زندگی نامه شهید بیگلری

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛حسین بیگلری سال ۱۳۴۴ در بخش سیه‌چشمه در یک خانواده مذهبی و متدین چشم به جهان گشود. دوران تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را به اتمام رسانید و از ۹ سالگی نماز خواندن را شروع نمود و هیچ وقت آن را ترک نکرد.ایشان به خوبی درس می‌خواند و آن را یک تکلیف و وظیفه‌ی جدی می‌دانست و بی‌نهایت به درس و نماز توأماً اهمیت قایل بود.

از نظر اخلاق در خانواده نمونه، بارز یک انسان مخلص و با صداقت و امین و تلاشگر بود. به جرأت می‌توان گفت هیچ کس را نمی‌توان یافت که از ایشان گله و یا ناراحتی داشته باشد. مقید به امور بود و درک بالایی داشت. در ایام تعطیلات کارگری می‌کرد تا کمک خرجی پدرش باشد.

در دوران انقلاب ایشان محصل بود، در خانواده اولین کسی بود که انقلاب و امام را شناخت و تا آخر عمر پر برکت خود به آرمان‌های انقلاب و امام وفادار ماند. در کلیه‌ی و مراسم و راهپیمایی‌ها نیز شرکت می‌کرد. در مدرسه از اعضای دایمی و فعال انجمن‌های اسلامی بود و از هیچ تلاشی در این منطقه نسبت به انقلاب دریغ نمی‌کرد.

به ولایت‌فقیه، تمام و کمال اعتقاد داشت. امام را با جان و دل دوست می‌داشت و می‌گفت: او نماینده امامان است و ما را از جهالت رهانیده و استقلال را به کشور بازگردانید و همیشه شکر‌گزار این نعمت بزرگ الهی بود.

شهید بعد از اتمام دوره‌ی متوسطه در آزمون تربیت معلم شرکت نمود و در تربیت معلم علامه طباطبایی ارومیه قبولی شد. یک سال در آن مرکز درس خواند و در این مدت به قدری با تقوا و عالم شده بود که دانشجویان او را به اصرار به امام جماعت انتخاب کردند و او عاقبت پذیرفت.

حسین بیگلری با سری دوم سپاهیان حضرت محمد(ص) از طریق مرکز تربیت معلم علامه طباطبایی ارومیه به جبهه اعزام شد و سرانجام در تاریخ ۵/۱۲/۱۳۶۵ در عملیات کربلای ۵ در منطقه شلمچه، بوی خوش وصل به مشامش خورد و عارفانه با جمع مستان، مستانه به سوی معبودش شتافت.

فرازی از زندگی نامه شهید بیگلری

بسمه تعالی
بنده با گناهان بسیاری که دارم همراه با بار عظیم گناه رو به سوی جبهه نموده ام و براساس تفکرات زیادی که کردم، امروز می خواهم از روی حکم عقل و قلب به حکم و دستور رهبر پیری که خداوند به وسیله ایشان درهای عزت و شرف و بزرگواری را به روی ما روسیاهان گشود، آری رهبری که ندایش، ندای اسلام و آوایش آوای دین است و حق با قبول همه مشکلات و سختی ها و با کمال قدرت در این ره قدم نهادم و امیدوارم که در این راه آنکه ما و آسمان و زمین را آفرید مرا و دیگران را ثابت قدم و بردبار و صبور گرداند، [خداوندی] که حیات و مرگ را آفرید. مرگی که حیاتی دیگر است. حیاتی توأم با تعیین و بصیرت.

آری، اوست آن که عزت و شرف و بزرگواری برای او در دست اوست. خدایا، من گنهکار درگهت را ببخش. مگر این گناهان ‏توسط غیر تو بخشیده می شود؟ تویی که اگر کسی شفاعت می کند، به فرمان توست و اگر کسی نجات می یابد، به امر توست.

