مسئول احیای معروفِ «امر به معروف» هستیم/ کارگر را در برابر رئیس زورگو توانمند می‌کنیم/ امر به منکر صدرالساداتی در ده ونک!

شاید بعضی رویکردها و شیوه‌های غلط در زمینه امر به معروف و نهی از منکر این تصور را برای عده‌ای به وجود آورده باشد که امر به معروف، دخالت در زندگی مردم است یا اینکه دست‌کم در عصر حکومت قانون دیگر کارایی و معنا ندارد. خبرگزاری ایکنا بنابر رسالت قرآنی خود لازم می‌داند غبار غفلت و مهجوریت را از اهمیت، ابعاد و برکات این فریضه قرآنی بزداید.

این هفته در خبرگزاری ایکنا با حجت‌الاسلام جلیل محبی، دبیر ستاد امر به معروف، که دکترای حقوق از دانشگاه امام صادق(ع) و عضویت در هیئت علمی مرکز پژوهش‌های مجلس را در کارنامه خود دارد، به گفت‌وگو نشستیم. او که چند ماهی می‌شود دبیری ستاد را عهده‌دار شده، تلاش کرده است گفتمان جدیدی از امر به معروف را ذیل مسئولیت اجتماعی و با موضوعاتی همچون امر به معروفِ مسئولان از سوی مردم، در فضای رسانه‌ای ایجاد کند. حاصل این گفت‌وگو را با هم می‌خوانیم:

ایکنا ــ همان طور که در ماه‌های اخیر بارها بیان شده، رویکرد جدید ستاد امر به معروف، امر به معروف مسئولان کشور از سوی مردم است، به این منظور کمپینی با نام «از من شروع کنید» پیش از عید به همت ستاد آغاز به کار کرد. اکنون شاهدیم که بعد از گذشت چندماه، مسئولان و مردم اقدامی عملی در راستای آن انجام نداده‌اند. موانع پیشرفت این کمپین کدام است؟

کل موانع، موانع فرهنگی است اما قبلش این را عرض کنم که وضع کشور ما در زمینه امر به معروف مسئولان از سوی مردم، خوب است. ما یک سفارش افکارسنجی به دانشگاه تهران دادیم و در نتایج آن دیدیم که ۸۹ درصد مردم، موافق امر به معروف و نهی از منکر هستند، ۶۳ درصد مردم نیز گفته‌اند امر به معروف می‌کنند با این تفاوت که اسمش را امر به معروف نمی‌گذارند و نمی‌دانند کارهایی که انجام می‌دهند مصداق امر به معروف است، مثلاً ممکن است کسی نمازخوان باشد ولی وقتی از او بپرسیم آیا اهل اقامه صلوه هستی؟ بگوید نه! چون معنایش را نمی‌داند. ما با واژه امر به معروف و نهی از منکر کاری نداریم بلکه با محتوای آن یعنی مسئولیت اجتماعی کار داریم.

شما صفحه‌های مجازی به خصوص توییتر را که نگاه کنید، می‌بینید که مردم به شدت در حال امر به معروف کردن مسئولان هستند. انگار که مردم به درستی خود را صاحب حاکمیت می‌دانند و می‌پرسند که چرا فلان مسئول آن کار را انجام داده است، گرچه نظرات مردم متفاوت است و شاید یک نفر هم این وسط به اشتباه، نهی از معروف و امر به منکر بکند اما مهم نیست، مهم این است که نظر خود را ابراز می‌کند. بر خلاف تصور، مردم اصلاً از اظهار نظر خود نمی‌ترسند، حتی گاهی خط قرمزها هم را می‌شکنند، مثلث قرمزی وجود دارد که آمر به معروف و ناهی از منکر نباید وارد آن شود: توهین، افترا و دروغ، ما مسئول این هستیم که این مرزها را به مردم آموزش دهیم تا در امر به معروف خود مرتکب جرم نشوند.

