ناگفته‌های تکان‌دهنده عضو سابق منافقین از مسعود و مریم رجوی

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از افکارنیوز،

«ابراهیم خدابنده» از اعضای سابق سازمان مجاهدین خلق (منافقین) ۲۳ سال از بهترین روزهای جوانی‌اش را در این گروهک گذرانده است. وی در سال ۱۳۸۲ طی حادثه‌ای از این فرقه جدا شد و از آن پس تاکنون،در گفتگوها و سمینارهای مختلف، تجربیات حضورش در این گروه را بیان می‌کند.

 

به مناسبت سالروز عملیات غرورآفرین مرصاد که منافقین از آن به عنوان «فروغ جاویدان» یاد می‌کنند، به سراغ خدابنده رفتیم.
وی در این گفتگو نکات جالبی از تشکیلات گروهک منافقین، نقش این سازمان در ترورهای دهه شصت به خصوص انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی در ۷ تیرماه و انفجار دفتر نخست وزیری در ۸ شهریور سال ۶۰ و همچنین رد پای منافقین در حوادث تروریستی حرم حضرت امام و مجلس شورای اسلامی در خردادماه سال گذشته بیان می‌کند.  

در ادامه مشروح گفتگو با ابراهیم خدابنده را می‌خوانید: 

اخیرا سازمان منافقین همایشی را در فرانسه برگزار کرد. همایش امسال فارغ از بحث­‌های تاریخی که سازمان دارد با کنش و واکنش‌­­های زیادی رو به رو شد. یکی از مسائلی هم که آنجا اتفاق افتاد این بود که عکس شما را ظاهراً توزیع کرده بودند و گفته بودند این شخص(خدابنده) را هر جا پیدا کردید، ترور کنید. تحلیل شما نسبت به برگزاری این همایش چیست؟ چرا مسعود رجوی خودش را نشان نمی‌­دهد. به قول ترکی فیصل که برای رجوی از لفظ مرحوم استفاده کرد، آیا واقعاً رجوی مرده است یا زنده؟ اگر زنده است چرا خودش را نشان نمی دهد؟
دو بحث را باید روشن کنیم؛ یکی بحث مسعود رجوی را روشن کنیم و یکی هم تکلیفِ گردهماییِ سالانه «ویلپنت». منظور  و هدف از این گردهمایی چیست؟ چه کسی برگزار می­‌کند و به چه منظوری است و می­‌خواهند چه بکنند؟ این همایش‌ها ربطی به مجاهدین خلق ندارد، همانطور که ربطی به فرانسه هم ندارد.

چنین همایش‌هایی پروژه کاخ سفید است که در آن می­‌خواهند حرف کاخ سفید را که مورد قبول افکار عمومی نیست، از زبانِ به اصطلاح مخالفانِ ایرانی بزنند. این خاصیتِ فعلی مجاهدین خلق و این گردهمایی‌ها است. الان شعار این گردهمایی‌­ها مانند گردهماییِ قبلی که چند ماه پیش بود و به مناسبت دیگری بود، در یک کلام، تشدید تحریم­‌ها و تغییر رژیم است، این را در کاخ سفید نمی‌­توانند بگویند، چون با آن مخالفت می‌­شود، اسرائیل و عربستان هم نمی­‌توانند چنین چیزی را بگویند، پس چه کسی می­‌تواند بگوید؟ در جمع مخالفانِ ایرانی، سازمان مجاهدین خلق با هزینه هنگفتی که از عربستان دریافت می‌کند، همایش برگزار می­‌کند، اسرائیل هم تبلیغاتش را انجام می‌دهد؛ این‌ها با یکدیگر هماهنگ هستند اما سرنخ قضیه، دست جناحی در آمریکاست. جنگ­‌طلبان در آمریکا دنبال این سیاست هستند.

اگر یادتان باشد، بحرانِ هسته‌­ای علیه ایران که در سال ۲۰۰۳ آغاز شد، چگونه آغاز شد؟ یک سری اطلاعات را به سازمان مجاهدین خلق دادند و گفتند بروید این‌ها را در واشنگتن اعلام کنید و بگویید ایران نطنز دارد و کارهایش مخفی است. سازمان این را به عنوان منابع داخلی خودش گفت؛ در صورتی که بعدا منابع زیادی کشف و اعلام کردند این اطلاعات را اسرائیلی‌­ها در اختیار سازمان مجاهدین خلق قرار داده بودند.

در کتاب «گَرت پورتر» به نام «بحرانِ ساختگی» یا در کتاب «حمله به ایران» نوشته «اسکات ریتر» بازرس سازمان ملل در عراق، تشریح می­‌شود که اسرائیلی‌­ها یا آمریکایی‌­ها می‌­دانستند اگر این اطلاعات را خودشان به آژانس بدهند، تاثیری ندارد و مورد قبول قرار نمی‌­گیرد تا اینکه بگویند گروهی ایرانی از داخل ایران این اطلاعات را داده است. در این صورت، بحرانی ساختگی به نام هسته‌ای علیه جمهوری اسلامی آغاز شد که تا داستان برجام هم ادامه پیدا کرد و بعد از آن همچنان می‌­خواهند این بحران را ادامه دهند.

بخش کوچکی از آغاز این بحران را به مجاهدین خلق دادند؛ الان خاصیت مجاهدین خلق برای غرب همین است؛ یعنی پروژه CIA است؛ فرانسه یا اروپا هم به هر حال در آخر خط مجبورند دنباله‌رو آمریکا باشند. مثلا فرانسه اعلام می­‌کند مجاهدین خلق مورد تایید ما نیست یا می­‌گوید هیچ مقام فرانسوی در همایش مجاهدین خلق شرکت نکرد اما به هر حال این همایش در خاک فرانسه برگزار شد و این خواست آمریکا بوده است. شما می­‌بینید در ابتدای میتینگِ چند ماه قبل مجاهدین خلق، «رودی جولیانی» ژستِ پاره‌کردن برجام را می­‌گیرد و به برجام تُف می­‌کند؛ دو ماه پس از آن، ترامپ می‌­گوید ما می­‌خواهیم از برجام خارج شویم چون این خواستِ مخالفان ایرانی است و تحریم‌­ها را تشدید می‌­کند.

الان خاصیتِ سازمان مجاهدین خلق برای آمریکا همین است؛ سازمان، تنها گروهِ اپوزیسیون است که مدافع تشدید تحریم‌­ها علیه ملت ایران است. نام این پروژهِ صهیونی وهابی را هم همایش «ویلپنت» گذاشته‌اند چون تبلیغات آن را صهیونیسم انجام می‌دهد، پول آن را وهابی‌­ها می‌­دهند، خطش را هم کاخ سفید می‌­دهد؛ مثلاً «جان بولتون» که الان رئیس شورای عالی امنیت ملی الان آمریکاست، در میتینگ چند ماه قبل سازمان گفت: جمهوری اسلامی نباید چهلمین سال تاسیس خود را جشن بگیرد؛ این صحبت را جای دیگری نمی‌­شود گفت. الان شما «صدای آمریکا» را ببینید که نامی از مجاهدین خلق نمی‌­آورد و مدام می­‌گوید گردهماییِ ایران آزاد! در حالی که در همایش سازمان، جمعیت مخالف و سخنران‌ها را با پرداخت پول، جمع کردند. اگر عکس­‌های همایش را نگاه کنید، عمده جمعیت، غیرایرانی هستند و اصلا نمی‌دانند به کجا آمده‌اند! مطلقا این گردهمایی مورد تایید هیچ گروه اپوزیسیونی نیست و شعارهایش را هم قبول ندارد؛ نَه در پی تشدید تحریم‌هاست و نَه در پی تغییر رژیم.

ظاهر قضیه این است که سازمان مجاهدین خلق هر سال دارد این‌ها را به آنجا می‌کشاند تا شعارهای خود را تبلیغ ­کند؛ در صورتی که سازمان مجاهدین خلق، الان بلندگوی آمریکاست و نقش به اصطلاح، «نیروی ایرانی» را ایفا می­‌کند؛ همان کاری که با صدام می­‌کردند. صدام نمی‌­توانست به شهرهای ایران موشک بزند؛ به یاد دارم که به لحاظ اجتماعی، سیاسی، بین­‌المللی، این موشک‌باران‌ها خواست رجوی بود؛ رجوی به صدام می‌گفت اگر می‌خواهی دست بالا پیدا کنی، باید شهرهای ایران را بزنی و آن زمان، صدام موشک­‌هایی داشت که به تهران برسد اما ایران موشکی نداشت که با آن، بغداد را نشانه برود.  

این صحبت­ رجوی به صدام، قبل از آغاز جنگ است؟
خیر؛ در خلال جنگ بود؛ همان زمان که جنگ شهرها آغاز شد. جنگ­ شهرها ایده رجوی بود. رجوی بنا به دستور آمریکایی‌ها به عراق رفت. من همین‌جا خاطره­ ای تعریف کنم؛ در انگلیس، «محمد محدثین» مسئول روابط بین‌المللی مجاهدین خلق، دیداری با یک مقام امنیتی انگلیس داشت. من آنجا مترجم بودم، آن مقام گفت: «شما رفتید پیش صدام، رفتید پیش عراق دشمن ما» جوابی که مسئول مجاهدین خلق داد بسیار جوابِ منطقی­ بود؛ گفت: «ما زمانی رفتیم پیش صدام که صدام محبوب غرب بود.» ریگان از «طارق عزیز» (وزیر خارجه و معاون رئیس جمهور وقت عراق) جلوی شومینه استقبال می­‌کرد؛ یعنی بالاترین حد پروتکل استقبال! سناتورهای آمریکایی دائما به عراق رفت و آمد داشتند؛ از جمله «رامسفلد» که بعدا وزیر دفاع شد. صدام از فرانسه «میراژ» (نوعی هواپیمای جنگی) و از روسیه «میگ» (نوعی هواپیمای جنگی) می­گرفت؛ همچنین از موشک­‌های آمریکایی استفاده می­‌کرد؛ همه این‌ها در حالی بود که آن زمان، به ایران سیم خاردار هم نمی­‌فروختند اما بعدها ورق برگشت و صدام تصمیم گرفت به کویت حمله کند؛ صدام که از اول این طوری نبود، مورد تاییدشان بود.

برادر من تعریف می‌­کرد و می‌گفت، قبل از اینکه رجوی به عراق برود، ۴ خبرنگار آمریکایی به دیدار او رفتند، برخلاف همیشه، رجوی از مترجم استفاده نکرد و با همان زبان اَلکنِ انگلیسی خودش با آن‌ها صحبت کرد و این ۴ نفر، به همه چیز شبیه بودند جز خبرنگار! این مصاحبه کجا منعکس شد؟ بعدها فهمیدند این‌ها آمده‌اند تا بگویند، شما دیگر نمی‌توانید در ایران کاری بکنید و راهش این است به عراق بروید و سوار موج جنگ شوید. رجوی هم به عراق رفت تا برای این کار، «شورای ملی مقاومت» را آماده کند که بنی­‌صدر جدا شد و همراه وی نرفت.

پس پروژه جنگ هم از این جریان آغاز می­‌شود؟
مسعود رجوی قبل از آغاز جنگ، یعنی در سال ۵۸، سفری مخفیانه به پاریس داشت و در فرانسه با وساطت فرانسوی­‌ها به عراق وصل شد و پس از آن، افرادی را به عراق فرستادند. شما حتما ۱۲۰ ساعت نواری را که مخابرات عراق با نفرات مجاهدین خلق ارتباط داشتند، دیده‌اید یا در کتاب «خواب­گردها» بخوانید؛ این نوارها و دیدارها متعلق به قبل از آغاز جنگ است.

