آخرین صحبت‌های رزمنده‌ای که کلکسیون مجروحیت بود

خبرگزاری فارس ـ گروه حماسه و مقاومت: اگرچه زمان عملیات کربلای ۲ مربوط به دوره‌ای است که استراتژی تعقیب متجاوز در جبهه شمالی پایه‌ریزی شده بود، اما تا قبل از احساس بن‌بست در جنوب، اجرای این استراتژی جدی نشد. به‌ عبارت‌ دیگر اجرای عملیات کربلای ۲، بیش از هر چیز متأثر از استراتژی معروف به دفاع متحرک ارتش عراق بود.

در این دوره، ارتش عراق در ۲۴ اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۵ در منطقه حاج عمران، به ارتفاعات ۲۵۱۹ و ۲۴۳۵ حمله کرد و دستاوردهای عملیات والفجر ۲ را به اشغال درآورد. از آنجا که تسلط و اشراف دشمن بر منطقه، نیروهای خودی را در فشار قرار می‌داد و پیوسته متحمل تلفات می‌کرد، عملیات کربلای ۲ با فرماندهی سپاه در دو محور شمالی و جنوبی اجرا شد. در محور شمالی، ارتفاع گرده کوه تصرف شد، اما در محور جنوبی، هوشیاری و مقاومت دشمن موجب شد تا نیروهای خودی به عقب بازگردند و ارتفاع ۲۵۱۹ در دست دشمن باقی بماند.(۱)

محمود کاوه در دوران جوانی

یکی از تیپ‌های شرکت‌کننده در عملیات کربلای ۲ تیپ ویژه شهدا بود. تیپ ویژه شهدا در سال ۱۳۶۱ برای اجرای عملیات‌های بزرگ در منطقه قرارگاه حمزه تشکیل شد. پادگان این تیپ، در ۲۵ کیلومتری شمال مهاباد قرار داشت. تیپ شهدا در عملیات‌های متعددی که برای آزادسازی جاده‌های مواصلاتی، مناطق بینابینی و تأمین مرز و سپس علیه ارتش عراق انجام شد، حضور داشت و نقش مؤثری ایفا کرد.

نخستین فرمانده این تیپ، ناصر کاظمی بود. بعد از شهادت او، محمدعلی گنج‌زاده، فرمانده تیپ شد. با شهادت گنجی‌زاده، محمود کاوه در سال ۱۳۶۲ به فرماندهی تیپ منصوب شد و در عملیات‌های والفجر ۲، والفجر ۴، والفجر ۹، بدر و قادر، به بهترین شیوه، این تیپ را فرماندهی کرد. (۲)

محمود کاوه قبل از شروع عملیات

کاوه: ما هم حاضریم امشب شهید شویم 

اما عملیات کربلای ۲ در ۱۰ شهریور ماه سال ۱۳۶۵، نقطه پایانی برای سردار شهید محمود کاوه به جهت دل کندن از دنیا و اشتیاق فراوان برای رسیدن به معبود خویش بود.

در جریان عملیات کربلای ۲، وضعیت فوق طاعت و به‌ شدت دشواری که نیروهای عمل‌کننده، خواه‌ناخواه با آن روبه‌رو بودند، سبب شده بود؛ پیروزی را نیز دور از دسترس ببینند، در میان تیپ ویژه ۱۵۵ شهدا به‌ خصوص فرمانده آن، مؤمنانه و شجاعانه در عرصه درگیری وارد شدند.

فرمانده‌ای که با نیروهایش مهربان بود

شهید امیری مقدم، راوی مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس در این تیپ در گزارش خودش از عملیات کربلای ۲ درباره این وضع و حرکت نیروها برای ادامه عملیات و سرانجام آن، چنین روایت کرده است: تغییرات انجام شده در طرح مانور و عدم موفقیت کامل تیپ ویژه ۱۵۵ شهدا در عملیات شب گذشته، موجب تردید در مسؤولان، خصوصاً فرماندهان این تیپ شده بود.

این تردید اگرچه در خود فرمانده تیپ برادر محمود کاوه نیز وجود داشت، ولی با توجه به حساسیت زمان و مصلحت کل عملیات، این تردید را بروز نمی‌داد و به همین دلیل تصمیم گرفت، برای زدودن تردیدها و تقویت روحیه عملیاتی در افراد تیپ، به همراه نیروهای عمل‌کننده، در منطقه درگیری حاضر شود.

بارها مجروح شده بود، اما همچنان لبخند بر لب داشت

وقتی‌ که مسؤولان تیپ از این تصمیم آگاه شدند، درصدد برآمدند که او را از این عملیات بازدارند. فرمانده یکی از گردان‌ها (برادر صلاحی) برای منصرف کردن او می‌گوید: شما این کار را نکنید، آتش دشمن زیاد است. مسیر، بدمسیری است، خدای‌نکرده طوری می‌شود. فرماندهی در جواب می‌گوید: خب اگر این‌طور است، ما هم شهید می‌شویم. اگر کار مثل شب گذشته بشود، ما هم حاضریم امشب شهید شویم.

به همان اندازه که خود او در رفتن به خط درگیری مصمم بود، سایر مسئولان تیپ مخالف بودند.

