پوشش در دانشگاه‌های خراسان شمالی؛ خوب، بد، زشت!

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از خبرگزاری فارس از بجنورد چرایی لزوم رعایت پوشش در جامعه فعلی ما هنوز هم برای عده‌ای حل‌نشده باقی‌مانده است. دراین‌بین، با تصورات و ادعاهای متفاوتی برخورد می‌کنیم. عده‌ای اظهار می‌کنند که پوشش باید یک امر اختیاری باشد و تجمعاتی را در جهت اعتراض به حجاب اجباری راه می‌اندازند تا بنابر تصورات خودشان، حقوق فردی‌ای که جامعه اسلامی از آنها ستانده را پس بگیرند. عده‌ای هم با تکیه‌بر استدلالات ذهنی و احکامی در مورد وجوب و ضرورت پوشش، مقید به رعایت این مسئله در جامعه هستند و حفظ جامعه سالم را درگرو رعایت پوشش و ملزومات آن از سمت بانوان می‌دانند و درنهایت جامعه تاکنون نتوانسته بر سر این مسئله به توافق برسد.

اما وضعیت پوشش در جامعه دانشگاهی چگونه است؟ با توجه به اینکه دانشگاه‌ها یک فضای علمی و آکادمیک در کشور محسوب می‌شوند، کیفیت رعایت ضوابط اخلاقی و هم‌چنین پوشش چگونه باید باشد؟ وضعیت و افول کیفی پوشش در دانشگاه‌ها، ناشی از چیست؟ آیا ورود و دخالت حراست دانشگاه و کنترل دانشجویان و این قبیل برخوردها صحیح است یا خیر؟

دانشگاه‌های خراسان شمالی نیز از این قضیه مستثنا نیستند. اگر به دانشگاه‌های دولتی، آزاد و پیام نور بجنورد سری بزنید با پوشش‌های ناهنجاری مواجه می‌شوید. پوشش‌هایی که شاید مناسب مجالس میهمانی یا عروسی باشد. اما آنچه عیان است وجود این پوشش‌هاست.

مریم صفائی از فعالین دانشجویی استان است که در این رابطه می‌گوید: اگر کلیت جامعه دانشگاهی را سوای دختران محجبه در نظر بگیریم، مسئله پوشش در دانشگاه مناسب نبوده و درواقع می‌توان گفت اینک ظاهر دانشگاه مانند دانشگاه اسلامی نیست.

صفائی معتقد است که حراست باید به این موضوع ورود کند اما اینک حراست به حاشیه رفته است و حتی یک تذکر خشک‌وخالی نیز نمی‌دهد.

این دانشجو وارد شدن به مقوله حجاب از راه اجبار را صحیح نمی‌داند و بیان می‌کند: اگر از قوه قهری استفاده کنیم با دافعه مواجه می‌شویم و بیش از اینکه آثار مثبتی داشته باشد، اثرات منفی‌اش جلب‌توجه خواهد کرد.

وی رعایت قوانین عرفی و شرعی پوشش در دانشگاه را  الزامی می‌داند و معتقد است علت اصلی کم‌حجابی، عدم آگاهی دختران از علل داشتن حجاب اسلامی است و در بسیاری از مواقع مشاهده‌شده که پس از صحبت منطقی با دختر به‌اصطلاح بی‌حجاب، او حجاب خود را رعایت کرده.

نبود برنامه فرهنگی از سمت دانشگاه برای بهبود پوشش صحیح

صفایی کار فرهنگی را لازمه تغییر در پوشش می‌داند و بیان می‌کند: اگر کار فرهنگی خودجوش و تمیز انجام شود، مسلماً بازخورد خوبی هم خواهد داشت.

کار فرهنگی از اصولی‌ترین اقدامات در جهت بهبود پوشش بین آحاد مردم است. اما تا چه میزان دانشگاه‌های خراسان شمالی در این بخش واردشده‌اند؟ شاید به‌سختی بتوان برنامه‌ای مفید و تأثیرگذار در موضوع علت رعایت پوشش مناسب در دانشگاه‌های استان بتوان یافت. این امر می‌تواند از علل جهش عدم رعایت پوشش در بین دختران و پسران باشد.

فاطمه زنگانه، فعال دانشجویی در حوزه بانوان در این خصوص می‌گوید: وقتی ضرورت پوشش تبیین نشود و از طرفی جامعه به سطح فکری و رشد کافی برای پذیرش حجاب نرسد، نتیجه این می‌شود که از رعایت یک ضرورت برای رسیدن به جامعه‌ای سالم و اخلاقی، تحت حجاب اجباری یاد می‌شود.

شعار حجاب اجباری یا اختیاری پیرو اعتراض مدنی است

زنگانه ادامه می‌دهد: حجاب اجباری بیشتر پیرو یک اعتراض مدنی است. چراکه جامعه‌ی ما ملقب به اسلام است و احکام آن، در صورتی قابل‌پذیرش خواهد بود که افراد جامعه درستی و صحت اجرایی سایر احکام را به‌عین دیده باشند.

این فعال دانشجویی به پوشش در دانشگاه نیز گریزی می‌زند و عنوان می‌کند: اگر از ضرورت پوشش در جامعه کلی بگذریم، در دانشگاه به‌عنوان یک فضای علمی، باید در جهت تحقق و برقراری اخلاق و کرامت انسانی حرکت کرد. فضای علمی نباید تحت تأثیر پوشش قرار گیرد و این‌یک علت واضح برای رعایت پوشش صحیح در دانشگاه‌هاست.

وی برخورد قهری از مجموعه حراست دانشگاه را در مواردی مفید و در برخی موارد مضر می‌داند و معتقد است حراست وجه امنیتی و حکومتی به خود گرفته لذا باید زمانی وارد مسئله شود که موارد شدیدی را در سطح دانشگاه می‌بیند؛ البته فقط در مورد پوشش این‌گونه است و در باقی موارد غیراخلاقی در سطح پایین هم باید وارد تذکر و توصیه شود.

بی‌حجابی مختص دختران نیست

در این میان که صحبت از بانوان است، باید توجه داشت که برخی پسران نیز با پوشش‌های بسیار زننده در دانشگاه حاضر می‌شوند.

مهلا شوریان، دانشجوی دانشگاه بجنورد دراین‌باره می‌گوید: اینک وقتی موضوع پوشش پیش می‌آید همگی فکر می‌کنند مخاطب فقط دختران هستند. اکنون پوشش هر دو قشر پسر و دختر مناسب نیست.

شوریان معتقد است در حال حاضر دیگر حجاب اجباری معنایی ندارد و هرکسی به هر شکلی که مایل است به داخل دانشگاه می‌آید.

در چنین شرایطی که محیط دانشگاه و مسئولان فرهنگی دانشگاه آن‌چنان دغدغه این موضوع را ندارند، یقیناً باید جنبش‌های دانشجویی از روش‌های صحیح و نو استفاده کرده تا مبانی پوشش اسلامی برای دختران و پسران را به جامعه دانشجویی منتقل کنند.

بدیهی است که راهی جز تقویت مسائل فکری در حوزه پوشش برای بهبود شرایط وجود ندارد و برخوردها هرچند بتواند در برهه‌ای اندکی مشکلات را بخواباند اما دوای اساسی درد نیست؛ البته باید بیان داشت که این به معنی نفی هرگونه برخورد نبوده. مجموعه‌هایی که وظیفه برخورد قهری با هنجارشکنی‌ها را دارند باید با مواردی که از عرف آن جامعه خارج می‌شود و سعی دارد پوشش را پله‌ای متزلزل‌تر کند برخورد قانونی کنند.