شما در این نوارها «عباس داوری» و «احمد افشار» را می‌­بینید که می­‌گویند: «فخرالدین حجازی نفر اول انتخابات مجلس تهران شده است» این حرف، یعنی نوار متعلق به قبل از جنگ است. پس از این، طی مذاکراتی، به نوعی مشوق صدام برای حمله به ایران هستند اما موضع سازمان مجاهدین خلق در قِبال جنگ چیست؟

آن زمان ما جوان بودیم و  به درستی متوجه نمی­‌شدیم اما در این دیدارها سران سازمان می­‌گفتند ما با عراق در سنگر مجزا می­‌جنگیم چون با جمهوری اسلامی مرزبندی داریم. شما نزد هر دولت یا نظامی این را ببرید و بگویید کشور در حال جنگ است، تجاوزِ خارجی است، یک نیرویی چنین حرفی زده، معنی‌­اش چیست؟ می­‌گوید آیا می‌شود رفت جبهه و سنگری را جدا کرد؟ سنگر مستقل یعنی چه!؟ یعنی نمی‌­خواهد در جنگ شرکت کند؛ یعنی دارد تشویق می‌کند که در جنگ و دفاع شرکت نکنید. شما پیام نوروزی سال ۶۰ رجوی را که نگاه کنید، آنجا می­‌گوید ایران آغازگر جنگ بوده، در صورتی که سند سازمان ملل تصریح دارد که عراق آغازگرِ جنگ بوده است. می‌گوید ایران در امور داخلی عراق دخالت کرده و آن‌ها را مجبور کرده حمله کنند!

وقتی جنگ آغاز شد، من مسئول انجمن دانشجویان مسلمان هواداران سازمان مجاهدین خلق در لندن بودم. آن زمان فدائیان و گروه­‌های دیگری هم بودند. قرار شد به مناسبت حمله به ایران، بدون اینکه کار چندانی انجام دهیم، تظاهراتی برگزار کنیم و بلافاصله دست به کار شدیم. احساس کردیم هر چه ایرانی در لندن بود، آمد؛ یعنی به پهنای پارک «لین» در لندن، جمعیت ایرانی با شعار علیه حزب بعث و صدام آمد.

این تظاهرات در «بی‌بی‌سی» فارسی و غیره، انعکاس زیادی پیدا کرد. بعد درگیری با بعثی‌­ها آغاز شد؛ حمله کردند و کتک­‌کاری شد. شب از تهران با من تماس گرفتند و داد و فریاد کردند که این چه غلطی بود شما کردید!؟ گفتیم غلطی نکردیم؛ فقط علیه دشمن تظاهرات کردیم. گفتند نه اشتباه بود! با عصبانیت گفتند اصلاً شما را منحل می­‌کنیم. بعدها وقتی این جریانات را مرور می‌­کردم، فهمیدم که ما کارِ اشتباهی مرتکب شدیم چون ما از ابتدا طرف عراق بودیم! حالا بعدا رجوی در سال ۶۵ این ماجراها را برملا کرد و رفت آنجا اما از ابتدا ارتباطات بوده است.

چرا توجیه نبودید رجوی، سَمتِ عراق است؟
توجیه نبودیم چون اصلا سازمان همین طوری است. روز ۷ تیر سال ۶۰ من منچستر بودم و از جلوی کنسولگری ایران در منچستر عبور می­‌کردم که ­دیدم درب کنسولگری را بسته‌اند، پنجره­‌ها هم بسته است؛ یک بنرِ بزرگ هم نصب کرده‌اند. رفتم جلو دیدم نوشته به دلیل شهادت آیت‌­الله بهشتی و یارانش کنسولگری عزادار و بسته است. یکی از بچه های انجمن اسلامی که مرا می‌شناخت و نمی‌دانست که از انجمن اسلامی جدا شده‌ام از من پرسید به نظر تو کار کیست؟

گفتم: «مشخص است کار آمریکا یا سلطنت­‌طلب‌­ها و ضدانقلاب» یعنی ذره‌ای در ذهن من خطور نمی­‌کرد که مجاهدین خلق این کار را کرده باشند. سازمان هم مسئولیت آن را نمی‌­پذیرفت؛ نَه به دلیل اینکه مشکل بین‌­المللی داشت؛ به دلیل اینکه هنوز فضای داخل سازمان، اعضا و هوادارها برای این کار آماده نشده بود. بعد از یک سال که از این قضیه گذشت، رجوی شروع به آماده‌کردن اذهان کرد اما هنوز هم نمی­‌گفت کارِ ما بوده اما­ می‌­گفت این اقدام، اقدامی ضد امپریالیستی بود و راهِ نفوذ آمریکا بسته و راهِ وابستگی کور شد؛ یعنی برای اعضاء جا انداخت که این قضیه (انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی در ۷ تیر سال ۶۰) اقدامی علیه آمریکا بوده و ما کانال آمریکا را در ایران کور کردیم. بعد البته می­‌گفتند نظام بی‌آینده شد و از این حرف‌ها.

این ماجرا گذشت تا اینکه حدود ۱۵ سال بعد آمریکا، نام سازمان مجاهدین خلق را وارد لیست تروریستی کرد. رجوی در عراق بود و بسیار به هم ریخته بود. در آن زمان به عراق می‌رفتیم و نشست‌­های کوچکی با مسعود رجوی داشتیم و برای کارِ خارج توجیه می­‌شدیم. در آن نشست که فکر کنم حدود ۶۰، ۷۰ نفر بودند، گفت: «آمریکا آمده یک حالی به دولت اصلاحات بدهد! و راهِ گفتمان را باز کند، ما را وارد لیست کرده؛ یعنی ما را قربانی کرده است؛ چرا آن زمان که ما ۷ تیر یا ۸ شهریور را به وجود آوردیم و مدام در ایران ترور می‌کردیم و می­‌کشتیم، آمریکا به ما نگفت تروریست؟ الان ۱۰ سال است ما هیچ عملِ نظامی انجام نداده‌ایم اما به ما می‌­گوید تروریست؟

پس این یک ژستِ تبلیغی است» یعنی رجوی قبلا می­‌گفت، این عملی ضد آمریکایی بود اما الان می‌گوید مورد تایید آمریکا بود. بعدا در مطالعاتی که داشتم، فهمیدم وحید اَفراخته در بازجویی‌­های ساواک، کتبا به خط خودش نوشته که تقی شهرام گفته: «تهدید اصلی برای به قدرت رسیدن ما، آیت‌­الله بهشتی است و باید او را از بین ببریم اما نمی‌­توانیم او را ترور کنیم بلکه باید به شکل تصادف جلوه کند که به حساب ما نباشد» این نقشه را رجوی اجرا کرد.

چرا آن زمان(نیمه دهه پنجاه) ترور آیت الله بهشتی انجام نشد؟
نتوانستند یعنی امکانش را نداشتند. تقی شهرام ضربه خورد و نفرات دیگر از جمله وحید افراخته گرفتار شدند. تقی شهرام فقط توانست جان خود را نجات دهد. برای همین، تا زمان انقلاب دیگر امکان ترور بهشتی فراهم نشد.

طرح مشخصی برای ترور آیت الله بهشتی ریخته شده بود؟
بله؛ وحید افراخته می­‌گفت: اگر قرار بود همینطوری ترور کنند، می‌­توانستند، اما نمی­­‌خواستند پای سازمان مجاهدین حساب شود. می­‌گفت: «تقی شهرام گفته باید به شکل تصادف جلوه کند.» یک سال پس از اینکه من به ایران برگشتم پدرم فوت کرد؛ پدرم به من گفت: «من همه چیز را راجع به سازمان مجاهدین می­­توانم نادیده بگیرم؛ حتی ترورها را اما همکاری با دشمن در حال جنگ را چگونه می­شود توجیه کرد!؟

این شناخته­‌شده‌ترین نوع خیانت در همه جای دنیاست یعنی هر چَپَر چُلاقِ لیبرالی! در غرب هم این را می­‌فهمد که این خیانت است. شما چطور متوجه نشدید؟ چه به شما دادند؟» من بعدا فهمیدم که رجوی یک سال قبل از اینکه به عراق برود، «انقلاب ایدئولوژیک» راه انداخته بود یعنی «انقلاب مغزشویی»؛ چون دیگر نمی‌­توانست افراد را با توجیه سیاسی قانع کند کما اینکه بنی‌­صدر را هم نتوانست قانع کند.

اتفاقا به پدرم گفتم: «من فکر می­‌کردم کاری که می­‌کنم، عین انقلاب و اسلام است» بعد از اینکه از سازمان جدا شدم، فهمیدم انگیزه­‌های من برای رفتن به سازمان، انگیزه‌­های ضدامپریالیستی، اسلامی و میهن‌­پرستانه بوده. الان در سازمان، مغزشویی دارد کار می‌­کند. سریال «سارق روح» دارد همین داستان را می­‌گوید که چطور افراد را می­‌گیرند و ذهن­‌شان را عوض می­‌کنند و آن‌ها را تبدیل به ربات‌­هایی می­‌کنند که هر کاری از عهده آن‌ها برمی‌­آید. داعش هم دقیقا همین کار را می‌­کند.

به بی خبری خودتان از حادثه ۷ تیر اشاره کردید و اینکه تصور می کردید این حادثه از سوی سلطنت‌طلب‌ها اداره شده باشد. داخل سازمان چه شاکله‌ای داشت که بعضی‌ها از حوادث باخبر می‌شدند و امثال شما بی خبر می‌ماندید؟
خانم «بتول سلطانی» آمد راجع به «رقص رهایی» افشاگری­‌هایی کرد، آمد گفت رجوی حرم‌سرا داشت یعنی اعضای لایه اول شورای رهبری، تماما همسران رجوی بودند، بعد گفت هیچ مردی از این موضوع اطلاعی نداشت، برنامه‌­ریزی‌­اش را هم مریم رجوی کرده بود یعنی مریم رجوی افراد را انتخاب و عضو لایه اول شورای رهبری می­‌کرد و در اختیار مسعود رجوی قرار می­‌داد و می‌­گفت حتی در حد ابریشم­چی هم از این موضوع اطلاع نداشتند.

او (بتول سلطانی) اولین کسی بود که افشاگری کرد و واقعاً سخت است یک زنی بیاید بگوید چنین داستانی بوده و بعد از دو سال که از سازمان جدا شده بود، در اروپا بالاخره زبان باز کرد و این را گفت. دکتر «نفیسه بادامچیان» می­‌آمد رحم آن‌ها را خارج می­کرد؛ الان خانم «مریم سنجابی» لیستی نزدیک به صد زن را در سازمان نوشته که می‌­گوید من شهادت می­‌دهم رحم این‌ها خارج شده است و یک دکتر بفرستند، برود این‌ها را چک کند، کسی هم که این کار را نمی­‌کند. در سازمان مانند همه فرقه ها اتفاقاتی رخ می‌دهد اما چه کسی خبر دارد؟

۲۵ بهمن سال ۵۷ یعنی سه روز پس از انقلاب اسلامی، سازمان نفراتی را به سفارت شوروی فرستاد؛ سازمان با مراجعه به سفارت شوروی گفت ما برای انقلاب، به سلاح نیاز داریم ـ این‌ها در خاطرات «ولادیمیر کوزیچکین» کاردارِ دوم سفارت شوروی در ایران که محمدرضا سعادتی ۶ اردیبهشت ۵۸ در دیدار با وی دستگیر شد، آمده است ـ

می‌­گوید ما به او (سعادتی) گفتیم انقلاب شما که پیروز شد، شاه هم که رفت؛ بعد او گفت نه، اینکه انقلاب نبود! آن‌ها (کسانی که انقلاب کردند) همه آمریکایی هستند! انقلابِ اصلی را باید ما انجام بدهیم و شما باید به ما کمک کنید که شوروی­‌ها به او می‌­گویند ما در ارتش شاه نفوذی داشتیم که این نفوذی لو رفت؛ ما می­‌خواهیم بدانیم او چگونه لو رفته است؟ سازمان آن زمان در دادستانی نفوذی داشت، پرونده طرف در دادستانی را دزدیده و تحویل او (مامور شوروی) دادند و به جای آن، یک سری دوربین شب و تجهیزات نظامی گرفتند که آنجا موضوع لو رفت و سعادتی دستگیر شد. خود سازمان ادعا کرد سفارت آمریکا ما را لو داده و موضوع را از شنودهای ما فهمیده است؛ چون سفارت آمریکا آن زمان تمام مکالماتِ داخل کشور از جمله مکالمات سازمان را شنود می­‌کرد.

