بر کسی که کفنش از پارچه ایرانی نباشد، نماز نمی‌خوانیم!+ تصویر

پایگاه خبری تحلیلی «پارس»- میم حا صاد؛ پس از تجربه مبارزه میرزای شیرازی (ره) و مردم با کمپانی‌های خارجی نظیر رژی و ماجرای تحریم تنباکو، برخی علما به این نتیجه رسیدند که این تجربه را باید در موارد دیگر نیز به کار برد. ازاین‌‌رو، به دنبال صیانت علما از ایران، در سال ۱۲۷۸ شمسی با حمایت آیت‌الله آقانجفی و آیت‌الله نجفی‌اصفهانی، علمای کاشان، اصفهان و شیراز، شرکت اسلامیه در اصفهان تأسیس شد. آوازه این شرکت به‌سرعت در شهرهای مختلف ایران پیچید و حتی در روزنامه‌های مطرح انگلیسی و مصری نیز به تبعات تأسیس این شرکت اشاره شد.

مدتی بعد، این شرکت شعبه‌هایی در شهرهای مختلف و حتی خارج از کشور نیز راه‌اندازی کرد. شرکت اسلامیه در زمینه نساجی، خواروبار و صرافی فعالیت داشت و صرفاً تولیدکننده و توزیع‌کننده کالاهای ایرانی بود و تمامی کالاهای اروپایی و انگلیسی را تحریم کرده بود. فعالیت‌های این شرکت، به‌شدت مورد خشم و غضب انگلیسی‌ها قرار گرفت، به حدی که منجر به ارسال شِکوه‌نامه سفیر انگلستان به مسئولان وقت دولت قاجاری شد.

اما فعالیت‌های خارجی در تبلیغ کالاهای اروپایی، همان بلای فرهنگی را بر سر شرکت اسلامیه آورد که امروز تاحدی گریبان‌گیر ماست! در سال ۱۳۱۸، ادیب‌التجار، مدیر شرکت در بخشی از نامه خود درباره مشکلات پیش‌روی شرکت اسلامیه گفت: «چیزی که سبب عدم رغبت بعضی‌هاست، همان اسم خارجه است که روی قماش ما نیست و همان چاپ خارجه است که هنوز به منسوجات ما نخورده!». او از ایرادهای «بنی‌اسرائیلی» که بعضا در محصولات فرنگی هم دیده می‌شد، اما از محصولات ایرانی شرکت گرفته می‌شد، گله داشت.

بر کسی که کفنش از پارچه ایرانی نباشد، نماز نمی‌خوانیم!

هفت سال بعد از تأسیس شرکت اسلامیه، یعنی در سال ۱۲۸۵، جمعی از علمای اصفهان قراردادی را تنظیم و امضا کردند که براساس‌آن، مصرف کالاهای غیرایرانی که مشابه داخلی دارند را بر خود حرام و مردم را نیز به رعایت مفاد این عهدنامه، توصیه کردند. برخی از این کالاها شامل کاغذ، کفن، پارچه، لباس و… ایرانی بود.

سه بند از عهدنامه علمای اصفهان:

«اولا؛ قبالجات و احکام شرعیه از شنبه به بعد روی کاغذ ایرانی بدون آهار نوشته شود. اگر بر کاغذهای دیگر بنویسند، مهر ننموده و اعتراف نمی‌نویسیم. حرام نیست کاغذ غیرایرانی و کسی را مانع نمی‌شویم؛ ما به این روش متعهدیم.

ثانیاً؛ کفن اموات اگر غیر از کرباس و پارچه اردستانی یا دیگر پارچه‌های ایرانی باشد، متعهد شده‌ایم بر آن میت، ما نماز نخوانیم. دیگری را برای اقامه نماز بر آن میت بخواهند، ما را معاف کنند.

ثالثاً؛ لباس قرار داده‌ایم هر چه بدلی در ایران یافت می‌شود، لباس خودمان را از آن منسوج نماییم و منسوج غیرایرانی نپوشیم. حرام نمی‌دانیم لباس‌های غیرایرانی را، اما ما ملتزم شده‌ایم حتی‌المقدور بعدازاین تاریخ، لباس خود را از منسوج ایرانی بنماییم. استعمال آنچه از سابق پوشیده و داریم و دوخته‌ایم، ممنوع نیست. تابعین ما نیز اگر تخلف کردند، توقع احترام از ما نداشته باشند…»

***

تصویر مربوط است به درختکاری رهبر به تاریخ ۱۵ اسفندماه ۱۳۹۶؛ پارچه لباس فاستون ایران.

کاشت درخت امری است که ظرفیت معناپذیری بالایی دارد و یکی از این معانی، امید است. این عکس،‌ تک فریمی از فیلم کاشتن درخت توسط کسی است که لباس فاستون ایرانی می‌پوشد، درخت می‌کارد و امید دارد…