گره «واجب مظلوم» به موی برخی خانم ها

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از مشرق، «کورش شجاعی» در یادداشت روزنامه «خراسان نوشت:

فساد و زشتی و پلیدی کم نیست، تبعیض و فقر و گناه کم نیست اما گویا برخی دانسته و برخی ندانسته روی این نوع کژی ها و بدی ها چشم می بندند و یا این پلشتی ها و منکرات را کم رنگ جلوه می دهند و برعکس برای درشت نمایی و بسیار بزرگ دیدن زشتی ها و منکراتی مانند نامأنوس بودن ظاهر و بدحجابی برخی آقایان و خانم ها غوغا می کنند.

بله حتما باید برای حجاب و خوش حجابی و ترویج و تعمیم حیا و عفاف در جامعه هر چه می توان به حکم عقل و شرع و غیرت تلاش کرد و صد البته که یکی از ضروریات غیرقابل انکار دین و قرآن و شرافت انسان حفظ حیا و برخورداری از پوشش مناسب مردان و زنان متناسب با آموزه های قرآنی، وجدانی و فطرت انسانی است اما متاسفانه گویا نه تنها برای گسترش این خصیصه و فضیلت مهم وجدانی و دینی، کارهایی مبنایی، به هنگام، به سزا، علمی و اثرگذار انجام نشده بلکه گاه اقداماتی صورت گرفته که به ضد خود تبدیل شده و اوضاع چنین شده که می بینیم!!

اسف بارتر این که تا صدایی برای احیای امر به «معروف ها» و نهی از «منکرها» یعنی یکی از اهداف اصلی قیام سیدالشهدا به میان می آید بسیاری از ذهن ها متوجه ظاهر برخی خانم ها می شود و این واجب بسیار مهم و اساسی که به عنوان ممیزه دین رسول خاتم در تورات و انجیل آمده به زلف بیرون آمده برخی خانم ها و ظاهر زننده بعضی گره می خورد!

در صورتی که دایره معروف ها ومنکرات آن قدر وسیع و گسترده است که می توان و باید در این باره آن چنان دقیق و بسیار گفت و شنید و نوشت و از همه مهم تر درست عمل کرد تا شاید روزی این «واجب مظلوم» از ظلمی که در حقش روا داشته می شود رهایی یابد! باید به جا و به موقع و مبنایی و اثرگذار آن قدر گفت و نوشت و حتی فریاد زد بر سر «عاملان» و «عوامل» و «آمران» ! انواع منکر، تا هم پلیدی و پلشتی همه منکرها و زشتی ها، روشن تر شود و هم ریشه عوامل و عاملان و مروجان منکرها زده شود.

باید گفت و نوشت که باور واقعی به توحید و نبوت و معاد و عدل و امامت و عمل به ضروریات این اصول، جان مایه همه معروف ها و کفر و شرک بالاترین منکرهاست پس باید به معروف های اعتقادی بیشتر همت گماشت. باید بسیار گفت و نوشت اما منطقی و مستدل و به هنگام که معروف ها و منکرهای بسیاری در زمینه های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، خانوادگی، فردی و… وجود دارد که باید احصا شود و برای ترویج معروف ها و نیکی ها و همچنین چیدن دامن منکرها و بدی ها از جامعه عالمانه تلاش کرد.

باید بگوییم و بنویسیم و اگر لازم شد از طریق قانون فریاد بزنیم بر سر آنان که روح و روان جامعه را با بی عدالتی ها، کم کاری ها، حق کشی ها، پارتی بازی ها، قوم و قبیله گرایی ها و جناح بازی ها، تجمل گرایی ها و اشرافی گری ها و… جریحه دار می کنند.

فریاد بر سر کسانی که دانسته یا ندانسته با سیاست ها و تصمیم های غلط شان جزایری ها و زنجانی ها و… را می سازند، بر سر آنانی که آشکارا در مقابل قانون می ایستند و پاسخ گوی مردم نیستند، بر سر آنان که وعده می دهند و عمل نمی کنند. باید یقه آنانی را گرفت که شکل گیری برخی صندوق ها و موسسات مالی را آن هم با نام ائمه و یا آرم قوه قضاییه شاهد بودند و دم فروبستند تا این همه مشکل در اقتصاد کشور پیش آمد و کثیری از مردم گرفتار شدند و بعد از مرگ سهراب به فکر «نوشدارو» افتادند، آن هم در شرایطی که برخی از مردم برای بازکردن یک مغازه ترشی فروشی یا فروشگاه لبنیات و یا… در چندین اداره و دستگاه باید مدت ها به دنبال مجوزهای لازم بدوند!

باید بر سر برخی کاندیداهای ریاست جمهوری فریاد کشید که گاه در عرصه رقابت، اسرار مملکت را فاش کردند، گاه خلاف انسجام ملی و وحدت قومیت ها سخن گفتند، گاه دروغ بافتند و گاه تهمت زدند و مرتکب چنین گناه ها و منکرات بزرگی شدند.

باید آن قدر گفت و نوشت البته آگاهانه و با نیت کسب رضایت الهی که رفتار نامناسب برخی کارمندان و پاس کاری مردم و مراجعان و کارشکنی در انجام امور، عملی زشت، غیرانسانی و منکری مستوجب عقوبت است. بله قاچاق حتی قاچاق کالا و نبود نظارت کامل و موثر بر این امر مهم که کمر اقتصاد کشور را خم می کند، پدیده زشت و پلید و منکری آشکار است که باید با قدرت و شدت جلوی آن گرفته شود.

آیا پرداخت حقوق های نجومی و پاداش های چند صد میلیونی به عده ای قلیل آن هم در این اوضاع بیکاری و تجرد ۱۳ میلیون دختر و پسر در سن ازدواج این سرزمین ظلمی آشکار و منکری زشت و پلید نیست؟ و آیا بر سر مسببان این وضعیت نباید فریاد کشید و از ارتکاب این منکرات کذایی، نهی شان کرد؟

آیا دروغ گویی، تهمت، ناسزاگویی، غیبت و دایم دیگران را قضاوت کردن، بدعهدی و بدقولی، ریا و تملق و چاپلوسی، خودبزرگ بینی و خودبرتربینی، همه را باطل دانستن و فقط خود را حق پنداشتن رفتارها و پندارهایی بس زشت و گناهی بزرگ و منکری فاحش نیست؟ و آیا نباید یقه مرتکبان این منکرها را گرفت و هدایتشان کرد؟ !

و آیا ده ها و صدها کار بد و زشت و گناه و منکر دیگر وجود ندارد که باید به همه آن ها به اندازه ضرر و تاثیرگذاری شان در زندگی فردی و اجتماعی و اثرشان در دنیا و آخرت پرداخت؟ و به شکل آگاهانه و موثر از آن ها نهی کرد.

و خلاصه آیا نباید با شناخت خوبی ها و معروف ها در همه زمینه ها و شناخت بدی ها و منکرها در عرصه های گوناگون و عمل آگاهانه، خیرخواهانه و خداپسندانه درآمریت به معروف و نهی از منکر این «واجب مظلوم» را از شر این همه ظلم که در حقش روا داشته می شود، رهایی دهیم و از گره زدنش به زلف و ظاهر زننده برخی بپرهیزیم، واجبی که امیرالمومنین علی (ع) درباره آن فرموده اند: همه واجب ها حتی جهاد در مقابل امر به معروف و نهی از منکر مانند قطره ای در مقابل دریاست آیا امر به معروف و نهی از منکر احیا و در اندیشه و روش همه مسئولان و آحاد ملت و زندگی مردم جاری  خواهد شد؟ !