خدایا امروز این بنده‌ی ناچیز با استغفار و توبه به درگاه تو آمده و برای رضای تو و پیامبر تو و برای رضای صاحب‌زمان(عج) فرمان رهبر عالی‌قدر و بزرگوارم را لبیک و به سوی جبهه‌ها روانه می شوم. خدایا مگر می‌شود فرمان کسی را که فرمان او به فرمان رهبر عالی‌قدر، آن که جهان را به اذن تو پر از عدل و داد می کند، با ظهور خود به اذن تو کفر را ریشه کن می کند، لبیک نگفت. مگر ما را چه شده که او را تنها بگذاریم و همانند کوفیان از دور و بر ایشان پراکنده شویم؟ مگر این قباحت و پستی و ذلت را می‌توان نادیده گرفت و حل نمود؟ بنده با کمال اختیار و بدون هیچ زور و جبری به سوی جبهه می‌روم و از اسلام دفاع می‌کنم و از آنجا به کربلا و از آنجا به قدس شریف [خواهیم] رفت.

امام فرمودند: «رفتن به جبهه از اهم واجبات است.» آیا می شود در برابر سخن رهبرم حرفی بزنم و لب به اعتراض بگشایم؟
[مادرم] می‌دانم که با رفتن من شما ناراحت می‌شوید، ولی باید بدانید که این آقا و عزیز ما و رهبر ماست. من این آرزو را دارم که مادرم همانند مادرانی که چندین فرزند خود را در راه حق داده اند باشند و هماره او را، او که همه ما را آفریده است، در نظر بگیرید.

مادرم خداوند به ما زندگی داده است و یک روز نیز از این جهان به سوی جهانی دیگر خواهیم هم رفت. من از شما مادر عزیزم که بسیار دوستش دارم و او را بسیار ناراحت کرده ام و ایشان در راه ما زحمات بسیاری را متحمل شده اند، می خواهم برای من گریه می‌کند، به آن بگرید که همه چیزش را در راه خدا داد ولی لب به شکایت نگشود. همواره شادمان بود و لحظه ای از فکر و یاد خداوند غافل نبود، اگر برای او گریه می‌کند. گریه‌ای کند که توأم با عزت و شرف باشد. به خاطر این گریه نکنید که جوانش عروسی نکرد و کشته شد. نه! این فکر، فکر غلطی است. چرا که [حضرت] علی‌اکبر(ع) خودشان فرمودند که مرگ برای من از عسل هم شیرین تر است. برای این گریه کند که او حجت خدا بود بر مردم و این مردم نادان و جاهل بودند که او را شهید کردند. انسان چه قدر باید احمق و پست باشد که حجت خدا را بکشد؟ بگویید ای کسی که برای نجات مردم از جهالت شهید شده ای و ای کسی که برای زنده کردن نماز و زکات و برای اینکه امر به معروف و نهی از منکر بکنید، قیام کرده اید. ای کسی که پیامبر گرامی تو را بوسید و فرمود: «حسین(ع) از من است و من از حسین.» تو قرآن ناطق بودی و هستی. ای کسی که عین عزت و شرف و بزرگواری و عظمت بودی.

امیدوارم که مرا ببخشید. می دانم که کوتاهی های زیادی در راه تو کرده ام. ای مادرم، ای نور چشم من، ای عزیزترین عزیزم و گرامی ترین گرامم. ای مادر مهربانم و [پرلطفم]، خواهران عزیزم، خواهران مهربان و پر مهر و محبتم. ای نور چشمانم. ای کسانی که شما را بیشتر دوست می دارم! امیدوارم که با رفتن من به جبهه ناراحت [نباشید]، استوار باشید و ثابت قدم در راه خدا. خواهران عزیزم، مرا حلال کنید. اذیتم بیشتر به شما رسیده. امیدوارم که هماره در راه رضای خدا عمل کنید و فرزندانتان به بهترین وجه اشخاصی با کرامت و با شخصیت و الگو تربیت کنید. خواهر زاده های عزیز و نور چشم من. بنده حقیر دایی خوب بودن را که در مورد شما [وظیفه داشتم] نتوانستم آن را به بهترین وجه، به جا آورم. بنده از همه تان خجالت می کشم. وصیت من به شماها این است که درسهایتان را به خوبی بخوانید و هماره او را در نظر [بگیرید که] به همه شما و ما قدرت خواندن و نوشتن و قوه درک و فهمیدن بخشید. آرزوی من این است که شما عزیزان در آینده و حال افرادی ارزنده و نیرومند برای اسلام و انقلاب اسلامی باشید و گول افراد نادان را نخورید و همواره عقل و قرآن را معیار سنجش اعمال برگزینید.