پس ما به این نتیجه رسیده‌ایم که مردم، امر به معروف و نهی از منکر می‌کنند اما یک مشکل عمده وجود دارد، اینکه معیار میان مردم واحد نیست. حداقل می‌توانم بگویم اگر نمی‌توانیم به معیار واحد برسیم، نمی‌توانیم به معیار با اجماع بالا برسیم. عده‌ای از مردم می‌گویند وجدان شخصی ما معیار حق و باطل است، برخی می‌گویند نظر مراجع تقلید، برخی می‌گویند نظر نخبگان دانشگاهی، بعضی معتقدند نظر عموم جامعه و …معیار حق و باطل است، پس منِ نوعی برای تشخیص خوب و بد باید به کجا مراجعه کنم؟ اینجا محل اختلاف است و مسئول رفع این اختلاف نظر و فقدان معیار، ستاد امر به معروف نیست. یعنی نه در دستور آقا در هنگام تأسیس ستاد و نه در قانون حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر، در هیچ کدام نیامده است که ما مسئول توسعه معروف‌ها و از بین بردن منکرها هستیم، ما فقط مسئول توسعه یک معروفیم و آن معروفِ «امر به معروف» است.

ستاد امر به معروف و نهی از منکر، قانوناً و مطابق دستور رهبری دو وظیفه دارد: وظیفه اول این است که فرهنگ امر به معروف و نهی از منکر را توسعه دهد، یعنی کاری کند مردم بی‌تفاوت نباشند، هم نسبت به حاکمیت و هم نسبت به مردم جامعه، وظیفه دوم هم آموزش است، آموزش اینکه مردم به شکل شرعی امر به معروف کنند و مرتکب جرم نشوند. وقتی مردم یک منکری مثل بی‌حجابی را در جامعه می‌بینند، فوراً زیر اکانت‌های من می‌نویسند شما چرا کاری نمی‌کنید، در حالی که هیچ ربطی به ستاد ندارد! ناجا و قوه قضاییه باید وظیفه خود را انجام دهند، اگر کسی در خیابان امر به معروف و نهی از منکر کند و به مثلث جرم هم وارد نشود اما برایش گرفتاری به وجود آمد، ستاد موظف است از آن شخص حمایت کند. پس ستاد امر به معروف و نهی از منکر، اداره مبارزه با منکرات نیست! اصلاً ظرفش را هم ندارد، کل ستاد امر به معروف کشور و استان‌ها به اندازه کلانتری گاندی نیرو ندارد، بودجه قانونی‌اش هم که یک چیزی در قانون می‌نویسند اما هیچ وقت تخصیص نمی‌دهند، ساختمانش هم که مال خودش نیست و متعلق به ستاد اجرایی فرمان امام است، یعنی تقریباً چیزی ندارد، حالا ما با وجود همه این نداشتن‌ها، همت گمارده‌ایم که فرهنگسازی کنیم، به جای اینکه برویم کف خیابان ساماندهی کنیم، اولویت ما هم آموزش امر به معروف مردم به حکومت است، شعار ما این حدیث است که «اگر امر به معروف و نهی از منکر نکنید، اشرار بر شما حاکم می‌شوند»، الان در قوای سه‌گانه ما بعضی افراد هستند واقعاً اشرارند، چرا این‌ها به ما حاکم شده‌اند؟ چون امر به معروف و نهی از منکر نکرده‌ایم. ما باید این را جا بیندازیم که اگر امر به معروف کنیم، صُلَحا بر شما حاکم می‌شوند و مثلاً آن کسانی که در اداره‌ها به شما بی‌احترامی می کنند بر شما حاکم نمی‌شوند.

با این مقدمه، پویش «از من شروع کنید» یک نقطه‌زنی بود و ممکن است در ادامه آن، کار جدیدی را شروع کنیم. مثلاً برویم سراغ مردم و از آن‌ها بخواهیم تک‌تک آن افرادی را که پویش ثبت‌نام کرده‌اند، جلوی دوربین رسانه ما امر به معروف کنید. ما در زمان‌های مختلف، کارهای مختلفی برای زنده کردن نام «امر به معروف و نهی از منکر» انجام خواهیم داد.

ایکنا ــ صحبت از آموزش به میان آوردید. چه برنامه‌ای دارید تا مردمی که می‌خواهند یکدیگر را امر به معروف و نهی از منکر کنند، این کار را با شیوه و ادبیات صحیح انجام دهند؟ چون در چندماه گذشته شاهد هستیم که امر به معروف و نهی از منکر حول مسئله‌ای مانند حجاب به خشونت کشیده شده است.

