نجوای عاشقانه شهید مدافع حرم با خداوند/دوست دارم تو را در حالی ملاقات کنم‌ که در خون خود غوطه‌ورم

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از خبرگزاری تسنیم از قم، آغاز دوران کودکی ما با تربت برکام حسین (ع) و زمزمه نام او، تا پروراندن عشق حسین (ع) از عاشورا به عاشورا، در پای مکتب شور و حماسه حسینی و نشاندن قطره قطره باران عشق حسین(ع) در کویر دل‌های غم‌زده و رنجور از ناملایمات روزگار و گرفتن جانی تازه از حرارت و حلاوت عشق حسینی گره‌خورده است.

شهید مدافع حرم محمدحسین سراجی یکی دیگر از آن حماسه‌آفرینان شور حسینی است، که بادل کندن از همه تعلقات دنیایی خویش و با همراهی با کاروان عشق، مرحم دل‌های خسته‌دلان شد، تا لبیک حق را جور دیگری پاسخگو باشد.

به همین منظور به گفت‌وگو با همسر شهید مدافع حرم محمدحسین سراجی پرداختیم.

سیده زهرا حسینی‌نیا در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم، زندگی همسر شهیدش را سراسر عشق به اهل بیت(ع) دانست و اظهار داشت: دوران کودکی و نوجوانی خود را باوجود هر مشقتی از جنگ گرفته تا مشکلات مربوط به آن، متفاوت از هم سن و سالانش گذراند. دورانی که سراسر پیگیری و دغدغه مندی، یادگیری اصول و معارف دینی و حضور در محافل و مجالس اهل بیت (ع) سپری شد.هر چه می‌گذشت و به دوران جوانی نزدیک‌تر می‌شد، شور و عشقش به قرآن و اهل بیت (ع) بیش از پیش می‌شد.

از سراج الطریق تا سراج السعاده

همسر شهید مدافع حرم محمدحسین سراجی با اشاره به دوران جوانی همسرش که معارف دینی را نزد پدر خویش مشق می‌کرد، تصریح کرد: دوران جوانی همسرم به گفته خویش بامطالعه کتابی با عنوان سراج الطریق در بیان معارف دین و رسیدن به توحید، که نوشته پدر بزرگوارشان بود، مسیر تازه‌ای پیدا کرد، به‌طوری‌که به تهذیب نفس و مراقبه و مطالعه بیشتری از کتاب‌های اخلاقی و معرفتی نزد استادان بزرگ روی آورد تا به اوج قله معرفت و اخلاق و ایمان دست یابد. که در نهایت حاصل آن همه تحقیق و کنکاش و مطالعه، تدوین کتابی با عنوان سراج السعاده در بیان داستان‌های بسیار جذاب از اهل بیت(ع)، اذکار، آیات، روایات، دعاها و مناجات‌ها بود.

وی در ادامه از قول همسر شهید خویش سخن می‌گوید: سال‌ها گذشت و اکنون‌که عمرم به میانه راه رسیده متوجه شدم، برای دست‌یابی به بهترین سیر و سلوک عرفانی، بهترین زمان و ساعات، ایام عزاداری اباعبدالله الحسین و اشک ریختن برای آن آقاست و زمزمه مداوم ذکر صلوات بر محمد و آل محمد(ص) برای رفع و جبران خطاهای گذشته موثراست. نتیجه همه عمرم و لذت زندگی‌ام را در دو چیز نخست نماز با حضور قلب و با اخلاص و دوم، عشق و محبت به امام حسین (ع) و اهل بیت عصمت و طهارت به‌ویژه انتظار فرج ولی عصر (عج) یافتم .

نگاه و لبخند پر مهر و جاوید

بانو حسینی نیا با اشاره به آشنایی قبلی و همسایگی با خانواده همسرش خاطرنشان کرد: به دلیل آشنایی خانواده‌ها و هم محله بودنمان و شناخت و ملاک‌هایی که برای ازدواج داشتم و در ایشان یافتم، با پاسخ به درخواست ازدواج ایشان، در سال ۸۶ زندگی مشترک خود را آغاز کردیم، که حاصل ۹ سال زندگی عاشقانه ما دو فرزند پسر به نام‌های امیرعلی ۷ ساله و امیرمحمد ۳ ساله است.