استراتژی سازمان از روز اول، تکیه به کمک خارجی برای کسب قدرت بود و اصلاً تنها چیزی که حساب نمی­‌کرد، مردم بودند؛ مردم باید این وسط کشته می‌شدند تا سازمان به قدرت برسد. الان هم همان نقش را ایفا می­‌کنند، از زمانی که سازمان را از لیست تروریست‌­ها خارج کردند، مشخص شد آمریکایی‌ها به سلاح و تبلیغات سازمان نیاز دارند یعنی به قول صدای آمریکا، سازمان، گردهماییِ ایران آزاد یعنی مخالفان جمهوری اسلامی را ترتیب بدهد، به دانشجویان لهستانی و افغانی و کره ­ای و سیاه‌­پوست پول داده و جمع‌شان بکند؛ یعنی نقش سازمان این است که از عربستان پول بگیرد و به جان بولتون و جولیانی بدهد که بیایند آنجا، راحت حرف‌های کاخ سفید را مطرح کنند؛ بعد هم کسی نتواند به آن‌ها اعتراضی بکند.

«جواد قدیری» در سپاه نفوذ داشت و از افراد رده بالا هم بود و حتی رجوی در سازمان او را نشان داد و گفت جواد قدیری در بیت امام بوده و رجوی او را جواد قدیری صدا می­‌کرد. مسعود کشمیری نام سازمانی‌اش «باقر امینی» و محمدرضا کلاهی، «مهندس کریم» بود؛ همه این‌ها در عراق بودند و در جلسات، مسعود رجوی آن‌ها را معرفی کرد؛ زمانی هم معرفی می‌­کرد که این‌ها مساله‌­دار می‌­شدند و می‌­خواستند بروند؛ چون هم مسعود کشمیری و هم کلاهی از سازمان جدا شدند و به اروپا رفتند. تا آن زمان کسی نمی‌­دانست آن‌ها چه کسانی هستند اسم آن‌ها را می­‌گفت که این‌ها بترسند، حتی به کلاهی گفته بود بترس از اینکه ما چتر حمایت­‌مان را از روی تو برداریم؛ آن وقت رژیم (اشاره به نظام جمهوری اسلامی) می­‌داند و تو، یعنی تو را تحویل می­‌دهیم که تو را بکشند، در واقع آن‌ها را می‌ترساند که از عراق خارج نشوند؛ اما کلاهی رفت و در هلند سر به نیستش کردند.

رجوی در صحبت‌­هایی که می­‌کرد – البته من آن زمان به روشنی صحبت‌­ها را متوجه نمی­‌شدم بعدا که راجع به آن فکر کردم و مطالعه کردم فهمیدم- می گفت، امام، حالِ نظام است و بهشتی آینده نظام و سازمان اگر بخواهد میان حال و آینده، یکی را برای زدن انتخاب کند، قطعا آینده را انتخاب می‌­کند یعنی معتقد بود، اگر جمهوری اسلامی خواستار تداوم است، فقط با بهشتی می‌­تواند تداوم پیدا کند و گرنه بی­ آینده خواهد بود. این تحلیل رجوی در نشست­‌ها بود. بعدها هم وقتی به ادبیات سازمان دقت می‌کردید، مشاهده می‌کردید که همیشه می‌­گفتند: «نظام بی­‌آینده شد» یعنی تصور رجوی، همان تز تقی شهرام بود که می‌گفت، نفر کلیدی آن جریان، بهشتی است و این را آمریکایی‌­ها هم می‌­­دانستند.

حالا چه اتفاقی در ۷ تیر افتاد؟ یکی اینکه آیت­‌الله هاشمی ­رفسنجانی زودتر از جلسه بیرون آمد و دوم اینکه روز قبل از آن (۶ تیرماه ۶۰) آیت‌­الله خامنه‌­ای توسط گروه فرقان ترور شد و در بیمارستان بود؛ وگرنه پروژه بی ­آینده‌کردن نظام تکمیل می‌­شد. رجوی می­‌گفت: «بعد از امام دیگر کسی نمی­‌تواند جمهوری اسلامی را نگه دارد کما اینکه بعد از بهشتی، کسی نتوانست حزب جمهوری اسلامی را تشکیل بدهد و بدون بهشتی، حزب جمهوری اسلامی هم تمام شد.»

حالا داستان رجوی چه می‌­شود؟ بعضی‌­ها می‌­پرسند رجوی از اینکه پنهان باشد چه منافعی می‌بَرَد؟ این سوال یک اشکال دارد و آن این است که گویا رجوی از خودش اختیاری دارد که پنهان باشد یا نباشد. بعد از سقوط صدام، رجوی هم سقوط کرد چون سرنوشتش را به صدام گِره زده بود. بعد از اعدام صدام، رجوی هم به لحاظ بین‌المللی، اجتماعی و سیاسی اعدام شد. «تُرکی فیصل»(مسئول اطلاعاتی سابق سعودی‌ها) در میتینگ سال ۹۵ سازمان اعلام کرد که رجوی حذف شده است.

تُرکی فیصل در همایش مجاهدین، دو مرتبه تکرار کرد: «مرحوم مسعود رجوی» خود سازمان این را نمی‌­پذیرد، ترکی فیصل هم حاضر نشد این حرف را تکذیب کند؛ یعنی بارها با دفتر تُرکی فیصل تماس گرفتند، گفتند که تکذیب کند اما نکرد. بعد از این ماجرا، «شاهین قبادی» سخنگوی مطبوعاتی سازمان گفت: «واژه مرحوم برای احترام استفاده شده است!» نوری‌­زاده هم گفت: «بله؛ برای احترام به مرده استفاده شده چون برای احترام به مرده‌ها می‌گویند مرحوم!» سازمان نه می‌­گوید مسعود هست و نه می­‌گوید نیست. ترکی ­فیصل هم نمی‌­گوید اشتباه کردم یا تُپُق زدم. حتی قبل از آن، یک سناتورِ آمریکایی هم اشاره­‌ای کرد که مسعود رجوی مرده است.

قضیه از چه قرار است؟ با سقوط صدام، کاراییِ سازمان مجاهدین خلق که قرار بود سوارِ جنگ ایران و عراق شود و از آن طرف، برود و تهران را فتح کند، تمام شد یعنی پرونده­‌اش بسته شد. اکنون از این سازمان چه باقی مانده است؟ کشتن آمریکایی ها در دوران شاه، سوابق همکاری با دشمن در حال جنگ، ترورهای داخل کشور، کُردکُشی و تمام خرابکاری‌های دیگر.

غرب اکنون می‌خواهد از سازمان مجاهدین خلق در کار تبلیغی یا هر کار دیگری استفاده کند؛ سابقه سازمان را باید چه کنند؟ منفور بودن آن‌ها در داخل کشور را باید چه کنند؟ منفور بودن آن‌ها را در افکار بین‌المللی چه کنند؟ عربستان یا هر کشور دیگری دارد خطی را پیش می‌برد و آن، بحث عبور از مسعود رجوی است. مسعود به اراده و انتخاب خودش کنار گذاشته نشده بلکه او را کنار گذاشتند. اکنون آمدند سازمانی ساختند و این سازمان، داخل اروپاست و رهبر آن، مریم رجوی است؛ غربی‌ها می‌گویند دیگر با سابقه سازمان هم کاری نداریم؛ اکنون سازمان به یک گروهِ مخالف ایرانی که حرف کاخ سفید را می­‌گوید، تبدیل شده است.

مسعود رجوی را به لحاظ بین‌­المللی و به لحاظ سیاسی و اجتماعی کُشتند و اینکه الان سرش روی خاک است یا زیر خاک، تفاوتی نمی­‌کند. رجوی بعید نیست الان در گوشه‌­ای از ریاض دارد بازنشستگی‌­اش را طی می­‌کند؛ یا در اردن یا هر جای دیگر حتی در اروپا، این مساله مهم نیست؛ مهم این است که دیگر او در این صحنه کنار گذاشته شده است.

اکنون سازمان مجاهدین خلق و مریم رجوی می­داند کاریزمای مسعود، چسبِ تشکیلاتی درون سازمان است پس نمی‌­تواند بگوید مسعود مرده یا تمام شده است؛ باید در درون سازمان، هر چند وقت، اطلاعیه‌ای از جانب رجوی بخوانند گرچه حق ندارند صدا و تصویر او را پخش کنند و از قول رجوی، «زهرا مریخی» می­‌آید یک خط در درونِ تشکیلات می‌­خواند و می‌رود. حتی گاهی وقت‌­ها، عکسی در سیمای آزادی مجاهدین از او پخش می­‌کنند، یک سخنرانی هم در دورانِ فاز سیاسی و امجدیه. این برای درون تشکیلات است؛ در درون سازمان می‌­گویند رجوی زنده است و دارد پیام می­‌دهد و سازمان را رهبری می­‌کند اما عملاً سازمان در دست مک‌­کین و جولیانی و بولتون است.

یکی از دوستان من از سازمان جدا شده بود؛ مدام از طرف سازمان سراغش را می‌گرفتند که برگرد و بیا -آمده بود تهران با من صحبت می­‌کرد- سازمان به او گفته بود، تو رفته­‌ای دنبال زندگی، مبارزه را رها کردی؛ دوستم گفته بود: «هر وقت تصمیم گرفتم زندگی را ترک کنم و به مبارزه برگردم، مزاحم شما نمی‌­شوم، خودم مستقیم با بولتون تماس می­‌گیرم نیازی به واسطه‌­گری شما نیست!» یعنی تکلیف از نظر بسیاری که بیرون سازمان هستند، مشخص است که الان سازمان چه کاره است اما افرادی که داخل سازمان هستند، ذهن‌­شویی شده‌اند.

سازمان الان به درد غرب می­‌خورد. سازمان خودش را در اختیار آمریکا قرار داده و هر حرفی یا هر کاری که آن‌ها بگویند و انجام دهند، تکرار می‌کند. با انگیزه­‌های ضد امپریالیستی اعضا را مانند من جذب کرده اما الان عمله مک‌­کین شده‌اند. مک‌­کین حامی مالیِ داعش است؛ کشور آلبانی محل ترانزیتِ سلاح برای داعش از غرب بوده است و الان سر و کله سازمان پیدا شده و داعشی‌­ها را هم دارند به آلبانی می‌برند. اهالی آنجا می­‌گویند، آمریکا اینجا را خریده است! قوانین آمریکا اینجا حاکم نیست اما قدرت آمریکا حاکم است.

