روایت اعتماد و دلبستگی مادران شهدا به سردار دل‌ها در یک نمایش

کیانوش احمدی نویسنده و کارگردان نمایش «وقتی ماهیچه‌ها سنگ می‌شوند»، در گفت و گو با خبرنگار حوزه تئاتر  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، درباره دلیل نامگذاری این نمایش گفت: دلیل انتخاب این اسم به لحظه خروج روح انسان از جسمش بر می‌گردد و اینکه در لحظات پایانی عمر در کسری از ثانیه خاطره‌های قدیمی در ذهنش مرور می‌شود.

وی درباره علت نوشتن نمایشنامه خود بیان کرد: این نمایشنامه با نیت حضور در جشنواره «تئاتر سردار آسمانی» نوشته شده است. در واقع ادای دینی به مقام والای سردار سلیمانی به خاطر جانفشانی‌هایش برای مردم است. همین طور با نگارش و اجرای این نمایش به دنبال قدردانی از مادرانی بودم که هنوز چشم انتظار بازگشت فرزند خود از جنگ هستند.

احمدی اظهار کرد: این نمایشنامه را بر اساس صحنه‌ای واقعی که روبروی مترو نواب دیدم، نوشتم. مادری را دیدم که زیر عکس سردار سلیمانی ایستاده، چادرش را روی سرش کشیده بود و گریه می‌کرد.

احمدی درباره شیوه اجرای این نمایش گفت: مکتب و سبک اجرایی نمایش «وقتی ماهیچه‌ها سنگ می‌شوند» به شیوه سورئالیسم و فرا واقع‌گرایی است. البته هیچ وقت تماشاگر از این نمایش فاصله نمی‌گیرد؛ چرا که جنس اجرای بازیگران رئالیستی است اما نقش گودرز از این قاعده مستثنی است و در لحظاتی به خاطر شخصیت و عاقبتش، حالتی غنایی به خود می‌گیرد.

احمدی درباره موضوع این نمایش بیان کرد: درون مایه این نمایش انتظار است؛ اما مخاطب با دیدن این اثر از رشادت‌های سردار در دوران جنگ آگاه می‌شود. مخاطب می‌داند که در دوران دفاع مقدس سردار خودش را بالاتر از رزمندگان نمی‌دانست و در واقع یک جور برادری و برابری را بین آنها برقرار ساخته بود. مسئله دیگری که در این نمایش به آن توجه کردم، اعتماد ویژه‌ای است که مردم و مخصوصاً مادران شهدا و مفقودین به سردار سلیمانی داشتند؛ حاج قاسم باعث دلگرمی این طبقه از جامعه بود. مادر رزمنده قصه ما، فقط به عکس سردار اعتماد دارد و درد دلش را با او می‌گوید و امانتش را به وی می‌سپارد. امیدوارم همیشه هوای این مادران را داشته باشیم و به مانند سردار سلیمانی سرباز این مملکت باشیم.