دانشگاه و ۱۶ آذر پوشالین

محمّدآزاد جلالی زاده

الف) در تاریخ سیاسی- اجتماعی معاصر ما فارغ از رویدادهای صورت گرفته در روز ۱۶ آذر معروف در زمان رژیم سابق؛ امری اساسی که ۱۶ آذر در ذهن ما به جای گذارده، سرزنده گی، فعالیت، پویایی، حیات، پیشرو بودن و نقش ماندگار دانشگاه و دانشگاهیان و کاریزماتیک بودن آنان در ذهن بوده و هست.

ب) انسان دانشگاهی اعم از استاد و دانشجو به ویژه در حوزه علوم انسانی تنها کارش چاپ مقاله و رساله!؟ و سر در کتاب و ژورنال فرو بردن و ارتقا گرفتن نیست. انسان دانشگاهی، انسانی معترض است، به کاستی ها در حوزه های گوناگون؛ به مسئولان دانشگاهی و غیردانشگاهی؛ به جامعه و مردمانش و به روزمرگی ها در امور ذهنی و عینی و بین الاذهانی معترض است. انسان دانشگاهی انسانی ساکت در گوشه اتاقش نیست که با رایانه و گوشی اش  کار می کند؛ بلکه انسانی است که انتقادی  می نویسد؛ کنگره و کنفرانس و همایش انتقادی برگزار می کند؛ به هنجارهای حاکم معترض است و یک دانشگاهی تمام عیار است و پیش قراول مردمان در جستجوی حقیقت. 

ج) مدتی پیش با یکی از مسئولان دانشگاهی به سخن نشسته بودم و او ساکت بودن دانشگاهها و دانشگاهیان در طول دوران مدیریتش  را از افتخارات آن دوران عنوان می کرد. نظر من اما قدری متفاوت تر بود!معتقدم اگر به سوالات و طوفان های پرسشگری در محیط های علمی پاسخ های قانع کننده داده نشود التهاب و پرسش ها بدون جواب به جامعه خواهند رسید و جامعه ای ملتهب خواهیم داشت.

د) ۱۶ آذر در زمان و مکان کنونی ما تبدیل به ۱۶ آذری پوشالین شده و نمادش دادن موز یا تن ماهی ای اضافی به دانشجویان در سلف سرویس و یا نصب پلاکارد و بیلبوردی  نمادین بر سر دانشگاههاست!؟ نه جلسه ای؛ نه انتقادی؛ نه پرسش و پاسخی … نهایت انتقاد دانشجویان و به ویژه دانشجویان علوم انسانی هم اعتراض به غذای سلف سرویس و ساعات ایاب و ذهاب خوابگاههاست و برای پرسش های اساسی سیاسی و اجتماعی و فرهنگی در دانشگاه ها جایی نمانده است. ۱۶ آذر  با دلمردگی هایش؛ نشان دهنده ی جامعه بی انگیزه است و قبل از هر چیز این امر نشاندهنده ی تنزل جایگاه " انسان دانشگاهی " در ایران است.