شادی‌هایی که با فرهنگ انتظار بیگانه‌اند/ متولیان فرهنگی در کجای میدان فرهنگ‌سازی قرار دارند؟

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از صبح قزوین؛«شادی‌های اجتماعی» بخشی از مناسبت‌های ملی، مذهبی و مقطعی هستند که برعکس جشن‌های فردی – مثلاً مراسم عروسی- همه مردم شهر و کشور در برگزاری جشن این مناسبت‌ها سهیم هستند و خود را شاد احساس می‌کنند. چنانکه غالباً دولت‌ها در برگزاری جشن‌های مربوط به شادی اجتماعی از مردم خود عقب هستند و این مردم هستند که به صورت کاملاً خودجوش این مناسبت‌ها را اقامه می‌کنند.

شادی‌های اجتماعی نشانگر سلامت اجتماعی و روحی 
برهمین اساس شهر قزوین نیز در مناسبت‌های مختلف، رنگ شادی‌های اجتماعی را به خود می‌بیند. شاید یکی از معروف‌ترین شادی‌های اجتماعی که همه به یاد داریم، جشن صعود تیم ملی ایران به جام‌های جهانی فوتبال باشد، یعنی یک بهانه ملی و مقطعی برای بروز شادی‌های اجتماعی. 

مردم در این موارد غالبا به شادی در خیابان‌ها و معابر می‌پردازند و حال ممکن است این شادی همراه با پخش آهنگ، دست زدن و شیرینی پخش کردن و سایر مظاهری از این دست باشد که در جای خود به عنوان بخشی از شادی‌های شهروندان هیچ عیب و ایرادی ندارد. نظیر همین رویداد در انتخابات مختلف – غالبا ریاست جمهوری- نیز تکرار می‌شود که در این مورد نیز شادی‌های اجتماعی می‌تواند با همان کیفیت برپا شود.

در مجموع شادی‌های اجتماعی در موفقیت‌های ورزشی و انتخابات سیاسی یکی از نشانه‌های وجود سلامت اجتماعی و روحی در مردم و حکومت و روابط بین آنهاست.

اما اگر از این موارد صرف نظر کنیم و یک مناسبت مذهبی را بهانه شادی‌های اجتماعی بدانیم آیا باز هم می‌توان جنس استقبال از این مناسبت را با کیفیت استقبال از صعود ایران به جام جهانی یکی دانست؟

سه دسته از شادی‌های اجتماعی در نیمه شعبان 
در این زمینه مهم‌ترین، فراگیرترین و مردمی‌ترین مصداق شادی اجتماعی ملت ایران، روز نیمه شعبان و ولادت حضرت صاحب الزمان(عج) است.

روزی که تمام ایران و شهر غرق در نور و شادی و شیرینی است اما بعضاً مشاهده می‌شود که مظاهر شادی‌های اجتماعی در این روز نه تنها سنخیتی با جایگاه صاحب این روز ندارد بلکه گاهی نیز تبدیل به ضد نیمه شعبان و شعائر مذهبی و ملی ما می‌شود.
از این دیدگاه می‌توان همه شادی‌های ایام منتهی به نیمه شعبان را در سه دسته خلاصه کرد: شادی‌هایی که کاملا منطبق با شأن امام و تکریم نیمه شعبان است، شادی‌هایی که ارتباط چندانی با این روز ندارد و شادی‌هایی که دقیقا در برابر این روز تبدیل به روز تحقیر نیمه شعبان می‌شود.

شادی‌های منطبق با نیمه شعبان: 
این دسته از شادی‌ها به طور میدانی و ادواری در شهر قزوین شامل این موارد هستند: برگزاری مراسم سخنرانی و مولودی خوانی، آذین بندی معابر و خیابان‌ها، پخش گل، شربت و شیرینی و مراسم مولودی، نصب پرچم‌های نیمه شعبان، برگزاری مراسم عقد و عروسی در این روز، نام گذاری مهدی بر روی کودکانی که در این روز متولد می‌شوند، قربانی کردن، توزیع احسان، عفو و بخشش زندانیان و برگزاری مراسم جشن در معابر.

شادی‌هایی که ارتباط چندانی با با نیمه شعبان ندارند: 
این دسته از شادی‌ها ارتباط چندانی با نیمه شعبان ندارند اما فی نفسه نیز تضادی با این مناسبت ندارد و می‌تواند در حاشیه این روز عزیز نیز برگزار شود اما بهتر آن است که این دسته به دسته شادی‌های گروه نخست نزدیک شوند. 