به نحوه نفوذ افراد سازمان به درون نهادها، در ابتدای انقلاب اسلامی بپردازیم. شکل نفوذ افراد سازمان در نهادی مانند حزب جمهوری اسلامی که منجر به انفجار روز ۷ تیر شد، چگونه بود؟ افرادی که در گروه‌­های مختلف نفوذ داشتند، چگونه به سازمان گزارش می­‌دادند؟
رجوی یک بار در صحبت­‌هایش گفت: «زمانی که انقلاب شد، همه سازمان­‌ها و گروه‌­ها دنبال تشکیل حزب و کار سیاسی رفتند اما ما عاقل بودیم و از همان ابتدا رفتیم دنبال جمع‌­آوری سلاح، تشکیلات نظامی و فرستادن نفوذی.» فردای انقلاب، کار اصلی سازمان، فرستادن نفوذی بود؛ سازمان هر کسی را که جذب می­‌کرد، مثلا مانند کلاهی یا کشمیری، بلافاصله آن‌ها را برای نفوذ مامور می‌کرد. بعضی‌­ها هم سرِ پستی که بودند، آن‌ها را جذب می­­‌کرد، مانند سرهنگ بهزاد معزی؛ این شخص در نیروی هوایی بود، خلبان شاه بود؛ به ایران بازگشت و سازمان او را جذب کرد یا خیلی افراد دیگر. رجوی می­‌گفت این نفوذی­‌های ما هر جا توانستند تاثیر گذاشتند مانند دفتر بنی‌­صدر و هر جا نتوانستند تاثیر بگذارند، آنجا را منفجر کردند، مانند حزب جمهوری اسلامی.  

سازمان از نزدیک‌ترین افراد به بنی‌­صدر، در دادستانی و در هر ارگان دیگری نفوذی داشت. حتی افراد را به داخل زندان اوین می­‌فرستادند؛ مثلا در ماجرای شهادت محمد کچویی (رئیس زندان اوین)، ابتدا می‌خواستند شهید لاجوردی را ترور کنند، کاظم افجه­‌ای که از کادری‌های سازمان و از نفوذی‌­های زندان اوین بود و با محمدرضا سعادتی ارتباط داشت و عضو تشکیلات وی در زندان بود، کچویی را زد. سعادتی شاید افجه‌ای را در زندان جذب کرد و به او گفت برو لاجوردی را ترور کن؛ افجه‌ای که آمد لاجوردی را ترور کند، کچویی خودش را جلوی تیر انداخت و شهید شد و در نتیجه تیر به لاجوردی اصابت نکرد؛ کاظم افجه‌­ای هم وقتی دید ترورش ناموفق بوده از بالا خودش را به پایین پرتاب و خودکشی کرد که بعدا مشخص شد قضیه از سمت سعادتی آب می‌­خورد و آن‌ها در زندان، تشکیلاتی دارند که حتی سال ۶۸ مشخص شد یک تشکیلات مفصلی داخل زندان داشتند.

این خط نفوذی­‌ها بوده و سازمان با آن‌ها ارتباط داشته است. آن زمان، جمهوری اسلامی، نظامی نوپا بود که هیچ دستگاه اطلاعاتی نداشت. یک سری جوانان­ بی­‌تجربه بودند که فقط شور انقلابی، ایمان، مردم‌­دوستی و اعتقاد و التزام به اسلام داشتند و بر آن اساس فعالیت می­‌کردند اما دانشِ اطلاعاتی، امنیتی و نظامی نداشتند، سازمان به مراتب پیچیده‌­تر از این‌ها بود؛ سازمان در دوران شاه تعلیم دیده بود. در همان زمان شاه، این‌ها به عراق رفته و نزد یاسر عرفات آموزش‌­هایی دیده بودند و طبعا تجربه آن‌ها بیشتر بود و راحت‌­تر می‌توانستند فعالیت کنند. شبیه اتفاق بنی‌صدر می توانست در سال ۸۸  هم رخ بدهد اما نظام دیگر آن نظام سابق نبود که بخواهد از امثال بنی‌صدر رو دست بخورد. آن زمان (ابتدای انقلاب) اصلا جایی به نام وزارت اطلاعات وجود نداشت، وقتی هم که وزارت اطلاعات تاسیس شد، شامل افرادی بود که داشتند تازه یاد می‌­گرفتند و کسبِ تجربه می‌کردند.

در کار تروریستی که داعش سال گذشته در مجلس و حرم امام(ره) انجام داد، بسیاری می ­گویند این نوع آمدن و نفوذ کردن‌ها، بدون راهنمایی و همکاری با مجاهدین خلق امکانپذیر نبوده است؛ افرادی که هیچ وقت پایشان به تهران نرسیده، یکباره بیایند چنین کاری انجام دهند، قطعا از سوی سازمان توجیه شده و امکانات لازم در اختیارشان قرار داده شده بود. در قضیه ترور دانشمندان هسته‌­ای هم بعدا «سیمور هرش» گفت: «افراد سازمان در این قضیه نقش داشتند.» سازمان این استفاده‌­ها را برای غرب دارد. چرا سازمان را به آلبانی و به محله‌ای ایزوله و  دوردست که اصلا مشخص نیست ملکیت این منطقه برای کیست، برده‌اند؟ هزینه سنگین این تشکیلات را چه کسی می‌­پردازد؟ هزینه تبلیغات سازمان را چه کسی پرداخت می‌کند؟

به قول آقا، دولت خرپولی باید باشد که این پول­‌ها را بدهد، حالا از کجا می‌­آید؟ خود سازمان می­­‌گوید هموطنان ایرانی کمک می­‌کنند! هموطنان ایرانی خودشان مشکلات اقتصادی دارند، چطور به تو کمک می­‌کنند!؟ یا مثلا می‌گویند در خیابان پول جمع می­‌کنیم؛ مثلا سازمان‌های خیریه تشکیل می‌­دادند، بعد به ما می­‌گفتند سازمان­‌های خیریه پول جمع می­‌کنند و پول سازمان را می­‌دهند، برادرم می­‌گفت نه این‌ها فقط برای پولشویی درست شده بود، چون منشاء پول‌­هایی که مشخص نیست بیاید در این خیریه‌­ها و بعد به دست سازمان برسد و ردِ پول مشخص نباشد وگرنه کسی که می­‌فرستادید در خیابان گدایی کند به جایی از سازمان نمی‌­رسید.

اشاره کردید که سازمان توانست روی بنی­‌صدر و دولت وی تاثیرگذار باشد اما در حزب جمهوری اسلامی نتوانست. نقطه اتصال بنی­‌صدر با سازمان چه بود؟ به بیان بهتر، بنی‌صدر دارای چه ویژگی‌هایی بود که باعث شد سازمان به وی نزدیک شود و نتیجه هم بگیرد؟
قطعا کسانی که جذب فرقه­‌ها می‌­شوند، کمبودهایی دارند؛ مثلا اولین اقدامی که سازمان برای جذب انجام داد، این بود که افرادی را سال ۵۰ در نجف خدمت امام فرستاد. یک بار قبل از این در سال ۴۷، از آیت‌­الله طالقانی، آیت‌­الله منتظری، آیت­‌الله هاشمی‌­رفسنجانی، آیت‌­الله میلانی و یاسر عرفات تاییدیه گرفته بودند و همه آن‌ها از امام خواسته بودند تا ایشان، سازمان را تایید کنند. امام گفتند بیایید بنشینید حرفهایتان را بگویید.

بعد آقای دعایی(سیدمحمود دعایی) می­‌گوید: «کتاب­‌هایشان را آوردند، آنقدر ریز بود که با عینک هم نمی‌­شد خواند؛ امام هم به من گفتند بلند بلند این‌ها را برای من بخوان، من هم بلند بلند کتاب‌ها را خواندم، امام یک ماه وقت گذاشتند تا ببینند این‌ها چه می­‌گویند، آخر قضیه امام این‌ها را با یک جمله تعریف کردند و گفتند، اولا مبارزه این‌ها به اسلام تعبد ندارند بلکه تمسک دارند، از یکی پرسیدم معنی این عبارت چیست؟ گفت به شهید نواب صفوی در دادگاه گفتند، این کارهای خبط و عبث چه بود که تو کردی؟

به جایی هم که نرسیدی؛ شهید نواب گفت: «من به تکلیف شرعی‌­ام عمل کردم یعنی مسلمانم و تکلیفی داشتم، اینکه حالا موفق می‌­شوم یا نمی‌­شوم و به قدرت برسم یا نرسم مشکل من نبود، مشکل من این بود که این تکلیف به گردن بود، حالا که دستگیر شدم تکلیف از روی دوش من برداشته شده است.»

بنیانگذاران سازمان می­‌گویند سازمان مجاهدین خلق تاسیس شده که رهبری انقلاب علیه شاه و حکومت را در ایران به دست بگیرد؛ یعنی دو خاستگاهِ کاملا متفاوت است؛ یکی از روی تعبد است، یعنی به قول آقای طالقانی بعضی‌ها اول تصمیم‌­شان را می‌گیرند بعد در قرآن دنبال آیه می­‌گردند که تصمیم آن‌ها را تایید کند که مجاهدین همین کار را کردند اما بعضی­‌ها هم ذهن‌شان را پاک می‌کنند و قرآن را می­‌خواهند تا بفهمند قرآن چه می­‌گوید؛ اگر آن را قبول دارند، بروند آن چیزی که قرآن می­‌گوید را انجام بدهند.

سازمان بر این اساس تاسیس شد؛ دیدند اسلام وسیله خوبی است. امام هم هیچ وقت به این‌ها «مارکسیست اسلامی» نگفتند؛ حتی نگفتند این‌ها مسلمان نیستند چون هر کسی شهادتین می‌­گوید، مسلمان است اما گفت صلاحیتِ تاسیس یک سازمان اسلامی را ندارید، این بسیار متفاوت است.

مثلا من شنیده‌ام می­‌گویند، «مسلمان‌بودن» با «اسلامی‌بودن» متفاوت است. هر کسی شهادتین بگوید مسلمان است اما اسلامی بودن یعنی الگوی اسلام شوید. اینکه بخواهید رهبری سازمانی را تحت نام اسلام به عهده بگیرید، صلاحیتِ بالایی می‌خواهد که بنیانگذاران سازمان آن را نداشتند؛ به همین جهت، خشت کج سازمان تا الان رسیده به مک­‌کین!

خاصیت سازمان این بود که هدف، وسیله را توجیه کند چون جستجو می‌کرد، ببیند چه کسی او را به هدف می‌­رساند تا از او استفاده کند. رسیدن به قدرت و سرنگونی شاه که هدف بنیانگذاران سازمان بود از اسلام درنیامد اما از راهِ سیاسی درآمد. بنیانگذاران سازمان آن زمان دیدند سه جریانِ اصلی علیه شاه است، هدف این بود که شاه را سرنگون کنند و قدرت را در دست بگیرند، جریان مذهبی، جریان ملی و جریان چپ.