ما یک وظیفه داریم، دستگاه‌های مختلف هم یک وظیفه دارند، وظیفه ما این است از کسی که امر به معروف کرده و مرتکب توهین نشده است، حمایت کنیم. این وظیفه ذاتی ستاد امر به معروف است. ما محکم پشت این هستیم و ستادهای استانی هم کامل آماده هستند. مثلاً در ماجرای گیلان امام جمعه آن شهر به عنوان رئیس ستاد امر به معروف شهر وارد کار شد و از آمر به معروف که مورد حمله قرار گرفته بود حمایت کرد.

اما مسئله‌ای که در خصوص حجاب وجود دارد، به نظر من مسئله حجاب، فرهنگی نیست بلکه سیاسی است و با یک مسئله سیاسی نمی‌شود فرهنگی برخورد کرد، آن کسی که دارد به خشونت دامن می‌زند، شخصی خارج ازمرزهای این کشور است که با دشمنان درجه یک ایران، جلسه می‌گذارد، پس معلوم است این مسئله فرهنگی نیست و پول می‌گیرد که یک امر سیاسی را جلو ببرد، مثلاً چرا با مسئولان فرهنگیِ کشور ایالات متحده جلسه نگذاشته است؟ چرا با وزیر خارجه آمریکا که مسئول دیپلماسی ضد ایرانی در آن کشور است، جلسه می‌گذارد؟ پس این مقوله را اصولاً مقوله سیاسی می‌دانم و معتقدم با آن هم باید سیاسی برخورد کرد. آن کسی که مرتبط می‌شود با آن‌طرف مرزها و فیلم می‌فرستد، مطابق قانون مجازات اسلامی دارد با کشور متخاصم همکاری می‌کند، این اصلاً امر به معروف‌بردار نیست، این دارد جرم مرتکب می‌شود و با این جرم قوه قضاییه باید مثل خودش برخورد کند، پس کسی که از این قضیه فیلم می‌فرستد، خیلی جرم‌اش سنگین‌تر از آن اختلافی است که بین دو نفر در مسئله حجاب وجود دارد لذا به این نکته توجه کنید حل کردن یک معضل فرهنگی در جامعه با امر فرهنگی اتفاق می‌افتد ولی وقتی به مرزهای سیاست کشیده شد و خط از بیرون داده شد، باید رویه دیگری اتخاذ کرد، الان بهترین امر به معروف و نهی از منکر در این زمینه، این است که مردم از مسئولان ناجا و قوه قضاییه درخواست کنند با آن افرادی که به این اختلاف سیاسی دامن می‌زنند و به خارج کشور فیلم می‌فرستند، برخورد کنند.

ایکنا ــ حالا فارغ از تأثیرپذیری افراد از خارج، بالاخره شیوه‌های امر به معروف در زمینه حجاب در جامعه ما به «مسئله» تبدیل شده است …

ببینید هیچ کس نمی‌تواند جلوی کسی را که در زمینه حجاب، امر به معروف می‌کند، بگیرد، هیچ کس! یعنی یک نفر که می‌خواهد تکلیف شرعی‌اش را انجام بدهد، باید بتواند. من می‌گویم الان چه مهم است؟ مقوله و انجام وظایف حاکمیتی مهم است، من اگر مخیر باشم جایی را برای امر به معروف انتخاب کنم، ناجا، قوه قضاییه و دستگاه‌های اطلاعاتی کشور را امر به معروف می‌کنم تا بگردند ببینند چه کسی دارد آتش‌بیار معرکه می‌شود؟

ایکنا ــ سؤال بنده تمام نشد، خواستم بپرسم اگر کسی بخواهد در زمینه حجاب به شکل اصولی و بدون توهین و خشونت امر به معروف کند، آیا ستاد برای آموزش او برنامه و محتوایی دارد؟

بله، ما در همه حوزه‌های قانونی شروع به تولید محتوا برای نحوه امر به معروف و نهی از منکر می‌کنیم، مثلاً روش امر به معروف در مورد حجاب را مقام معظم رهبری قبلاً گفته‌اند، گفته‌اند «بگویید و بروید!» حتی جمله اصلی ایشان این بود: بگویید و دَر بروید! یعنی اختلاف نینداز بلکه فقط وظیفه‌ات را انجام بده، با زبانی مهربانانه و روش‌هایی صحیح بگو. ستاد هم در تولیدات رسانه‌ای خود به زودی این روش‌ها را آموزش می‌دهد. وقتی می‌ایستی و اختلاف ایجاد می‌کنی، منکر بیشتری انجام می‌دهی نسبت به آن بی‌حجابی‌ای که بوده است. وظیفه شرعی ما را ولی فقیه معین کرده است پس نباید اختلاف بیندازیم بلکه باید به پلیس ارجاع دهیم، پلیس هم باید او برخورد در چارچوب قانون داشته باشد و اگر لازم بود، او را به قوه قضاییه معرفی کند.

