در مورد نمازی که در جلسه خوانده شد…

عصرایران؛ مصطفی داننده- این روزها حسابی نماز خواندن «مهدی سعادتی» عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس حسابی سروصدا کرده است. ابتدا عکس‌هایی از نماز خواندن او در جلسه با وزیر خارجه حاشیه ساز شد و بعد فیلمی از نماینده بابل منتشر شد که بعد اقامه اذان در حین برگزاری جلسه شروع به نماز خواندن کرد.

در مورد این نماز حرف‌های زیادی زده شده است و نمی‌خواهم در این نوشتار آنها را تکرار کنم یا رفتار نماینده را قضاوت کنم. من دنبال یک سوال ساده هستم؛ آقای سعادتی چند نفر بعد از دیدن نماز خواندن شما در جلسات ترغیب به اقامه نماز اول وقت شدند؟

اجازه بدهید از همان جلسات شروع کنیم تا کم کم به جواب برسیم. نماز شما اکر دیگران را تحت تاثیر قرار می‌داد، حتما باقی اعضا هم آستین‌ها را بالا می‌زدند و به تأسی از شما به نماز می‌ایستادند. در فیلم منتشر شده که همه منتظر بودند تا نماز شما تمام شود. در جلسه وزیر خارجه هم که مباحث برقرار بود.

نتیجه اینکه نماز شما در همان جلساتی که حضور داشتید تاثیری نداشته چه برسد به مردمی که در شبکه‌های اجتماعی آن را دیدند.

بیایید حالا چرخی در فضای مجازی و مردم بزنیم. من یکی حداقل جمله‌ای مثبت در دفاع از رفتار شما ندیدم. نه آنهایی که هم فکر شما هستند و نه کسانی که فرسنگ‌ها با جناب‌تان فاصله فکری دارند، از حرکت شما برداشت مثبتی نداشتند و حتی متفق القول گفتند که این کار «ریا» است و لاغیر.

خیلی‌ها یاد حکایت مشهور سعدی افتادند که «ناخوش آوازی به بانگ بلند قرآن همی‌خواند. صاحبدلی بر او بگذشت. گفت: تو را مشاهره چند است؟ گفت: هیچ. گفت: پس این زحمت خود چندین چرا همی‌دهی؟ گفت: از بهر خدا می‌خوانم. گفت: از بهر خدا مخوان: گر تو قرآن بر این نمط خوانی/ ببری رونق مسلمانی»

برخی حتی از این نماینده پرسیدند کدام از یک بزرگان دین در جلسات خود با دیگران چنین رفتاری داشتند؟ کدام یک از آنها در حالی که مردم منتظرشان بودند به نماز می‌ایستادند؟

یا خیلی‌ها از خود پرسیدند که اگر کسی مقید به خواندن نماز است، به نماز خانه نمی‌رود؟ یا چرا جلسات را به گونه‌ای تنظیم نمی‌کند که به اذان نخورد؟

همه این واکنش‌ها نشان می‌دهد که این سبک نماز خواندن، هیچ کمک به نماز نکرده و بیشتر مردم را به قضاوت وا داشته است.

بهتر است کسانی که ردای مسئولیت به تن دارند تلاش کنند تا ریاکاری را از کشور دور کنند و اجازه ندهند این رذیلت اخلاقی مثل قارچ میان مردمان رشد کند.