همسر شهید مدافع حرم بابیان ویژگی‌های اخلاقی همسرش عنوان کرد: بیان خصایل اخلاقی آقا محمدحسین واقعاً در قالب چند جمله نمی‌گنجد، ولی احترام به والدینشان و محبت به فرزندانش ستودنی بود. به‌طوری‌که وقتی به صورت مادر چشم می‌دوخت و مادر علت را جویا می‌شد، علت نگاهش به صورت مادر را عبادت می‌دانست. نماز اول وقت، قرائت مکرر قرآن و زیارت عاشورا و نجواهای شبانه با خالق هستی‌بخش و گرفتن روزه در سه ماه پی‌درپی رجب، شعبان و رمضان و ولایتمداری، خوش‌رویی و لبخند جاوید و سراسر محبت و عشق به اطرافیانش قابل وصف نیست.

چادر، تاج بندگی زنان سرزمینم

وی شهادت همسر خود را بزرگ‌ترین افتخار زندگیش دانست و یادآور شد: ازآنجایی‌که بزرگ‌ترین آرزوی همسرم شهادت درراه حق و حقیقت بود، من هم به دلیل علاقه‌ای که به او داشتم و باوجود سختی‌هایی که پیش رو می‌دیدم، از جمله تربیت فرزندان، مانع راهش نشدم و دل به آرزوی او سپردم، آرزویی که لایقش بود و با افتخار و غرور می‌گویم که همسر شهید مدافع حرم هستم. و این مطلب که شهدا زنده هستند و حضور دارند را با تمام وجود احساس کرده و اصلاً به نبود همسرم فکر نمی‌کنم، چراکه خدایم و محمدحسینم را در تمام لحظات و سختی‌های زندگی در کنارم نظاره‌گر می‌بینم.

بانو حسینی نیا علت حضور همسرش را در جبهه سوریه از قول شهید بزرگوار این‌گونه بازگو می‌کند: با دفاع از حریم حرم زینبی، می‌خواهیم چادر بی‌بی زینب (س) این تاج بندگی، از سر زنان سرزمینم برداشته نشود و با رفتنم در واقع توطئه دشمن را در خارج از سرزمین و مملکت خود مهار کرده، تا وارد خاک پاک و حریم کشورم نشوند، و مجبور به مقابله در خاک سرزمینمان با آن‌ها نشویم.

حضور و زنده‌بودن شهید نزد خداوند

به گفته‌ی همسر شهید محمدحسین سراجی، در شب شهادت همسرش در عالم خواب ندایی را که با شادباش شهادت همسرش شنیده می‌شد، که محمدحسین به آرزویش رسیده، به او الهام شده بود. تا اینکه محمدحسینم، همان شب بعد از نماز صبح به آرزوی خود یعنی شهادت، همان طور که دوست داشتند، مانند مادرمان فاطمه زهرا (س) از ناحیه پهلو به شهادت رسید، و در وصیت‌نامه خود نیز چنین نوشته بود که ( بارالها بار پروردگارا دوست دارم تو را در حالی ملاقات کنم، که در خون خود غوطه‌ور و دسته پا می‌زنم )و همان طور هم به ملاقات خدای خود شتافت.

وی دلتنگی‌های خود و فرزندانش را با حضور بر سر مزار شهید پاسخ می‌دهد و آرامشی را که فرزندان با دیدن مزار پدر به دست می‌آورند، از حضور شهید و زنده‌بودنش نزد خداوند می‌داند و زمانی که ناملایمات روزگار و سختی‌های تنهایی و نبود همسر بر او فشار می‌آورد، با همسرش، آن شهید زنده در میان می‌گذارد و تنها آرزویش را تربیت فرزندانش به‌طوری‌که، شهید خواستار آن است، می‌داند.