پخش آهنگ، برگزاری جشن‌های دورهمی و خانوادگی، برگزاری مسابقات ورزشی، انجام معاملات در این روز و سایر مظاهری از این دست شادی‌ها هستند.

شادی‌های ضد نیمه شعبان: 
این دسته از شادی‌ها که متاسفانه سال به سال در حال افزایش نیز هست شامل اقداماتی از این دست می‌شود: پخش آهنگ‌های تند و برگزاری رقص و پایکوبی، زیرپا گذاشتن شئونات مذهبی، اسراف و اتلاف اقلام پذیرایی، ایجاد ترافیک و مزاحمت برای مردم، اختلاط زن و مرد در معابر و در مجموع برگزاری مراسمی به اسم نیمه شعبان که نه تنها رنگ مذهب و مناسبت‌های حتی ورزشی و ملی را هم ندارد بلکه بیش تر شبیه یک پارتی است تا مهم‌ترین جشن مذهبی و ملی شیعیان!

متاسفانه این گروه از اقدامات که در میان جوانان طرفدار دارد، بجای آنکه تکریم نیمه شعبان باشد، تحقیر این مناسبت است البته کسی از مردم نمی‌خواهد تمام این مناسبت را صرفاً و صرفاً در پی مطالعه همه مجلدات بحارالانوار باشند و هیچ شادی و فرحی از خود نشان ندهند، اما تصور کنید پخش آهنگ بندری و آهنگ‌های ساسی مانکن و رقص و اسراف چه ارتباطی به امام زمان(عج) و یک شیعه ایرانی دارد؟

نیمه شعبان عزیزترین و محبوب‌ترین جشن ایرانیان است. اما جنس این جشن نه تنها با جنس مناسبت‌های ملی، مقطعی و ورزشی فرق دارد بلکه با سایر اعیاد مذهبی نیز تفاوت دارد چه اینکه نیمه شعبان فلسفه ظهور اسلام ناب است بنابراین بهترین شیوه برخورد با این مناسبت مقدس احیای آن است که طبیعتا بخشی از مراسمات احیای نیمه شعبان جشن، توزیع شیرینی و آذین بندی – و حتی شادی‌هایی چون مراسم عقد و عروسی- است که به جای خود دارای ثواب دنیوی و اخروی است اما اصلی‌ترین و باارزش‌ترین مصداق عید در این روز امام شناسی و توجه به این حدیث رسول الله(ص) است که فرموند: «هر روزی که انسان در آن گناه نکند، عید است» و نیز این حدیث از امام باقر(ع) که فرمودند: «روز عید، روز تامل در حکمت و نعمت اللهی است».

در این بین چه ثوابی بالاتر از امام شناسی و چه حکمتی ارزشمندتر از حکمت غیبت و ظهور بقیه الله(عج) و چه عیدی بالاتر از عید نیمه شعبان برای شیعیان واقعی امام؟ 

عید نیمه شعبان با برگزاری شادی‌هایی در شان امام و تامل حکمت غیبت و ظهور ایشان زیبا است. زیبایی که می‌توان با نزدیک کردن شادی‌ها به این دسته از شعائر زیبایی آن را دو چندان کرد.

غفلت مسئولین و انحراف در برگزاری جشن واقعی 
نکته بعدی که نباید به حاشیه رود اصل ضرورت توجه مسئولین به نهادینه کردن فرهنگ شادی صحیح در بین مردم است.
متاسفانه به کررات مشاهده می‌شود که متولیان فرهنگی ما هنوز خود تعریف صحیحی از اجرای یک برنامه شاد و مفرح و بدور از لهو و لعب برای مردم استان ندارند.

چندین سال است که برگزاری برخی از جشن‌های خودجوش مردمی به انحراف رفته و رنگ و بوی گناه به خود گرفته است و هیچ مسئولی در استان خود را متولی نظارت یا جهت دهی به این جشن‌ها نمی‌داند.

چرا مسئولین استان قدر و جایگاه این حرکت‌های خودجوش مردمی را نمی‌دانند؟ 

چرا مداحان و وعاظ در مناسبت‌های نزدیک به ایام میلاد مردم را برای مقابله با این نفوذ فرهنگی آماده نمی‌کنند؟
برپایی جشن‌های بزرگ در محله‌های مختلف استان زیر نظر دستگاه‌های مختلف حکومتی و با مشارکت شهرداری و سازمان تبلیغات و اوقاف و نظارت پلیس می‌تواند در این زمینه موثر باشد.

باید این نکته را مدنظر قرار داد که تا زمانی که ما فرهنگ صحیح هر مسئله‌ای را به جامعه تزریق نکنیم باید منتظر عواقب سنگین آن برای جوانان استان خود باشیم.