تاثیر سینما بر ساختار امنیت ملی

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از جهان نیوز؛ سیاهه فیلم های ضدایرانی هالیوود بلندبالاست. از فیلم های پرمخاطبی که جوایز بین المللی دریافت می کنند گرفته تا فیلم های بی اهمیتی که تنها برای ارائه تصویری نامناسب از ایران در جهان ساخته می شود و سپس به فراموشی سپرده می‌شوند.

تازه ترین این فیلم ها که در دو، سه سال اخیر خبرساز شد، فیلم سینمایی گلاب است. پروژه جدیدی که هالیوود به عنوان بازوی فرهنگی وزارت خارجه ایالات متحده علیه کشورمان کلید زده است. ماجرای گلاب، خاطرات ۱۱۸ روز زندان خبرنگار بی بی سی، مازیار بهاری است که در زمان فتنه ۸۸ به ایران آمده بود.

البته این تنها فیلم ضدایرانی نیست که در سال های اخیر علیه کشورمان ساخته شده است. در چارچوب جنگ نرم به راه افتاده علیه ایران، بسیاری دیگر از فیلم های سینمایی نیز هستند که ماهیتی ضدایرانی دارند. معروف ترین آنها؛ آرگو (۲۰۱۲). داستان یک افسر سازمان سیا که برای نجات شش آمریکایی به گروگان گرفته شده در تهران سال ۱۳۵۸ به بهانه ساخت فیلم علمی تخیلی هالیوودی برای یافتن مکان مناسب، به ایران می آید. در این فیلم رفتار مردم ایران بعد از انقلاب بسیار وحشیانه و خصمانه نمایش داده می شود و در عوض مظلوم نمایی اغراق آمیزی در به تصویر کشیدن کارمندان سفارت آمریکا به کار برده شده است.

البته پیش از این، ساخت فیلم سیصد (۲۰۰۶) هم جنجال به پا کرده بود. فیلمی تاریخی که حالا حرف از ورژن (۲) آن نیز در میان است. الکساندر یا اسکندر (۲۰۰۴) هم یک فیلم جنجالی دیگر علیه تاریخ ایران است. هدف از ساخت این فیلمها، یا زیرسوال بردن تاریخ ایران است و یا ارائه تصویری نامناسب از مردم کشورمان. یک نمونه برجسته از تحریف فرهنگ ایرانی در فیلم کشتی گیر (۲۰۰۸) اتفاق افتاد. در این فیلم داستان یک کشتی گیر معروف روایت شده که وقت آن رسیده از دنیای ورزش خداحافظی کند. او با افسردگی و فشار های روحی در خارج از دنیای حرفه ای مقابله می کند. در یک مسابقه کشتی کج، دو طرف مسابقه به مبارزه می پردازند و کشتی گیر سیاه‌پوست سعی می کند تا با چوب حامل پرچم ایران، کشتی گیر دیگر را خفه کند اما موفق نمی‌شود. کشتی گیر رقیب چوب پرچم ایران را می شکند.

لباس ورزشی این کشتی گیر طرح پرچم ایران است. نمونه دیگرش، خانه ای از مه و شن (۲۰۰۳) که داستان زن تنهایی است که از خانه خودش بیرون انداخته می شود و درگیری های فجیعی بین او و صاحبان جدید خانه اش رخ می دهد. صاحب جدید خانه سرهنگ نیروی هوایی شاهنشاهی ایران است که به آمریکا مهاجرت می کند، در آخر فیلم همسر خود را می کشد و خود نیز با یاد آوری خاطراتش در وطن (ایران- اصفهان) اقدام به خود کشی می کند. یا پرسپولیس (۲۰۰۷) روایت تلخ زندگی یک دختر نابالغ و پرحرف ایرانی است که در حین انقلاب اسلامی اتفاق می افتد. این انیمیشن محصول کشور فرانسه است. دلیل ضد ایرانی بودن آن در قالب سیاه و سفید جلوه دادن انقلاب اسلامی و تلخ و افسرده نشان دادن مردم پس از انقلاب است.