اما همیشه سؤال من این است، اگر مسئولان جمهوری اسلامی به وظایف شرعی و قانونی خود در قبال مردم انجام وظیفه نکنند، گناه بزرگ‌تری است یا بی‌حجابی؟ حتماً گناه اولی بزرگ‌تر است! چون اولی باعث می‌شود دومی تشدید شود. آقا فرموده‌اند منکر رشوه و فساد مهم‌تر از خیلی منکرهای دیگر است، حجاب شاید اولویت دهم باشد؛ ولی با این حال ما حجاب را اولویت دهم نگذاشته‌ایم، برای مقابله با همه مفاسد، روش‌هایی اصولی و هم‌ارز یکدیگر مد نظر داریم که تبیین آن را کم‌کم شروع کرده‌ایم. چون چند ماهی بیشتر نیست که مسئولیت ستاد را تحویل گرفته‌ایم و تغییر ساختار معاونت‌ها و چابک‌سازی آن زمان‌ لازم داشته است.

این را هم که به ما فشار بیاورند که شما باید وضع حجاب را درست کنید، حرف درستی نیست، چون قانون چنین چیزی برعهده ما نگذاشته است، رهبری هم به ما فرموده اند که شما مسئول امر و نهی نیستید؛ ما مسئول ترویج فرهنگ امر به معروف و نهی از منکر هستیم. ما می‌خواهیم بی‌تفاوتی مردم به همدیگر و به حاکمیت را بزداییم. مسئول از بین بردن بی‌حجابی در دستگاه‌های حاکمیتی، ناجا و قوه قضاییه است. ما در خصوص حجاب صرفاً دو وظیفه داریم: به مردم آموزش بدهیم که اگر خواستید در حوزه حجاب امر به معروف کنید، این چارچوب را رعایت کنید و دوم، اگر کسی ان چارچوب را رعایت کرد ولی به او صدمه‌ای خورد، از او حمایت کنیم. بعضی فکر می‌کنند باید همه دستگاه‌های فرهنگی کشور را تعطیل کنند و فقط از ستاد امر به معروف انتظار داشته باشند، این‌ها اصلاً نمی‌دانند قانون چه گفته است و رهبری چه دستوری داده‌اند.

ایکنا ــ امر به معروف یکی از فریضه‌هایی است که باید قلوب مردم جامعه اسلامی را به هم نزدیک کند و نباید منجر به دوقطبی‌ شدن شود. در قضیه راننده اسنپی که امر به معروف کرد، تقدیرهای مکرری که از ایشان انجام شد، یکجور دوقطبی شدن و لج و لج‌بازی را برای مردم تداعی می‌کرد. ارزیابی شما از چنین رفتارهایی چیست؟

ما وظیفه ذاتی و قانونی خود را در تقدیر انجام دادیم، هیچکس دیگری چنین وظیفه‌ای نداشت، قبول دارم که این همه تقدیر وجهی نداشت، من حتی شنیده‌ام که می‌خواهند فیلم و سریال و اینها هم از آن داستان بسازند، گاهی عده‌ای جوگیر می‌شوند و شورِ یک چیزی را درمی‌آورند، در قضیه راننده اسنپ ستاد وظیفه خود را انجام داد اما بقیه تقدیرهایی کردند که به نظرم شوآف بود. نباید شوآف کنیم. رَحِمَ الله امرئ قد عرف قدره، باید قدر و اندازه‌ هر چیزی را بدانیم. وقتی شما یک چیزی را از حد بگذرانید، آن وقت می‌روند عکس سعید عابد را فوتو‌شاپ می‌کنند و جوک و لطیفه می‌سازند.

مثلاً در قضیه سیل عده‌ای خواستند که به شکل جهادی بروند و کمک کنند. کار خیلی خوبی بود اما نباید در آن شوآف انجام شود، اگر شوآف زیاد شود، مردم می‌گویند پس نیت خالض نبوده و شما به قصد ریا رفته بودید، هر چیزی را باید اندازه نگه داریم.

