رابطه زناشویی صمیمانه در برابر ناملایمات مانند ضربه گیر است

گروه اجتماعی: نظرخواهی های مکرّر کشف کرده اند که زوجهای ازدواج کرده نسبت به افراد مجرّد، بیوه، متارکه کرده، یا کسانی که زیر یک سقف زندگی میکنند امّا به صورت رسمی ازدواج نکرده اند رضایت بیشتری زندگی شان دارند. کسانی که ازدواج کرده اند معمولا عمر طولانی تری سپری میکنند و احتمال دارد که کمتر از اشخاص طلاق گرفته یا متارکه کرده افسرده شوند، خودکشی کنند، یا معضلات جسمی تجریه کنند. (۱)

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از بولتن نیوز، ظاهراً رابطه ی زناشویی صمیمانه در برابر ناملایمات به عنوان ضربه گیر عمل می کند و به سیستم ایمنی بدن در برابر بیماری ها کمک میکند. البته، این نتایج تا حدی معلول این واقعیت است که افراد شادتر بیشتر احتمال می رود که ازدواج کرده باشند و متأهل بمانند. همانطور که محققان عدیده ای خاطرنشان کرده اند نباید زود نتیجه گرفت که ازدواج موجب شادکامی افزوده می شود. کسانی که ازدواج می کنند ممکن است از آغاز (از پیش از ازدواج) شادکامتر باشند، و طبع بشاش آنها به احتمال قریب به یقین در پیوند زناشویی موفقیت آمیز آنها تأثیر دارد.

تحقیقات دیگر در واقع بر این مطلب صحه گذاشته اند که علّت دوسویه است. کسانی که ازدواج می کنند، دست کم اگر زیر سی سال باشند به طور متوسط شادکام تر از کسانی اند که مجرد می مانند. در عین حال مطالعه ی انسان ها قبل و بعد از متأهل شدن نیز نشان می دهد که ازدواج و نامزدی هایی که منجر به ازدواج می شوند غالباً افزایش چشمگیری در بهرورزی به بار می آورند.(۲)

در عین حال که محققان متفق القول اند که ازدواج کردن می تواند به طور قابل ملاحظه ای شادکامی را افزایش دهد، اختلاف نظری وجود دارد بر سر این که چنین احساسی چقدر دوام می آورد. چند محقق کشف کرده اند که ازدواج برای مدتی طولانی شادکامی را افزایش میدهد، امّا اکثراً گزارش کرده اند که احساس بهروزی معمولاً در ظرف دو یا سه سال به سطح پیش از ازدواج بر می گردد. (۳)

هرآنچه ازدواج با خود به همراه بیاورد، مطالعات درازمدت گویای آن است که پایان ازدواج – چه در نتیجه ی طلاق، جدایی، چه در نتیجه ی مرگ همسر-برای بسیاری از انسانها به کاهش ناگهانی شادکامی منجر می شود. (۴)شکست یک ازدواج می تواند منجر به کاهش چشمگیری در بهروزی شود که برای سالیان متمادی دوام می آورد بر حسب بالاترین تخمین، طلاق یا جدایی با کاهش در حد متوسط شادکامی مرتبط است (به عقیده ی برخی از تحلیلگران، براساسی یک مقیاس ۱۰۰ درجه ای برای هر طلاق ۵ درجه و برای هر جدابی ۸ درجه تخمین زده می شود) و این تأثیر غالباً به طور معمول یک دهه به طول می انجامد .(۵)

طلاق و کودکان: طلاق می تواند موجب مشکلات جدی برای بچه ها شود. هرچند اکثر پسرها و دخترها چنین قطع رابطه ای را بدون دشواری دیرپا پشت سر میگذارند، اقلیت قابل توجهی متحمّل اندوهی چشمگیر یا حتی مشکلات روانی وخیم می شوند. یک مطالعه ی دقیق که به توسط اقتصاددانان هاروارد انجام شده حتی دریافته که نرخ روبه افزایش طلاق تنها عاملی بوده که بیشترین همبستگی را با افزایش ۳ برابری خودکشی نوجوانان پس از سال ۱۹۷۰ داشته است.(۶)

منبع: کانال تلگرامی جامعه شناسی