سازمان آمد از مجموع هر سه این جریان، یک ایدئولوژی­ای ساخت، جاذبه‌­های هر سه را کنار هم گذاشت؛ هم از مارکسیسم گذاشت، هم از ملی­‌گرایی گذاشت؛ آرم خودش را هم نقشه ایران گذاشت، آیه بالای سرش را گذاشت، ستاره سرخ را هم گذاشت، تفنگش را هم گذاشت، مبارزه مسلحانه­‌اش را از چریک‌های آمریکای لاتین گرفت، ملغمه‌­ای دست ملت داد که خیلی‌­ها هم جذبش شدند. «فریدون گیلانی» که عضو شورا بود و جدا شد، گفت: «در غرب هر کسی یک دکانی باز کرده، یکی دکان امام حسین باز کرده، یکی دکان مرجعیت باز کرده، یکی دکان داس و چکش باز کرده، یکی آمریکایی است، یکی طرفدار مصر است، یکی شیر و خورشید علم کرده است، گفت ماشاءالله آقای رجوی، سوپری باز کرده که همه این‌ها داخلش هست!» یعنی فروشگاه «شهروند» است و هر کالایی بخواهید در آن هست و همه چیز در آن پیدا می­شود، یعنی شما بخواهید سینه بزنید، هست! داس و چکش بخواهید، هست! شیر و خورشید بخواهید، هست! (با خنده)

رجوی دنباله­‌روی اصلیِ محمد حنیف­‌نژاد است. او هم همین کار را کرد و چون دید مصالحِ سرنگون‌کردن شاه چیست، همه را جمع کرد، بعد به تقی شهرام رسید، تقی شهرام گفت سازمان مارکسیست شده است؛ حسابش درست بود؛ آن زمان تمام مبارزات جهانی زیر بیرق مارکسیسم بود. رئیس­‌جمهور وقت آمریکا آن زمان می‌­گفت: بیش از نیمی از دنیا مارکسیست هستند. یعنی شما شوروی و چین و اقمارش را حساب می­‌کردید، دوسوم جهان می‌شدند که همگی مارکسیست بودند.

مارکسیسم میان جوانان دانشگاهی در بورس بود. سازمان مجاهدین و چریک­‌های فدایی خلق زودتر عملیات نظامی کردند، جمعیت بیشتری جذب کردند. تقی شهرام به این نتیجه رسید که دیگر اسلام به دردِ کارِ ما نمی­‌خورد! الان کالای بورس، مارکسیسم است؛ برای همین رفت سازمان را سازمانی مارکسیستی اعلام کرد؛ اگر همه اعضای سازمان، به طور اعتقادی مسلمان بودند پس چرا مارکسیست شدند؟ سازمان مجاهدین، فرقه‌­ای بود که در آن، تشکیلات بر اعتقادات مقدم بود یعنی همان جمله‌­ای که امام می­گویند: «این‌ها تمسک دارند اما تعبد ندارند.» یعنی اصل بر اعتقادات نیست؛ اصل بر مسئولیت تشکیلاتی است. الان می­‌گویند همه زنان سازمان روسری سر می‌کنند اما اگر رجوی بگوید روسری‌­تان را بردارید، همه روسری­‌شان را برمی‌­دارند! پس تعبدی در کار نیست.

یک بار یک نفر از من پرسید آیا مرجعیت در شیعه، برای خودش دستگاهِ فرقه­‌ای نیست؟ یعنی ما مرجع تقلید داریم و از او تقلید می­‌کنیم، آیا این‌ها فرقه نیستند؟ به او گفتم: شما فرض کنید امروز مرجع تقلیدتان به شما بگوید، دیگر از این به بعد نماز نخوان، زنت را هم طلاق بده و کمونیست شو، شما چه می­‌کنید؟ می­‌گویید، حتما مرجع ما امروز ناخوش است!

در صورتی که اگر در فرقه باشی، باید این کار را بکنی، زنت را طلاق بدهی و دو دستی تقدیم رهبر فرقه بکنی، همان کاری که سازمان کرده و در خیلی از فرقه‌­های دیگر هم انجام می‌شود. مگر شما می‌­توانید در اعتقادات تقلید کنید؟ این طرفی یا آن طرفی وضو بگیرید، داستان است. یا در اقتصاد، من نمی­‌توانم بروم کار کنم و تحقیق کنیم، جزئیات را تقلید می‌­کنم اما در سازمان بحث اعتقادات است؛ می­‌گوید رهبرِ عقیدتی اما آیا شما می­‌توانید به مرجع تقلید بگویید مرجع عقیدتی؟ امکان ندارد. این دستگاهی بوده که محمد حنیف‌­نژاد بنیان گذاشت، سازمان مجاهدین خلق، یک بنیان‌گذار بیشتر نداشت و آن هم محمد حنیف‌نژاد بود و دیگران دنباله­‌رو او بودند. حنیف‌نژاد دستگاهی ساخته بود که در این دستگاه، وقتی مرکزیت می‌­گفت از امروز ما مارکسیست شدیم، اکثریت می‌پذیرفت البته از قبل، زمینه‌­سازی‌­های آن را می­‌کردند و مدام می­‌گفتند بروید فکر کنید چرا اسلام به بن‌­­بست رسیده؟ چرا روحانیت جواب نداده؟

سازمان مارکسیست شد، آن‌ها(اعضا) هم قبول کردند به جز یک جریان «مجید شریف‌­واقفی» و «مرتضی صمدیه لباف» که آن‌ها را تصفیه فیزیکی کردند؛ رجوی ابتدا در زندان سکوت و مقداری مزه مزه کرد تا ببیند چه می­‌شود، بعد دید کار خراب شده و حمایت­‌ها از بین رفته و همان چیزی هم که داشتند همه از بین رفته است.

بعد از مدت­‌ها رجوی در زندان پیام داد و این را محکوم کرد که نَه! این جریان اپورتونستیِ چپ­‌نما بوده و ما همچنان مسلمانیم و یک ۱۲ ماده‌­ای از زندان بیرون داد، ماده ۱۰ آن می‌­گوید تهدیدِ اصلیِ مبارزات ما جریان راست ارتجاعی است که ما با آن مبارزه می‌­کنیم. این همان حرف تقی شهرام بود یعنی مسعود رجوی در آن ۱۲ ماده هارت و پورت کرده که نخیر ما مسلمانیم و مارکسیست نیستیم اما اصل مطلب همان حرف تقی شهرام بود که می‌گفت تهدید اصلی، تهدید جریان انقلابی است؛ یعنی جریان مذهبی مشکل آن‌ها بود که شاخص اصلی‌­اش شهید بهشتی بود.

رجوی می­‌گفت وقتی که من از زندان آزاد شدم، تمام سعی­‌ام را کردم که نگذارم امام وارد ایران شود، حتی به نزد آیت‌­الله لاهوتی و افراد دیگری رفته بود که به امام خبر بدهید اینجا ما اطلاعات داریم، تهدید می­‌شود، اینجا برسد ترور می‌­شود. بسیاری  هم به امام گفته بودند وارد ایران نشود چون تهدید وجود دارد؛ می‌گفتند اگر پایتان را به ایران بگذارید، شما را می‌­گیرند و می­‌بَرَند. امام هم گفته بودند وظیفه شرعی من است و باید بیایم. افرادی مانند امام که شاخص هستند، اصولی­‌اند یعنی برای خود اصولی دارند و کاری ندارند چه کسی عربده می‌­کشد، چه کسی جیغ می­‌کشد و چه کسی وسوسه می‌کند و چه کسی، چه می‌­گوید؛ بلکه روی خط اصولی خودشان حرکت می‌کنند.

عقل سیاسی در آن زمان حکم می‌­کرد که امام از آن‌ها (سازمان مجاهدین) حمایت کند یعنی سازمان داشت با شاه می­‌جنگید پس به آنها باید کمک می‌شد تا بیشتر بجنگند؛ در واقع معروف، دشمنِ دشمن من، دوست من است اما آن زمان اگر امام سازمان را تایید می‌­کردند، آن‌ها از گُرده جمهوری اسلامی پایین نمی‌­آمدند یعنی امام ۱۰، ۲۰ سال پیش از انقلاب می‌دید که این‌ها بعدا چه می‌­شوند. اتفاقا امام وقتی آن‌ها را تایید نکرد، بسیاری از اسناد وجود دارد که در دورانِ فاز سیاسی(پس از انقلاب)، بسیاری گفتند بگذارید برویم این رجوی را دستگیر و زندانی کنیم تا تکلیفش مشخص شود اما امام نمی‌­گذاشت، چون آن وقت انقلاب را به خشونت‌ورزی متهم می‌کردند.

عده‌ای می‌گویند به مجاهدین فشار وارد شد و پس از انقلاب به آن‌ها میدان داده نشد؛ مثلا آقای لطف­‌الله میثمی از اعضای سابق سازمان مجاهدین و مدیر مسئول نشریه «چشم­‌انداز» هر ماه یک چیزی راجع به ۳۰ خرداد (۳۰ خرداد سال ۶۰ روزی که سازمان مجاهدین وارد فاز مسلحانه علیه جمهوری اسلامی شد) داشت، گناه آن را ۵۰ ـ ۵۰ می‌­کرد، نیمی از آن تقصیر جمهوری اسلامی است که به رجوی زیاد میدان نداد و روی او فشار زیادی وارد کرد و نیمی از آن هم تقصیر رجوی است که این کار را کرد. رجوی بارها در نشست­‌ها به ما می­گفت رهبری انقلاب را از من دزدیدند!

یعنی رجوی کمتر از رهبری انقلاب را قبول نداشت یعنی الان خودش را در جایی گذاشته که رئیس­‌جمهور تعیین می‌کند! الان در دستگاه سازمان، رجوی بالاتر از رئیس‌­جمهور است! یعنی رئیس­‌جمهور زیر دست او دارد کار می‌­کند! یعنی دستگاهِ ولایت­‌فقیه را برای خودش تصور کرده که خودش ولی­‌فقیه است! من خنده­‌ام گرفت که یکی از ملی­‌مذهبی­‌ها نوشته بود، اگر پُست شهرداری تهران را به رجوی می‌­دادید، او آرام می‌گرفت! یعنی به نظر این‌ها، امام باید دو دستی ولایت‌فقیه را به رجوی می‌داد تا او آرام بگیرد!
حتما نقطه‌ ­ضعفی در بنی‌­صدر وجود داشته اما یکی از شیوه­‌های جذب فرقه­‌ها، ایجاد فوبیا و ترس است مثلا نشریه مجاهد، آن زمان در فاز سیاسی تیتر می­‌زد که جان رئیس‌­جمهور بنی­‌صدر در خطر است، بعد این را به بنی‌­صدر القا می‌­کرد که شهید بهشتی می­‌­خواهد تو را بکشد!

خود رجوی می‌گفت: «ما بنی‌­صدر را قاپیدیم و دزدیدیم و بُردیم!» همین بنی‌­صدر با تمام خصوصیاتش، تنها رئیس‌­جمهوری در تاریخ ایران بود که فرمانده کل قوا شد یعنی امام این حد از اعتماد را به کسی کرد که می‌­دانست با نظراتش مخالف است. امام در آن شرایط جنگی، چنین اعتمادی را به بنی همان زمان که رجوی می­­خواست بنی صدر را به عراق بِبَرد، بنی صدر در نشست‌­های شورا گفته بود من این طرف، فرمانده کل قوا بودم حالا بروم آن طرف گماشته صدام بشوم!؟

این بسیار خنده­‌دار می‌­­شد. بنی‌صدر در نشست شورا به رجوی گفت: «فرض کنیم شما بروید عراق و تهران را هم فتح کنید و حاکم شوید، مردم به شما نمی‌­گویند، شما رفتید با دشمن متجاوز همکاری کردید و قدرت را به دست گرفتید؟»­ رجوی گفته بود کسی از پیروز سوال نمی‌­پرسد! بعدها فهمیدم این جمله متعلق به «هیتلر» است! هیتلر هم می­‌گفت: «هیچ کسی از پیروز سوال نمی­‌پرسد.» بعد در ادامه جمله­‌اش می‌گوید: «شکست­‌خورده لازم نیست بایستد و به سوالات جواب بدهد چون بالاخره یا خودش کُشته می­­شود یا او را می‌­کُشند.» تَه خط رجوی هم همین است؛ اگر خودش، خودش را نکُشد اما غربی‌­ها می‌­فهمند دیگر شکست‌­خورده­ است و نباید از او سوال پرسید؛ پس بهتر است برود در جایی بایگانی شود، حالا روی خاک یا زیر خاک، تفاوت چندانی نمی‌کند.