ایکنا ــ اگر بخواهید وقتی را تعیین کنید که در آن یکسری از برنامه‌ریزی‌ها و رویکردهای جدید ستاد در آن تحقق پیدا کند چه زمانی خواهد بود؟

ما در دوره جدید، دو معاونت به وجود آوردیم: یکی معاونت فرهنگسازی و رسانه است، معاونت دیگر، معاونت مطالبه‌گری و اجتماعی است. ما در هر دو معاونت می‌خواهیم شیوه‌های امر به معروف و نهی از منکر را یاد بدهیم، هیچ نفع دیگری نداریم، در معاونت اول از طریق رسانه این کار را انجام می‌دهیم، تا الان تولیداتی در قالب کلیپ داشته‌ایم و به مرور این کار را با یک نظم منطقی گسترش می‌دهیم. در معاونت مطالبه‌گری و اجتماعی دو کار را انجام می‌دهیم، کار اول مطالبه‌گری از حاکمیت را در قالب امر به معروف آموزش می‌دهیم و توانمند می‌کنیم، مثلاً برای تأسیس سازمان‌های مردم‌نهاد در زمینه امر به معروف به مردم کمک می‌کنیم، آن مجموعه‌ها و سازمان‌هایی را که فعالیت اجتماعی دارند، به این سمت که فعالیت‌های اجتماعی خود را به موضوع امر به معروف سوق دهند، ترغیب می‌کنیم و طبق قانون مزایایی برای آن‌ها می‌توانیم در نظر بگیریم.

کار دیگری که انجام می‌دهیم این است که با حمایت‌هایی مادی و معنوی، مطالبه‌گریِ افرادِ مطالبه‌گر را برجسته کنیم. مثلاً یک عده کارگر که مسئولان کارخانه حقوقشان را پرداخت نکردند، اکنون حقوق خود را مطالبه می‌کنند، این مطالبه خود امر به معروف و نهی از منکر است، هم روش آن را یاد می‌دهیم، هم اجازه نمی‌دهیم که تبدیل به یک معضل امنیتی بشود، هم رسانه در اختیارشان قرار می‌دهیم که صدایشان را به گوش مسئولان برسانند، به عبارت دیگر ما کارگر را در برابر رئیس زورگویی که حقوقش را نمی‌دهد توانمند می‌کنیم تا بتواند حقش را بگیرد، بعد از این مطالبه هم اگر برایش مشکلی پیش آمد، از او حمایت می‌کنیم.

این کارها یک کار فرهنگ سازی و کیفی است و نمی‌شود برای آن زمان دقیق تعیین کرد، ولی این برنامه‌ریزی‌ها برای سال ۹۸ است، تعداد NGOهایی که قرار است فعال کنیم، مشخص کرده‌ایم، تعداد برنامه‌ها و کلیپ‌هایی که قرار است برای فضای مجازی، رسانه ملی و … بسازیم نیز در حال مشخص شدن است. بهترین کار این است که سرِ سال، یک سال، دو سال یا هرچند وقت که اینجا بودم، از من مطالبه بفرمایید که میزان امر به معروف در حوزه‌های مختلف، طی یک سال چقدر رشد کرده است، چون افکارسنجی الان نشان می‌دهد که مثلاً ۶۳ درصد مردم امر به معروف می‌کنند و رشد این میزان را باز هم می‌شود با افکارسنجی اندازه گرفت. همچنین می‌توان پرسید چند درصد به تعداد افرادی که شیوه‌های امر به معروف را بلد هستند، اضافه شده است، این یک مطالبه علمی و دقیق خواهد بود.

ایکنا ـــ با توجه به اینکه این گروه‌ها ادعای امر به معروف دارند و شما هم دبیر ستاد امر به معروف هستید، میزان حمایت ستاد امر به معروف از جریان‌هایی که با عنوان عدالت‌طلبی مشغول به فعالیت هستند و در فضای مجازی هم مخاطبان زیادی دارند چگونه است؟ 

ما مسئول حمایت و آموزش امر به معروف هستیم، حالا برخی از این گروه‌های عدالت‌طلب روش کار را بلد نیستند و به مثلث قرمزِ «توهین، افترا و نشر اکاذیب» وارد می‌شوند. برای اینکه به یک نفر، جرمی را نسبت بدهی باید سند داشته باشی، اگر سند نداشته باشی اول از همه برای خودت مشکل به وجود می‌آید، ستاد امر به معروف هم نمی‌تواند در این صورت حمایت کند. همچنین در تبصره ماده ۶۹۷ قانون مجازات اسلامی آمده که اشاعه فحشا نباید بکنی، حتی اگر درست باشد. ما در مقابل این گروه‌های عدالت‌طلب وظیفه حمایت و در وهله بعد، وظیفه آموزش داریم. باید آموزش بدهیم که در مسیر امر به معروف، جرم مرتکب نشوند. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند شما نمی‌توانید با فاسد کردن خودتان، دیگران را اصلاح کنید. کسی که توهین کند، اکاذیب نشر دهد یا افترا بزند، ابتدا خود را فاسد کرده است.

