه کسی و کدام نهاد مقصر ذهنیت بد دانش آموزان از مدارس و فضای تعلیم و تربیت است؟