آیا بنی‌­صدر به سازمان کمک مالی هم می‌کرد؟
بنی­‌صدر، دخترش را به رجوی داد یعنی بالاخره زیر نفوذ آن‌ها بود و به نوعی احساس دِین می­‌کرد و احساس می‌کرد دِینی به گردنش است که جان او را نجات دادند، فکر می­‌کرد اگر بماند او را اعدام می‌­کنند. کمک مالی بنی‌­صدر مشکلی از سازمان را حل نمی‌­کرد. ممکن است سازمان از بنی‌صدر کمک مالی می‌گرفت اما سازمان وقتی از یک نفر، ۱ دلار هم می‌­­گرفت به دلیل همین، فکر می‌کرد آن فرد به نوعی وابسته است. شما وقتی که به ارگانی پول می‌­دهید، فکر می­‌کنید به آن وابسته هستید و در آن سهم دارید و باید آن را تایید کنید و هر چه او می­‌گوید دنبالش بروید. از این بابت پول می­‌گرفت اما آن پول مشکلی از سازمان حل نمی‌­کرد؛ تنها حُسن آن پول این بود که فرد را به لحاظ ذهنی و روانی به سازمان وابسته می‌­کرد.

گویا در سازمان تلاشی صورت می­‌گیرد مبنی بر اینکه همه رقبای مسعود رجوی از سر راه برداشته شوند تا رجوی به عنوان رهبر سازمان معرفی‌ شود؛ اساسا مسعود رجوی چگونه به ریاست سازمان رسید؟
من کتابی با عنوان «یک نفر، یک روز، ۳۰ سال» نوشتم که سه بخش دارد، یک نفر، مسعود رجوی است، یک روز ۳۰ خرداد است و ۳۰ سال هم ۳۰ خرداد سال ۶۰ است تا ۳۰ خرداد سال ۹۰، بعد هر چه راجع به رجوی گفته شده را من جمع کردم و در آن کتاب جا دادم. کسانی که با رجوی داخل زندان بودند، اذعان داشتند که او با ساواک در تعامل بوده است؛ نمی‌­گویند آدمِ ساواک بوده بلکه می‌گویند او زیرک بوده و با ساواک تعامل داشته، زندانی با ساواک چه تعاملی می­‌تواند داشته باشد!؟ شما در زندان در مقابل ساواک دو راه بیشتر ندارید، یا تسلیم می­‌شوید یا مقاومت می­‌کنید، تعامل یعنی چه!؟

بحث دیگر این است که مسعود رجوی قبل از ضربه شهریور(دستگیری سران سازمان مجاهدین خلق در شهریورماه سال ۵۰) یعنی در مردادماه دستگیر شد و در اسناد ساواک هم موجود است که سپهبد نصیری رئیس ساواک در حکم رجوی، برای او درخواست تخفیف کرده و گفته همکاری کرده و حتی دستگیری بنیانگذاران را او باعث شده است! پس از این، مسعود رجوی و عده دیگری حکم اعدام گرفتند، حکم همه اجرا شد اما برای او اجرا نشد؛ رجوی فعالیت‌­های بین‌­المللی کرده بود. کاظم رجوی، برادرش سفیر ایران در فرانسه یا سوئیس بود، در عین حال با ساواک کار می­‌کرد یعنی همیشه راجع به فعالیت‌­های دانشجویان در آن کشور به ساواک گزارش می­‌داد، وقتی وارد این قضیه شد، رجوی را وادار به همکاری با ساواک کرد تا اعدام نشود و بعدا اسناد این‌ها منتشر شد؛ متاسفانه جمهوری اسلامی روی این مسائل، چندان کار نمی­‌کند که این اسناد را منتشر کند. بالاخره رجوی در آن ماجرا اعدام نشد!

بسیاری می‌­گویند که محمد حنیف­‌نژاد در زندان به شدت از دست مسعود رجوی عصبانی بوده و بد و بیراه می­‌گفته؛ «عباس داوری» ­حرفی زد که بعدا معلوم شد جعلی است؛ داوری گفت: «من شنیدم که حنیف‌­نژاد می‌­گفت همه ما از بین می‌­رویم و فقط یک نفر که شایسته رهبری است می‌­ماند و آن هم مسعود رجوی است.» داوری هر سال این را می­‌گفت؛ چنین حرف هایی را فقط داوری شنیده بود! اما بسیاری شنیدند که مسعود رجوی، انسان جاه‌­طلبی است که حاضر نیست مایه بگذارد یعنی رجوی در سازمان هیچ وقت حاضر نشد کار نظامی یا کار سختی انجام بدهد چون می‌ترسید؛ مثلاً در سازمان می‌­گفتند برای خودسازی به کوره‌­پز­خانه بروید اما رجوی هیچ وقت نمی‌رفت. رجوی در شرایط خلأ آمد موسی خیابانی و دیگران را هم اِغفال کرد و از ابتدا هم به موسی خیابانی می‌­گفت مجاهدینِ از بند رَسته، تا اینکه پایش رسید به پاریس، در پاریس اولین بار عنوان مسئول اول را برای خودش گذاشت.

 روز ۱۹ بهمن(سال ۶۰) که خانه موسی خیابانی و همراهانش در زعفرانیه لو رفت و بعد هم ضربه خوردند و از بین رفتند، حفاظت و امنیت این خانه بر عهده مهدی ابریشم­چی بود؛ همه کشته شدند جز مهدی ابریشم­چی! یک بار مهدی ابریشم­چی در نشستی گفت: «من مسئول حفاظت امنیتی این خانه(خانه تیمی موسی خیابانی) بودم، مسئولیتش هم تماماً به گردن من است.» حالا چرا مهدی ابریشم‌چی و همسرش، مریم قجر عضدانلو در آن لحظه در خانه نبودند؟ و بعد اطلاعات خانه لو رفت؟ زمانی که اشرف ربیعی(از اعضای سازمان مجاهدین که نام «قرارگاه اشرف» در عراق از نام وی گرفته شده است) در ایران کشته شد، مسعود رجوی سراغ خواهرش یعنی «مینا ربیعی» که زن «پرویز یعقوبی» بود، رفت.

پرویز یعقوبی سابقه‌­اش از مسعود رجوی در سازمان بیشتر بود. رجوی سراغ مینا ربیعی رفت و او را رئیس دفتر خود کرد که بعدا همین ریل را با مریم هم پیش رفت. مینا ربیعی می‌گفت: «دیدم او (رجوی) مشکوک است و غیرنرمال؛ مدام راجع به شوهرم از من می‌­پرسد. بعد به من می‌­گفت اگر شوهرت تو را اذیت می­‌کند، من او را به منطقه می‌فرستم تا تو راحت باشی! بعد به من می‌­گفت این صحبت­‌ها را که من می‌­گویم به پرویز نگو» مینا ربیعی می‌گفت: «من رفتم تمام حرف‌هایش را به پرویز یعقوبی گفتم که مساله‌­دار شد و دعوایشان شد و او از سازمان بیرون آمد و من هم آمدم بیرون.»

بعدا که داستان مریم و طلاقش از ابریشم­چی پیش آمد، مینا ربیعی می‌­گفت: «فهمیدم همین داستان داشت با من پیش می­‌رفت، مریم رجوی را مسئول دفترش کرد» این را برادرم در کتابش یعنی «زندگی در اشرف» نوشته که گفتند مریم رجوی باردار شده است؛ مهدی ابریشم­چی هر چه فکر می‌­کرد، می‌­دید کارِ او نیست. بعد هم مریم را بردند و مخفیانه بچه‌اش را سقط کردند.

پس از این ماجرا، رجوی داستان انقلاب ایدئولوژیک و ازدواج و طلاق را به راه انداخت. مسعود می­‌گفت: هر کسی این را پذیرفت، یعنی شما در تشکیلاتی باشید که چنین داستانی در آن باشد چه می‌کنید؟ می­‌گویید حالِ این‌ها خوب نیست برای چه اینجا بمانم؟ هنر این است که هر کسی می­‌پذیرفت که او از شوهرش طلاق بگیرد و زن او شود و آب از آب تکان نخورد، همین سازمان دیگر همه چیز را می­‌پذیرد و بعد می‌­شود او را به عراق برد، آن را هم می­‌پذیرند یعنی دیگر ذهنش برای هر چیز دیگری آماده است، می­شود هر کارِ دیگری با آن کرد و هر کسی هم آنجا ریزش کرد و رفت.

پس از سقوط صدام، راننده «علی زرکش» فرار کرد و به ایران آمد و اعتراف کرد در عملیات «فروغ جاویدان» یا «مرصاد»، رجوی شخصاً به من دستور داد، در جایی علی زرکش را بکشید؛ یعنی بحث تصفیه مخالف بود. از بین بردن برای قدرت، در سازمان توسط رجوی تبدیل به یک روال شده بود، هر کسی اطلاعاتی داشته و می‌­خواسته جلوی سازمان بایستد، راحت او را حذف فیزیکی می‌کردند؛ همان خطِ ریلِ تقی شهرام، یعنی تقی شهرام به خودش اجازه می‌­داد اگر کسی مسلمان بوده و مارکسیست نمی‌­شد، او را حذف فیزیکی کنند یا به ساواک او را لو بدهند و او را بگیرند و ببرند.

آخرین مورد هم قتل مشکوکی در آلبانی بود. سازمان گفت شخصی به نام «مالک شراعی» برای نجات یک نفر، در دریاچه غرق شده است؛ همه می‌­گویند غریق‌­نجات بود، غواص بود، بچه جنوب و عرب خوزستان بوده چطوری بوده که یک نفر را نجات داده و نتوانسته خودش را نجات بدهد!؟ بعد آنها تنهایی رفته بودند آنجا چه کنند؟

چنین چیزی محال است. خلاصه قضیه مشکوک بود. مدتی هم جسد را پیدا نمی‌­کردند؛ بعد جسد را کف دریا لای گِل‌­ها پیدا کردند، تمام غواصان می‌گفتند کسی که در دریا غرق شود، نمی‌­رود ته دریا به گِل­‌ها بچسبد بلکه به روی آب می‌­آید یعنی حتی اگر نیمی از جسد را ماهی‌ها بخورند، نیم دیگر آن به ساحل برمی‌­گردد، پس چگونه آن را ته دریا و زیر گِل‌­ها پیدا کردند؟ بعدا معلوم شد این شراعی، از معدود افرادی بود که در روز آخر قرارگاه اشرف – که گفتند عده ای از بیرون حمله کردند و عده ای را آنجا کشتند و چند نفر هم در زندان ماندند- زنده ماند و سازمان آن‌ها را به «لیبرتی» برد و سه ماه آنجا در قرنطینه نگاه داشت.

بعد هم به همه اعلام کردند، هیچ کسی حق ندارد از آن‌ها سوال بکند و این‌ها هم حق ندارند کلمه‌­ای راجع ‌به روز آخر در اشرف صحبتی بکنند. یعنی چه؟ چه اتفاقی در اشرف افتاده بود؟ آن‌ها که کشته یا مفقود شدند، چه کسانی بودند؟ سازمان گفت عده‌ای مفقود شدند، در اشرف چگونه مفقود شدند!؟ از بیرون آمدند کشتند و رفتند، چرا شاهدان عینی نمی‌­آیند صحبت کنند؟ بگویند چه کسی بود؟ از جمله اجسادی که پیدا کردند، جسدی بود که صورتش با اسید سوخته بود، بعد شناسایی کردند که او «مسعود دلیلی» بوده که از سازمان جدا شده بود و در بغداد بوده، او چطوری سر از اشرف درآورده؟ بعد سازمان گفت او با جمهوری اسلامی همکاری کرده که آن‌ها به اشرف حمله کنند، یعنی یک داستانِ سرهم­‌بندی‌­شده.  