رفاقت در جبهه موج می‌زد

از منصوری اصرار، از کاوه انکار

مکالمه خلاصه شده زیر که در آخرین دقایق قبل از عزیمت برادر کاوه به منطقه و هنگام پوشیدن پوتین، بین او و قائم‌مقام تیپ (برادر منصوری) انجام گرفته، بیانگر این واقعیت است که ایشان چقدر به رفتن و دیگران چه اندازه در بازداری او مصمم بوده‌اند.

منصوری: رفتن شما نه به نفع اسلام است و نه به نفع…

کاوه: نه

منصوری وقتی نتیجه نمی‌گیرد، به‌ طور جدی‌‌تر می‌گوید: آقای کاوه، می‌خواهید به‌ زور متوسل شویم؟ جلو رفتن شما اصلاً درست نیست. منطقی نیست.

و جهادی که ادامه داشت

کاوه: امروز با روزهای دیگر فرق می‌کند. من یک چیزهایی می‌دانم، یک چیزهایی هست. می‌دانم تردید هست. اگر آدم، خودش جلو باشد و یک‌ وقت مسأله‌ای پیش آمد، می‌تواند هم پیش خدای خودش و هم پیش خلق خدا و…

برادر کاوه سکوت می‌کند و برای هدایت گردان امام حسین (ع)، از سنگر فرماندهی خارج می‌شود.

راوی تیپ ویژه ۱۵۵ شهدا سپس افزوده است: هنگام اعزام گردان‌ها برای اجرای مأموریت، ابتدا گردان امام حسین (ع)، سپس گردان امام سجاد (ع) در حالی‌ که فرماندهی تیپ (محمود کاوه) پیشاپیش آن‌ها قرار داشت، حرکت خود را برای تصرف ارتفاع ۲۵۱۹ آغاز کردند.

به صحبت‌های رزمندگان گوش می‌کرد

طبق طرح مانور، قرار بود گردان امام حسین (ع)، پایگاه‌های ۱ و ۲ و گردان امام سجاد (ع) پایگاه‌های ۳ و ۴ را تصرف کنند. حساسیت دشمن نیز نسبت به شب اول کم‌تر شده بود و احتمال جدی نمی‌داد در این محور مجدداً عملیات شود. از این‌ رو اجرای آتش و پرتاب منور آن‌ها نیز اندکی کاهش یافته بود.

به هر ترتیب حدود ساعت یک بامداد بود که نیروهای پیاده پس از پیمودن مسافت فاصله خط خودی تا دشمن، به زیر اهداف مورد نظر رسیدند تا با هماهنگی آتش خودی، درگیری را شروع کنند.

در همین حین یک گلوله خمپاره کنار برادر کاوه به زمین اصابت کرد و او در جا شهید شد. (۳)

سردار شهید محمود کاوه

درباره شهید

سردار شهید محمود کاوه در سال ۱۳۴۰ در مشهد مقدس به دنیا آمد و در روز یازدهم شهریور ماه سال ۱۳۶۵ در پیرانشهر قله ۲۵۱۹ حاج عمران حین عملیات کربلای۲ به شهادت رسید. او از فرماندهان سپاه پاسداران ایران در جنگ ایران و عراق بود. شهید کاوه در بدو تشکیل سپاه به عضویت سپاه مشهد درآمد و در ۲۲ سالگی به فرماندهی تیپ ۱۵۵ ویژه شهدا در غرب کشور که بعدها به لشکر ارتقا یافت منصوب شد.

او بارها در عملیات‌های مختلف مجروح شده بود: اصابت گلوله به ناحیه شکم در اسفندماه سال ۱۳۶۱ در پاکسازی روستای محمدشاه از توابع مهاباد، اصابت گلوله به ناحیه شانه چپ در مرداد ماه سال ۱۳۶۳ در پاکسازی منطقه عمومی دارلک از توابع مهاباد، اصابت ترکش به ناحیه دست راست و سر در بهمن ماه سال ۱۳۶۳ منطقه عملیاتی بدر، اصابت ترکش به صورت در اسفند ماه سال ۱۳۶۴ منطقه عملیاتی والفجر و اصابت ۱۲ ترکش نارنجک به ناحیه سر در اردیبهشت ماه سال ۱۳۶۵ منطقه عمومی حاج عمران عراق، موسوم به تک حاج عمران. مزار مطهر شهید محمود کاوه در گلزار شهدای آرامستان بهشت رضا در بلوک ۳۰، ردیف ۴۶ شماره ۱۲ قرار دارد.

منابع

۱ـ رشید، محسن، اطلس جنگ ایران و عراق (فشرده نبردهای زمینی)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی؛ مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ چهارم ۱۳۹۹.

۲ـ صادقی، رضا، کردستان در بحران امنیت و محرومیت؛ تاریخ شفاهی دفاع مقدس؛ روایت حسن رستگار پناه، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی؛ مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ اول،۱۳۹۸.

۳ـ جمعی از نویسندگان، در تدارک عملیات سرنوشت‌ساز؛ روزشمار جنگ ایران و عراق (شماره ۴۳)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی؛ مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، چاپ دوم، ۱۳۸۷.