توفیق برپایی نماز؛ درخواست حضرت‌ ابراهیم برای خود و فرزندانش

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از زنجان، خدای متعال قرآن را به عنوان چراغ هدایت برای نوع بشر فرستاده تا سعادت جاودانی او را در همه ابعاد تامین کند.

در آیه ۸۲ از سوره مبارکه الاسراء می‌خوانیم: «وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاءٌ وَرَحْمَهٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَلَا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَسَارًا»؛ «و ما آنچه را براى مؤمنان مایه درمان و رحمت است از قرآن نازل مى ‏کنیم و[لى] ستمگران را جز زیان نمى‏ افزاید».

لازم است بدانیم که ثواب‌ها و فضیلت‌ها و پاداش‌هاى مهمى که براى تلاوت قرآن یا سوره‌ها و آیات خاصى نقل شده هرگز مفهومش این نیست که انسان آنها را به صورت اوراد بخواند و تنها به گردش زبان قناعت کند. بلکه خواندن قرآن براى فهمیدن، و فهمیدن براى اندیشیدن و اندیشیدن براى عمل است .اتفاقا هر فضیلتى درباره سوره‌اى یا آیه اى ذکر شده تناسب بسیار زیادى با محتواى آن سوره یا آیه دارد.

چهاردهمین سوره قرآن مجید در ترتیب تلاوت سوره‏‌ها، سوره ابراهیم است. این سوره با حروف مقطعه «الر» آغاز شده و در اولین آیه به قرآن که برای هدایت نوع بشر فرستاده شده، اشاره دارد.

این سوره به ارسال حضرت موسی به سوی قومش اشاره دارد، همچنین قوم نوح و عاد و ثمود و تاکید دارد که پیامبران در دعوت قوم خود به سوی باریتعالی خود را تافته جدا بافته ندانسته و اذعان دارند که «إِنْ نَحْنُ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ» که این مساله در آیه ۱۱ از این سوره مبارکه بیان شده است.

در آیات بعدی به ویژگی‌های دوزخ که به کافران وعده داده شده اشاره می‌شود و در آیه ۲۴ از قول خدای متعال به عنوان «کَلِمَهً طَیِّبَهً» نام برده و مثل آن را «کَشَجَرَهٍ طَیِّبَهٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِی السَّمَاءِ» عنوان کرده است.

در آیه ۳۱ از این سوره مبارکه خدای متعال بر اقامه نماز و انفاق اشاره کرده و می‌فرماید: «قُلْ لِعِبَادِیَ الَّذِینَ آمَنُوا یُقِیمُوا الصَّلَاهَ وَیُنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِیَهً مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لَا بَیْعٌ فِیهِ وَلَا خِلَالٌ»؛ «به آن بندگانم که ایمان آورده‏ اند بگو نماز را بر پا دارند و از آنچه به ایشان روزى داده‏ ایم پنهان و آشکارا انفاق کنند پیش از آنکه روزى فرا رسد که در آن نه داد و ستدى باشد و نه دوستیى».

در سه آیه بعدی به نعمت‌های الهی اشاره کرده و از آیه ۳۵ به داستان حضرت ابراهیم (ع) می‌پردازد و در آیه ۴۰ به ذکر دعایی از این پیامبر اولوالعزم به درگاه الهی اشاره دارد که آن حضرت فرمود: «رَبِّ اجْعَلْنِی مُقِیمَ الصَّلَاهِ وَمِنْ ذُرِّیَّتِی».

در آیه ۴۱ نیز دعای آن حضرت که معمولا در قنوت نمازها خوانده می‌شود که به درگاه الهی عرض کرد: «رَبَّنَا اغْفِرْ لِی وَلِوَالِدَیَّ وَلِلْمُؤْمِنِینَ یَوْمَ یَقُومُ الْحِسَابُ»؛ «پروردگارا روزى که حساب برپا مى ‏شود بر من و پدر و مادرم و بر مؤمنان ببخشاى».

در آیات بعدی نیز بار دیگر به برخی از ویژگی‌های هولناک روز قیامت و جهنم اشاره شده و در آیه پایانی نیز بار دیگر بر رسالت هدایت‌گرانه قرآن کریم پرداخته است.

در برخی از منابع آثار و برکاتی برای قرائت آیات این سوره مبارکه ذکر شده که از جمله آنها می‌توان جهت رفع گریه و بی‌تابی کودک، جهت از شیرگرفتن آسان طفل، مطیع کردن زیردستان، آسان شدن تعلیم، درمان درد مفاصل و جهت حفظ از هر چیز ترسناک را نام برد.