آیا این همه وسیله برای عبرت گرفتن کافی نیست؟

روز نو : روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: از ویژگی‌های راه پیمائی روز قدس در تهران این بود که جای آیت‌الله هاشمی رفسنجانی در آن خالی بود. آقای هاشمی رفسنجانی هر سال بدون استثنا در راه پیمائی روز قدس شرکت می‌کرد چون به ضرورت تلاش برای آزادسازی قدس از اشغال رژیم صهیونیستی اعتقاد راسخ داشت. او با انتشار کتاب «فلسطین کارنامه سیاه استعمار» در دهه ۴۰ پیوند محکمی با مسأله فلسطین برقرار کرد و در تمام سال‌های دهه‌های ۶۰ و ۷۰ و قسمتی از دهه ۸۰ سخنران اصلی روز قدس در قالب خطبه‌های جمعه تهران بود. از میانه دهه ۸۰ ستاد نماز جمعه تهران مأمور شد افراد دیگری را برای سخنرانی روز قدس در نظر بگیرد و از آن زمان مردم از خطبه‌های پرصلابت و برمحتوای آیت‌الله هاشمی رفسنجانی درباره فلسطین محروم شدند ولی این عالم مجاهد تا آخر عمر هر سال در راه پیمائی روز قدس شرکت می‌کرد هر چند عده‌ای قلیل مأموریت داشتند در همان راه پیمائی علیه او شعار بدهند و عقده بگشایند.
به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از روز نو :امسال، در روز قدس در راه پیمائی تهران، جای آیت‌الله هاشمی رفسنجانی خالی بود ولی شعارهای انحرافی آن عده قلیل همچنان وجود داشت. این افراد، که هم خودشان و هم آمرانشان مشخص است که چه کسانی هستند، امسال علیه رئیس‌جمهور روحانی شعار دادند و شعارهای آنها بقدری انحرافی بود که حتی افرادی از جناح خودشان نیز علیه آنها موضع گرفتند و این حرکت زشت را محکوم کردند.
شعارهائی از قبیل «مرگ بر منافق»، «مرگ بر آخوند آمریکائی» و «بنی صدر – روحانی، پیوندتان مبارک» را باید به این معنی دانست که رئیس‌جمهور مستقر ما که توسط رهبری تنفیذ شده، یکماه قبل ۲۴ میلیون نفر از مردم همین کشور به او رأی داده‌اند و یکماه و چند روز دیگر باز هم توسط رهبری تنفیذ می‌شود، هم منافق است، هم آمریکائی است و هم با بنی‌صدر پیوند دارد!
به خاطر این شعارها باید به آمرانی که توانسته‌اند چنین نوچه‌هائی را تربیت کنند دست مریزاد گفت. این دست مریزاد در درجه اول به این خاطر است که این حضرات برخلاف توصیه‌های اکید رهبری مبنی بر پرهیز از دو قطبی کردن جامعه، بشدت در جهت مخالف این توصیه حرکت می‌کنند و در درجه دوم به این خاطر که با این قبیل حرکت‌های انحرافی کاری خواهند کرد که آقای روحانی از سطح یک رئیس‌جمهور به یک شخصیت محبوب ملی ارتقاء یابد، همان کاری که با آیت‌الله هاشمی رفسنجانی کردند و نتیجه آن را در انتخابات‌ها دیدند. دیدند که وقتی آقای هاشمی رفسنجانی یک تنه در مقابل تمام جناح‌ها و بوق و کرناها اسم کسی را برای رئیس‌جمهور شدن یا نماینده خبرگان شدن آورد مردم به او رأی دادند و حتی در همین انتخابات ۲۹ اردیبهشت هم با اینکه آقای هاشمی رفسنجانی از دنیا رفته بود مردم به وصیت او عمل کردند و به «روحانی» رأی دادند.
شعار دهندگان که مأمورند و حرجی بر آنها نیست. آیا این همه وسیله عبرت آموزی برای آمران کافی نیست تا عبرت بگیرند؟!