از بالاترین مقامات پلیس آلبانی دستور دادند که پرونده مختومه شود یعنی کسی دیگر پیگیری نکند. الان بسیاری می­‌گویند که او (شراعی) حین فرار کشته شده است چون اطلاعات روز آخر قرارگاه اشرف را داشته و سازمان نمی­‌گذارد او فرار کند؛ اطلاعات روز آخر اشرف که چه اتفاقی آنجا افتاد و چه کسی، چه کسی را کُشت. چه کسی روی صورت مسعود دلیلی اسید ریخت؟ و اینکه چطور فرار کردند و چه فهمیدند که نباید حرفی بزنند. جسدش را لایه گِل‌­های دریاچه پیدا کردند و بعد هم گفتند غرق شده و تمام شده و نامش را هم گذاشتند شهید! تصفیه خونین درونی سازمان، کارِ رجوی بود و بنیانگذار آن تقی شهرام بود که آن هم فرزند خلف تقی شهرام است و قیافه‌­­شان هم شبیه هم است؛ حتی مدلِ سبیل و مو این دو هم مانند یکدیگر است!

چرا سازمان تا الان به طور رسمی، مسئولیت انفجارهای ۷ تیر و ۸ شهریور را نپذیرفته است؟
در درون تشکیلات به صراحت گفتند، عامل انفجار را هم معرفی کردند؛ حتی نام مسعود کشمیری را بردند. مسعود کشمیری با زن و دو بچه‌­اش و کلاهی، حدود پاییز سال ۶۰ زمینی به کردستان ایران آمدند. کشمیری و کلاهی به محض اینکه جذب سازمان شدند، آن‌ها را برای کار نفوذی فرستاده بودند، چون چیزی از سازمان نمی‌­دانستند یعنی ذهن آن‌ها نسبت به سازمان بسیار خالی بود، تازه کم کم که سازمان را شناختند، مساله‌­دار شدند و گفتند ما باید برویم!

این مساله رویه معمول سازمان بود؟ یعنی کسانی که تازه جذب می‌شدند، آن ها را برای کار نفوذ انتخاب می‌کردند؟
آن‌ها (اشاره به کسانی که به تازگی جذب سازمان می‌شدند) برای چنین کاری مناسب‌تر بودند. مثلا کلاهی را اول به داخل کمیته فرستادند؛ بعد گفتند تو باید چه کارهایی بکنی تا رشد کنی. شهید باهنر و شهید رجایی پشت سر مسعود کشمیری نماز خواندند. یک مرتبه کشمیری می­‌خواست به بیت حضرت امام برود؛ همین که ­خواستند کیفش را بگردند، بِهَم ریخت و ناراحت شد و اجازه نداد کیفش را بگردند. چون آن زمان، امنیت و حفاظت بیت امام را سفت و سخت می‌گرفتند، جواد قدیری گفت دیگر نمی‌­شود آنجا (اشاره به بیت امام) کاری کرد؛ حتی هاشمی ­رفسنجانی را هم بازدید بدنی می‌­­کردند. سازمان اصلا انتظار نداشت بتواند ۸ شهریور را به وجود بیاورد اما دیدند مسعود کشمیری هنوز می‌­تواند کارهایی انجام بدهد و این کار را هم صورت داد.

عملیات ترورهای دهه ۶۰ کجا طرح‌­ریزی می‌­­شد؟ مسعود رجوی چرا بحث ترورها را پیگیری می‌­کرد؟ شما که آن زمان در فرانسه به سر می‌بُردید، بازتاب ترورها در خارج از کشور چگونه بود؟
دولت فرانسه کلاً دلِ خوشی از مجاهدین نداشت؛ در «ویلپنت» هم واقعیتش این است که حتی یک فرانسوی هم جزء سخنرانان یا جزء حامی‌­ها یا پیام­‌دهنده‌­ها نبود اما به قول برادرم، «سیا» چنین همایش‌هایی را به فرانسه تحمیل می‌­کند. برادرم، نزدیک مسعود رجوی و در دفتر وی بود که بعد جدا شد و وقتی به ماموریت اروپا رفت، دیگر برنگشت و جدا شد. همه می‌­دانستند ترورها را رجوی از فرانسه برنامه‌­ریزی می­‌کند. یک بار پلیس امنیت فرانسه، خانه‌­ای را در پاریس  گرفت که رسانه‌ای شد. ۱۲۰ خط تلفن در این خانه بود، بعد خانه بزرگ و قدیمی‌­ای بود که آن را با پارتیشن به اتاق‌­های یک متری تبدیل کرده بودند و در هر کدام، یک خط تلفن وجود داشت، بعد آنجا سازماندهی داشتند. یکی مسئول اصفهان بود، یکی مسئول شیراز بود؛ بعد برای آن‌ها سازماندهی داشتند و از طریق تلفن این ترورها را دنبال می‌­کردند که پلیس فرانسه این خانه را بَست و بعد از آن هم سازمان ضربه خورد و واقعاً کشف شد که آن‌ها از داخل فرانسه دارند ترورهای ایران را سازماندهی می‌­کنند.

سازمان می‌­گفت باید سرِ نظام را بزنیم و سرنگونش کنیم؛ سر نظام هم از نظر سازمان، آیت‌الله بهشتی بود. می‌گفت اگر سر نظام را بزنیم، نظام بی­ آینده خواهد شد و بعد دیگر بقیه­ نظام هم کم­ کم خودش از بین خواهد رفت و بعد راه برای ما باز می‌­شود. سازمان حتی می­‌گفت اگر امام فوت کند، ما بلافاصله با تمام نیروهایمان وارد ایران می‌­شویم. پس از فوت امام، پیش­‌دستی‌­ای که نظام کرد، این بود که سریعا جای ولی‌­فقیه را پُر کرد یعنی با ورود هاشمی ­رفسنجانی و آیت‌­الله خامنه‌­ای – که هر دو به طور معجزه‌­آسایی در ۷ تیر نجات پیدا کردند- مساله ولایت‌فقیه فورا حل شد. این مساله‌ای بود که سازمان اصلا فکر نمی‌­کرد اتفاق بیفتد.

در هر صورت خط ترور در داخل بعد از آن (انفجار ۷ تیر) آغاز شد یعنی بعد از اینکه نشد سر نظام را بزنند، ترورها را آغاز کردند. ترورها هم به جایی رسید که به سراغ خطِ ارتش آزادی‌بخش رفت که خط این ارتش این بود که سوارِ جنگ ایران و عراق شود و با کمک نیروهای عراقی، تهران را بگیرد. سازمان در ارزیابی‌­اش می‌­دید که ارتش عراق، حمایت شرق و غرب را با هم دارد و در عین حال، ارتش ایران لوله آب هم نمی‌­تواند بخرد. در این تعادل، سازمان، طرف غربی‌ها را گرفت و اصلا فکر هم نمی‌­کرد صدام یک دفعه، شب خواب­‌نما شود و برود کویت را بگیرد و ورق برگردد. مساله دیگر، پذیرش آتش­‌بس از طرف ایران بود که صدام، آن زمان از خدا می‌­خواست چنین شود.

یعنی یک طرف ایران حضور داشت و طرف دیگر، صدام و مجاهدین خلق. پذیرش آتش­‌بس، صدام را از پشت سازمان بیرون آورد یعنی دیگر به سازمان اجازه نداد به آن شکل، عملیاتی انجام بدهد. حالا بعدا یک‌سری عملیاتِ مخفیانه مانند انفجار لوله نفت یا انداختن خمپاره داشتند اما خود سازمان هم معتقد بود که چنین اقداماتی، فقط جنبه نمایشی دارد یعنی جزء استراتژی ما نیست، استراتژی ما همان جرقه و جنگ است؛ رجوی می­‌گفت: «ما باید یک کاری کنیم که آتش‌­بس جنگ به سرانجام نرسد و صلح بین دو کشور برقرار نشود و با یک جرقه‌­ای جنگ دوباره آغاز شود» چون حیات رجوی و سازمان به جنگ بستگی داشت. سرنوشت رجوی به سرنوشتِ صدام گِره خورده بود.

وقتی صدام کویت را اشغال کرد، من دقیقاً یادم هست، یک روز در عراق بودیم، همان روز رجوی آمد و صحبت کرد، آه و فغانش بلند شده بود؛ می‌گفت: «صدام، سوراخ دعا را گم کرده! باید این طرف (اشاره به ایران) می­‌آمد نه آن طرف (اشاره به کویت)؛ تو کویت را گرفتی، بعد چه!؟ آمریکا به سرت می­‌زند و بیرونت می­‌کند، بعد حمایتی هم که داشتی، از بین می‌­رود و بعد خودت هم می­‌روی و همه این‌ها به نفع ایران می‌شود.» رجوی می‌­گفت: «این ( حمله صدام به کویت) مائده‌ای آسمانی برای جمهوری اسلامی بود که چه کسی در فکر صدام کرد که برود کویت را بگیرد، همه معادلات از آنجا تغییر کرد.» صدام خودش مجبور شد بعد از کویت، مدام به ایران امتیاز داده و هر چه خاک اشغالی داشت، پس بدهد. سازمان آنجا به بن‌­بست رسید که مجبور شد، انقلاب ایدئولوژیِ فاز دوم را در سال ۶۸ اعلام کند و طلاق همگانی و مغزشویی را به حد اعلاء برساند.

وقتی هم بوش تصمیم گرفت عراق را بگیرد، من یادم هست «محدثین» می­‌گفت: «ما مدام به آمریکایی‌­ها پیغام می‌­دادیم که اگر یک تیر به عراق شلیک کنید، سودش را ایران خواهد برد» یادم هست آخرین مرتبه‌ای که به عراق رفتم، در جلسه‌ای بودم که رجوی هم آنجا بود. رجوی آنجا گفت: «محال است آمریکا به عراق حمله کند؛ چون تنها آلترناتیو غرب در عراق، صدام حسین است و اگر صدام حسین برداشته شود، آدمِ جمهوری اسلامی روی کار می­‌آید! و این را آمریکایی‌­ها باید بفهمند، آمریکا باید صدام را دو دستی بچسبد و از او حمایت کند، هیچ‌کسی نمی­‌تواند مانند صدام حسین، ثبات عراق را به نفع غرب حفظ کند.» رجوی بعدها مدعی شد که عراق مخصوصا مناطق شیعه‌­نشین آن، در دست جمهوری اسلامی است.

درباره نقش سازمان مجاهدین در عملیات مرصاد (به قول خود سازمان، فروغ جاویدان) صحبت بفرمایید؟
عملیات فروغِ جاویدان، آخرین شانس رجوی برای رسیدن به تهران بود. رجوی از صدام حسین زمان گرفت و به او گفت، تو چند روز پاسخ به درخواست آتش‌­بس جمهوری اسلامی را به تاخیر بینداز تا ما یک بار دیگر شانس‌­مان را امتحان کنیم. ایران گفته بود که قطعنامه شورای امنیت را خواهد پذیرفت و یک ماده این قطعنامه، آتش‌­بس بود. صدام هم از قبل این آتش‌بس را پذیرفته بود؛ فقط مانده بود دو طرف بیایند و «زمان آغاز آتش‌­بس» را مشخص کنند. رجوی به صدام گفت: «چند روز این دست و آن دست کن، بگو نیستی، غایبی، مریضی! هر چه هست فقط این را عقب بیندازد.» صدام هم این خواسته را پذیرفت. آن زمان نیروهای عراق تا نزدیکی سر پل ذهاب بودند یعنی تا خسروی و قصرشیرین و تا قبل از گردنه پاتاق دست عراقی‌ها بود.

