رساترین قانون نیز نمی تواند جایگزین عشق ورزیدن زوجین شود

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از  تیتریک، بنیامین صابر کارشناس ارشد حقوق خصوصی درباره عشق ورزیدن به عنوان ستون زندگی زوجین طی یادداشتی نوشت: در روزگاری که انسانیت محصور در قوانین است؛ روزگاری که مقررات، راه تنفس انسان را بسته ‌اند؛. روزگاری که قواعد راهبُری هستند برای انسانیت نه راهَبر. ما انسانیم، مملو از مهر و خرد، از عشق و عقل.

مهر و محبت، ستون و اولویت یک زندگی زناشویی مسالمت آمیز و گرمای اجاق خانواده است. خداوند متعال، خانواده را محل آرامش حقیقی زوجین قرار داده است. آتش محبت میتواند زندگی را از فروپاشی نجات دهد و رسیدن به امر، اکتسابی است یعنی باید زندگی بهتر را بیاموزیم.

از قدیم الایام گفته‌ اند که دعوا نمک زندگی است لذا به هنگام بروز اختلاف در زندگی، مرد و زن باید به دنبال راهکار هایی باشند که رابطه عاطفی آن‌ ها را ترمیم و احیا شود مثل مراجعه به مشاور خانواده که آتش محبت را درون قلب یکدیگر افزایش دهند.

طبیب صرفاً برای درد و آلام جسمانی نیست بلکه طبیب روح بسیار مهمتر است که همان روانشناسان هستند و نباید در هنگام بروز مشکلات اولین راهکاری که به ذهن میرسد اقدام به طلاق و الزام به مهریه باشد که همین امر تبعات اجتماعی و حقوقی سنگینی برای جامعه به وجود می آورد از جمله کودکان طلاق، بی اعتمادی جوانان به امر ازدواج، متزلل شدن کانون خانواده، ترس از ازدواج مجدد، ناامنی عاطفی و …

مرد استوانه و پشتوانه است برای خانواده؛ وی باید بداند که مهر و عشقشان مایه‌ زندگی است نه قانون، که قانون سمی است برای مهرورزان، نبایستی که از اختیارات خود سواستفاده کند و هر چه میشود بگوید: من رئیس هستم! خانواده، شرکت نیست که مرد کارفرما و زن کارگر باشد! شرم براین مردانگی، ننگ براین ریاست.

زن نیز کانون امید است، نماد محبت خانواده است که باید شریک زندگی خود را درک کند، که گهگاه، قضای روزگار، جیب مرد را خالی میکند، آنگاه، به عبارت دقیق ‌تر، جیبش پُر می‌ شود از شرم، از خجالت، از آزرم؛ آیا همین برای مرد کافی نیست؟! شما سوهان روح نباشید، گذشت کنید؛ پتکی نباشید بر روح، دستی باشید برای آفرینش.

گاهی اوقات راهی جز متوسل شدن به راهکارهای قانونی برای فرد باقی نمیماند و در این زمان که نیاز باشد باید به وکلا و مراجع صلاحیت دار قانونی مراجعه کنند و احقاق حق بکنند ولی این امر نباید به گونه ای باشد که زندگی زناشویی خود را با دادگاه اشتباه بگیرند.

مردم تمام وقت خود را به دنبال دادخواست الزام به تمکین و دادخواست طلاق و مطالبه مهریه و دادخواست الزام به پرداخت نفقه هستند و در آخر ماحصل چیست الا بدبختی بی‌ انتها؟ اما چرا هیچکس به دنبال دادخواست الزام به عشق ورزیدن نیست؟

باید به این امر توجه کرد که حتی فصیح و بلیغ ترین قانون هم نمیتواند تمام نیازهای زندگی افراد را تامین بکند و بهترین جایگزین محبت و علاقه و پایبندی به زندگی است.