اما وظیفه داریم به بعضی از گروه‌ها و افراد عدالتخواه که با روش غلط امر به معروف می‌کنند، آموزش بدهیم اما نمی‌توانیم به آن‌ها بگوییم امر به معروف نکن! خیلی‌ها به من ایراد گرفتند گفتند تو در قضیه سینه‌زنی در سیل چرا امر به معروف و نهی از منکر را نپذیرفتی؟ چون من حرف خودم را قبول داشتم، نباید دست رسانه‌های معاند آتو بدهیم که مسخره‌مان بکنند، خب بیایید بیرون سیل سینه بزنید! معلوم است که وقتی چنین کاری انجام شود، دشمن مسخره می‌کند. در این مسیر، قطعاً اختلاف نظرهایی هست، یک نفر امر به معروف می‌کند و یک نفر قبول نمی‌کند، اما هیچ کس نمی‌تواند به او بگوید امر به معروف نکن. او حق دارد امر به معروف بکند و اگر چارچوب‌های قانونی را رعایت کرد، هیچ‌ کس نمی‌تواند به او بگوید امر به معروف نکن، ولو اینکه خطا هم داشته باشد.

ایکنا ــ تا به حال با گروه‌های عدالت‌طلب دیدار و ارتباطی داشته‌اید؟

ما از گروهی عدالت‌طلب حمایت کردیم که مطالبه‌گری را آموزش می‌دادند، کارگاهی به نام کارآگاه شهر هم برگزار کردند، ارتباطی با آن‌ها برقرار کردیم و سعی کردیم به آموزش‌هایشان صبغه امر به معروف و نهی از منکر بدهیم.

ایکنا ــ با افراد معروف‌تر مثل آقای صدرالساداتی چطور؟

با ایشان به این دلیل ارتباط نگرفتیم چون عدم ورود به مثلث توهین، افترا و نشر اکاذیب را رعایت نمی‌کند و برای خودش هم مشکل به وجود می‌آورد. مثلاً کشور یک قانونی دارد، آن قانون توسط قوه قضاییه در ده ونک اجرا شده است، بعد ما برویم به قوه قضاییه بگوییم ای قوه قضاییه! قانون را اجرا نکن! در آن قضیه اگر من جای آقای صدرالساداتی و دیگران بودم، جلوی مجلس می‌رفتم و می‌گفتم قانون را عوض کن تا قوه قضاییه جور دیگری رأی بدهد. اعتراض به اجرای قانون، نهی از معروف و امر به منکر است! چون من می‌بینم که ایشان خطا می‌کند و بدون سند کاری انجام می‌دهد، حمایتی نکردم اما کسی هم نمی‌تواند جلوی ایشان را بگیرد، چون خودش همه هزینه‌ها را به جان خریده است، می‌گوید امر به معروف می‌کنم و پایش هم می‌ایستم.

وظیفه ستاد امر به معروف این است که به همه افراد جامعه و ایضاً آقای صدرالساداتی آموزش بدهد که شما نمی‌توانید به مجری قانون بگویید قانون را اجرا نکن. برخی تئوریسین‌هایی هم که پشت این پرده هستند، چون سیستم تفکیک قوا و قوانین جمهوری اسلامی را قبول ندارند، در آتش این معرکه می‌دمند. ما یک نظام اسلامی با سه قوه مققننه، مجریه و قضاییه داریم که سه کار جداگانه انجام می‌دهند، اگر قوه قضاییه کاری مطابق قانون انجام دهد هیچ کس حق ندارد بگوید این کار را انجام نده، می‌توان مجلس را امر به معروف کرد که قانون را اصلاح کند، رَحِمَ الله امرئ قد عرف قدره، قدر و اندازه‌ هر چیزی را باید بدانیم.

انتهای پیام