بعدها که عملکرد سازمان مجاهدین را با عملکرد داعش مقایسه  کردم، دیدم که نوع حرکت سازمان در عملیات مرصاد درست مانند حرکت داعش در تسخیر موصل بود یعنی نیروهای سازمان از روی جاده به خانقین، خسروی و قصرشیرین آمدند و از خطی که باز شده بود به گردنه پاتاق رفتند؛ دیدند خبری نیست. پس از آن روی جاده اصلی که ترافیک مردم هم آنجا بود، رفتند یعنی کاری که معمولا سازمان و داعش انجام می‌دادند این بود که فوراً قاطی مردم می­‌شدند؛ در این صورت، دست نیروی مقابل یعنی نیروی کلاسیک، مثلاً هواپیماهای ایران، بسته میشد که کجا را بمباران کنند؟ در جاده مردم حضور داشتند؛ مثلاً تراکتور یک روستایی داشت از آنجا عبور می‌­کرد و پُر از ماشین بود، بعد وقتی عکس‌­ها و فیلم‌­ها را نگاه کنید، می‌­بینید ستون نظامی سازمان مجاهدین هم با ماشین‌­های مردم قاطی شده است.

مجاهدین در عملیات مرصاد، به اسلام­‌آباد غرب رسیدند؛ سر راهشان مزارع را آتش زدند، حتی احشام را کشتند، پس از آن، مجروحین و بیمارها را از روی تخت­ بیمارستان بیرون ‌آوردند و در حیاط بیمارستان اعدام ‌کردند. حتی بعدها گفته شد که مسعود رجوی در نشست توجیهی عملیات گفته بوده: «هر جا هستید، من سکوت می­‌کنم، شما هر چقدر می‌­توانید بُکُشید تا بعد من بیایم و فرمان عفو بدهم!» این همان شیوه‌ای است که داعش با استفاده از آن، موصل را گرفت. این نوع تهاجمِ بَربَریت، چاره ارتش کلاسیک نیست یعنی ارتش کلاسیک نمی­‌تواند؛ چاره‌­اش همان بود که شهید صیاد شیرازی انجام داد یعنی آمد از نیروهای داوطلب بهره برد، یعنی کِلاش، بی­کی­سی، آرپی­چی بکار گرفت و تانک و توپخانه و هواپیماها کنار رفتند.

مثلا در «سیاه­خور» هلی­برن کردند و همه، داوطلب‌­های کمیته و بسیج بودند؛ آن‌ها سرِ تپه‌­ای که مجاهدین هم بودند، هلی­برن می‌­کردند و به فاصله ۱۰۰ متر یا ۲۰۰ متر درگیر می‌­شدند. برای همین نام عملیات را «مرصاد» گذاشتند؛ یعنی کمین. درواقع این‌ها جاهای سوق­‌الجیشی افراد را هلی­برن می‌­­کردند و با کلاش و بی­کی­سی و آرپی­چی، نَه خمپاره و توپخانه و تانک، مانند خودشان با آن‌ها می‌جنگیدند، بعضا بچه­‌هایی که آنجا بودند، می‌­گفتند یک دفعه می­‌دیدیم پشت سر ما رگبارِ بسیجی‌­هاست. پس از این، سازمان مغلوب شد و عقب­‌نشینی کرد.

ارتش عراق در موصل یا ارتش سوریه چون نمی‌توانستند در برابر داعش کاری کنند، از همین تجربه عملیات مرصاد استفاده کردند چون ارتش کلاسیک عراق، کار را رها کرد و اصلا نمی‌­توانست کاری انجام دهد. در داستان کُردکشی، چرا ارتش عراق نتوانست حریفِ نیروهای کرد شود؟ چون مجاهدین، حجمِ آتشی که روی یک روستا می‌ریختند، برای یک شهر ۱۰ میلیونی کافی بود؛ همه حتی گربه­‌های شهر نابود و تکه و پاره ­شدند!

«طه یاسین رمضان» (معاون صدام) گفت: «درحالی که ستون‌­های مجاهدین به سمت کوه مروارید می‌­رفتند، نیروهای عراقی داشتند از آن طرف عقب‌­نشینی می‌­کردند و به سمت عراق برمی‌­گشتند.» صدام برای همین کار یعنی کشتار کُردها، نشان «رافدین» را به رجوی داد و طه یاسین رمضان هم از رجوی و سازمان رسما تشکر کرد! به بچه‌های سازمان گفته بودند، الان در این شلوغی‌­ها، سپاه پاسداران نیروهایش را وارد عراق کرده و با لباس کردی دارد به سمت اشرف می­‌آید یعنی افراد سازمان فکر می‌کردند، دارند از پایگاه اشرف در مقابل سپاه دفاع می‌کنند! بعد با تانک و توپ درو ­کردند.

در حین عملیات مرصاد، زندانیان متعلق به سازمان مجاهدین، چگونه می‌خواستند در زندان شورش کنند؟ اصلا این‌ها چگونه با افراد سازمان که بیرون از زندان بودند، ارتباط گرفتند؟
اصلاً سازمان در زندان اوین تشکیلات، سلسله‌­مراتب و ارتباطات گسترده‌ای با بیرون داشت و قرار بر این بود که شورش کنند و بخشی از کار را آن‌ها انجام دهند. من یک بار در زندان اوین با اجرای احکام صحبت می­‌کردم؛ پرسیدم افراد چگونه با سازمان مجاهدین تماس می‌­گیرند؟ گفت: «تلفن در زندان آزاد است و ما کاری نداریم، هر کسی کارت تلفن دارد و می‌­رود آنجا با هر کسی بخواهد صحبت می‌­کند؛ ما محدود نمی‌­کنیم!» گفتم به همین راحتی؟

گفت: «به همین راحتی!» همین الان طرف زنگ می­‌زند برای سالگرد سازمان در گوهردشت جشن گرفته، عکس گرفته و برای سازمان می‌فرستد. البته سازمان آن زمان برای خودش تشکیلات داشت؛ مثلا «محمدرضا سعادتی» جاسوس شوروی سابق بود و اسناد داده بود، همه جای دنیا که حکم اعدام ندارند حکم همکاری با دشمن اعدام است، اینجا استثناء دارد، برای یک جاسوس ۱۰ سال زندان دادند، بعد او در زندان آمده افجه‌­ای را جذب کرده که لاجوردی را بکُشد که او کچویی را کُشته یعنی درست آن چیزی را که جمهوری اسلامی را به آن متهم می‌­کنند، عکس آن است، یعنی آنقدر بود که حوصله ملت سر می­‌رفت از بس به امام می‌گفتند تکلیف این‌ها را روشن کنید؛ ایشان می­‌گفتند نَه، درست است ماهیت این‌ها برای من روشن است اما باید مدرک مشخص و محکمه‌­پسندی به من ارائه بدهید که اینها مجرم هستند و من بتوانم آنها را بگیرم.

در دوران جنگ جهانی دوم در انگلستان مجازات دزدی اعدام بود یعنی شما از دیوار خانه کسی بالا می‌­رفتید و دزدی می‌­کردید، می­‌گفتند یک اقدامِ امنیتی ضد نظام و در جهت منافع دشمن است؛ در جنگ‌­های داخلی آمریکا، مجازاتِ اسب‌­دزدی، اعدام بود. وقتی انگلیس وارد جنگ با آلمان شد، «جرج ششم» پدر ملکه الیزابت شاه بود؛ نخست‌­وزیر انگلیس، چمبرلین رهبر حزب کارگر بود، شاه، دولت و مجلس را منحل و نخست‌­وزیر را عزل کرد و گفت: «با حزب کارگر و این‌ها نمی‌­شود کار کرد» چرچیل را مردم انتخاب نکردند بلکه شاه انتخاب کرد، شاه او را به قصر خودش آورد و گفت: «اینجا کابینه جنگ تشکیل بده، همه وزرا در خدمت جنگ هستند.» سپاه با بنی­‌صدر بحث می­‌کرد که ما تجهیزات نداریم، او هم گربه‌­رقصانی می­‌کرد؛ اگر جمهوری اسلامی اتهامی داشته باشد این است که از اول انقلاب مماشات کرده است یعنی کوتاه آمده است.

شما به من انقلابی را معرفی کنیم که سه ماه بعد از استقرار انتخابات برگزار کرده باشد؟ نیست. به قول نراقی «از اول انقلاب تقریبا ما سالی یک انتخابات داشته‌ایم که مورد توجه همه جهان هم بوده است، همه درباره آن صحبت می‌کنند و نظر هم می­‌دهند.» یک بار «کاندولیزا رایس» گفت: «انتخابات در ایران فرمایشی است» روزنامه واشنگتن‌­­­پست هم نوشت: «اگر فرمایشی است چرا اینقدر به آن می­‌پردازید!؟ چرا به انتخابات در مصر و عراق اینقدر نمی­‌پردازید؟ اگر فرمایشی باشد کسی که اینقدر به آن اهمیت نمی‌­دهد، چرا اینقدر خبرنگار برای انتخابات می­‌آید؟ اینقدر چرا پیش­‌بینی می‌­کنید و همیشه هم پیش­‌بینی‌­های شما غلط در می‌­آید؟» یک بار نتوانستند یک پیش‌­بینیِ صحیح برای انتخابات‌های ایران داشته باشند. سلامتیان در بی‌­بی‌­سی می‌گفت: «ما یکبار هم نتوانستیم پیش‌­بینیِ درستی برای انتخابات ایران داشته باشیم؛ هر چه گفتیم غلط درآمد!»

جزئیات شورش زندانیان وابسته به سازمان در حین عملیات مرصاد را می‌دانید؟
خیر؛ در جریان جزئیات نیستم اما این را می­‌دانم که در سال ۶۷ یک سری از افراد سازمان در زندان اعدام شدند، قطعا رقم‌­هایی که می­‌گویند، نیست. بعد از آن، افراد زیادی هم آزاد شدند اما دوباره به سازمان پیوستند! سازمان به این‌ها می‌­گفت: «چرا شما اعدام نشدید؟» می‌گفتند: «نشدیم دیگر!» یعنی بحث این نبوده که چرا زیاد اعدام کردید؟ بحث این بوده که کسانی که مستحق اعدام بودند، اعدام نشدند و دوباره به سازمان رفتند، دوباره جنگیدند، خمپاره زدند و صیاد شیرازی را ترور کردند؛ همه این اقدامات را کسانی انجام دادند که در دهه شصت در ایران در زندان بودند و آزاد شدند! 

این‌هایی که آزاد شدند، تعریف می­‌کردند که ما در زندان ارتباطات و تشکیلات داشتیم؛ فردی که او را آزاد می‌­کنند و دوباره سر از قرارگاه اشرف درمی­‌آورد، مگر راحت است؟ مگر بدون ارتباطات امکان دارد؟ چطور پایش را از زندان بیرون نگذاشته، بلافاصله در قرارگاه اشرف است؟ بنابراین ارتباطاتی از قبل داشته است. حالا صد نفرشان را فهمیدند و اعدام کردند و صد نفر دیگر را نفهمیدند و آزاد شدند و دوباره به سازمان بازگشتند.