درود بر بندگان نیکوی خدا که اگر قدمی برداشتند، فهمیدند هیچ نیستند

دریافت ۲۷ MB

خبرگزاری مهر- گروه دین و آئین: محمد علی انصاری، مفسر قرآن کریم و استاد حوزه و دانشگاه به تفسیر آیاتی از قرآن کریم و بیانات امیر حکمت و بلاغت امیرمومنان علی (ع) و شرح دعاهای صحیفه سجادیه پرداخته است که به صورت روزانه و موضوعی، در ماه مبارک رمضان تقدیم مخاطبان خواهد شد. در روز هشتم ماه مبارک رمضان محمدعلی انصاری مفسر قرآن در بیان اجر کریمانه پروردگار به بندگانش به شرح و تفسیر دعای ۳۷ صحیفه سجادیه پرداخته است که در ادامه می‌خوانید:

«أَعْطَیتَ کلًّا مِنْهُمَا مَا لَمْ یجِبْ لَهُ، وَ تَفَضَّلْتَ عَلَی کلٍّ مِنْهُمَا بِمَا یقْصُرُ عَمَلُهُ عَنْهُ. وَ لَوْ کافَأْتَ الْمُطِیعَ عَلَی مَا أَنْتَ تَوَلَّیتَهُ لَأَوْشَک أَنْ یفْقِدَ ثَوَابَک، وَ أَنْ تَزُولَ عَنْهُ نِعْمَتُک، وَ لَکنَّک بِکرَمِک جَازَیتَهُ عَلَی الْمُدَّهِ الْقَصِیرَهِ الْفَانِیهِ بِالْمُدَّهِ الطَّوِیلَهِ الْخَالِدَهِ، وَ عَلَی الْغَایهِ الْقَرِیبَهِ الزَّائِلَهِ بِالْغَایهِ الْمَدِیدَهِ الْبَاقِیهِ. ثُمَّ لَمْ تَسُمْهُ الْقِصَاصَ فِیمَا أَکلَ مِنْ رِزْقِک الَّذِی یقْوَی بِهِ عَلَی طَاعَتِک، وَ لَمْ تَحْمِلْهُ عَلَی الْمُنَاقَشَاتِ فِی الْآلَاتِ الَّتِی تَسَبَّبَ بِاسْتِعْمَالِهَا إِلَی مَغْفِرَتِک، وَ لَوْ فَعَلْتَ ذَلِک بِهِ لَذَهَبَ بِجَمِیعِ مَا کدَحَ لَهُ وَ جُمْلَهِ مَا سَعَی فِیهِ جَزَاءً لِلصُّغْرَی مِنْ أَیادِیک وَ مِنَنِک»

و اگر مطیع را بر آنچه حضرتت او را بر آن گماشته‌ای (نه بر عمل خودش) جزا می‌دادی، بیم آن بود که ثوابت را از دست بدهد، و نعمتت از او زایل شود، ولی تو به بزرگواری خود در برابر مدت کوتاه از دست رفتنی به مدّتی طولانی و همیشگی، و در مقابل مدت نزدیک گذرا با مدت دامنه‌دار جاوید او را پاداش دادی،

سپس در برابر رزقی که از سفره نعمت تو خورده تا به سبب آن بر طاعتت نیرو گیرد با او معامله پایاپای نکردی، و از او بازپرسی دقیق درباره ابزاری که آنها را سبب رسیدن به مغفرتت قرار داده ننمودی، و اگر با مطیع چنین رفتار می‌نمودی تمام حاصل دسترنج و سعی و زحمت او در مقابل کوچک‌ترین نعمت‌ها و عطاهایت از دست می‌رفت، و در پیشگاه مقدّست به خاطر سایر نعمت‌هایت در گرو می‌ماند، پس چه زمانی شایستگی چیزی از ثواب تو را می‌داشت، نه، هیچ گاه!!»

چه به اهل طاعت و چه به اهل معصیت چیزهایی می‌دهی که واجب نبوده است عطا کنی. چه به این مهلت بدهی و چه به آن بنده شایسته و مطیع ات پاداش بدهی چرا که همه چیز از تو بود گوش و چشم و اطاعت از تو بود.

و چنان تفضل می‌کنی بر این دو که عملشان به این مقدار نیست و کوتاه است از این تفضلی که به آنها داشتی. خداوند در قرآن در خصوص عمل شایسته‌ای که از انسان سر میزند با چند واژه میگویند: «أَجرًا عَظیمًا، أَجْرًا حَسَنًا أَجْراً کَرِیماً» در مقابل چه چیزی اجر کریمی برای ما در نظر گرفته می‌شود؟ اجر حسن به مقتضای حسن الهی می‌گویند.

«ولَنَجْزِیَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُونَ» ما در تمام طول عمر نماز خواندیم اما یک روزی یک نماز در مسجدالحرام خواندیم که آن مورد قبول واقع شد خداوند در قیامت نمازهای مار ا با معیار همان نماز مسجدالحرام مقایسه می‌کند.

بهترین عمل را خدا انتخاب می‌کند و بقیه را با او محاسبه می‌کند و جزا می‌دهد و این با کدام فکر ما جور در می‌آید کرم خداوند و واقعاً در این لحظه سر انسان به زیر می‌آید. ما اجری می‌دهیم که قطع نشود اما عمل ما قطع شده است این یعنی تفضل خداوند نسبت به بندگانش و چه اندازه بسته‌های مشوقی است در ارتباط ما و قرب ما به خداوند.

اگر خدایا تو بخواهی جزا بدهی حتی به بندگان مطیعت، به نفس عملشان پاداش بدهی، صوابی برای اینها باقی نمی‌ماند. جان از تو، جهان از تو، ایمان از تو، نیرو و توان از تو، من چه کار کردم که من را می‌خواهی مرا در آغوشت بگیری

وای بر انسان‌هایی که نعمت از خداوند گرفته‌اند اما متکبرانه این سر را هیچگاه فرود نیاوردند و گمان کردند استقلالی دارند و درود بر آن بندگان نیکو که اگر قدمی برداشتند فهمیدند هیچ نیستند.

چه داریم و چه کردیم که بخواهیم عرضه کنیم و سرمان را در پیشگاه خدا بلند کنیم. اما تو با کرمت پاداش دادی در عمری کوتاه چهل، پنجاه ساله به آنان ابدیت و جاودانگی بخشیدی در اعمالی که در یک عمر چهل ساله بود به آنها گفتی ماندگار و جاودانه بمانند. و به انسان‌هایی که مرز پایانی زود طی شدنی دارند، نهایت‌هایی دادی که هیچ گاه پایان ندارند و ابدیتی را به یک عمر اندک به آنها ارزانی کردی.