یکی دیگر از فیلم های مشهور ضدایرانی که بازتاب گسترده ای یافت و سرمایه گذاری وسیعی نیز روی آن شد، سنگسار ثریا (۲۰۰۸) است. چنانچه از نام این فیلم پیداست، موضوعش بازمی گردد به یکی از احکام شرعی که غربی ها سرمایه گذاری وسیعی برای غیرانسانی نشان دادن آن می کنند.

شبی با پادشاه (۲۰۰۶) که روایتی تاریخی اسطوره ای از «استر» در عهد عتیق است، فیلم دیگر بحث برانگیز است. عبور (۲۰۰۹) که داستان تلاش چند مهاجر از ملیت های مختلف از جمله یک ایرانی برای رسیدن به وضعیت حقوقی در لس آنجلس است یا مرد بله گو (۲۰۰۸) که پرده ای دیگر از داستان ایران هراسی و اسلام هراسی به بهانه باور یک زن ایرانی به حجاب است. فیلم شرایط (۲۰۱۱) درباره دختر همجنسگرای یک خانواده ایرانی یا زنان بدون مردان (۲۰۰۹) هم از دیگر فیلم های ضدایرانی است. فیلم های بکارت (۲۰۱۲) و یا حجاب طلایی (۲۰۱۱) هم ماهیتی ضد فرهنگ حجاب دارد.

البته همه فیلم های ضدایرانی ساخته شده در آمریکا محدود به هزاره سوم میلادی نیست. پروژه جنگ روانی علیه کشورمان از دهه ۱۹۹۰ آغاز شد. بدون دخترم هرگز (۱۹۹۱) یک نمونه از این دست فیلم هاست. پیش از این فیلم استر و پادشاه (۱۹۶۰) یا مدل تازه تر آن، کتاب استر(۲۰۱۳) هم روایتی ضدایرانی درباره یک داستان تاریخی دارد.

 اگر بخواهیم دیگر فیلم های ضدایرانی را مرور کنیم، به نام های بسیاری برمی خوریم. مریم (۲۰۰۲)، دختر تنها در شب به خانه می رود (۲۰۱۴)، اورشلیم؛ شمارش معکوس(۲۰۱۱)، فرستاده (۱۹۸۳) و دیگر فیلم‌هایی که هر یک کوشش می کنند تصویری غیرواقعی درباره فرهنگ و جامعه ایرانی ارائه دهند.

درباره این روند خزنده جنگ نرم علیه ایران که حتی سینمای داخلی را نیز نشانه گرفته و تلاش دارد هنرمندان ایرانی را به همان مسیری بکشاند که غربی‌ها در آن گام نهاده‌اند، چه باید کرد؟ یک شیوه برخورد، دعوت به تحریم سینما و رویارویی با هنر هفتم است. با این وجود، شیوه موثرتری که هنرمندان متعهد ایرانی از آن استفاده می کنند، تلاش برای ساخت فیلم هایی که ضمن آسیب شناسی فرهنگی مشکلات موجود در کشور، تصویری مناسب از جامعه و خلق و خوی ایرانیان و تاریخ کشورمان ارائه دهد.

با وجود آنکه حرکت در چنین مسیری نیاز به تلاش و برنامه ریزی های بیشتری دارد، اما کم نبوده اند فیلم های اثرگذار ایرانی که توانسته اند دیدگاه جهانی نسبت به جامعه ایرانی را تغییر داده و نشان دهند که ایران نیز می تواند با تکیه بر توانمندی هنرمندان داخلی خود، ضمن مقابله با پیامدهای منفی تبلیغات سینمایی علیه ایران، ارزش ها و آرمان های خود را با زبان هنر هفتم به جهان منتقل کرده و اثرگذار باشد.