حاج‌قاسم گفت چرا هنوز بسیجی هستی/ ماجرای یاران شمالی سلیمانی

خبرگزاری مهر فرهنگ و اندیشه رضا شاعری: حسین طالبی متولد ۴۱ و اصالتا مازندرانی است. شاید برایتان جالب باشد که این رزمنده اهل خطه سرسبز شمال ایران به اتفاق چند تن از دوستانش در اوایل جنگ برای کار جهادی به خطه کویری کرمان هجرت می کنند، او که به عنوان بسیجی به تیپ ثارالله پیوسته بود پس از مدتی و با تاکید و پیگیری حاج قاسم به عنوان کادر رسمی جذب لشکر ۴۱ ثارالله شد، آقای طالبی از سال ۶۱ تا پایان جنگ در رکاب سردار دل ها بود و برای دفاع از این کهن بوم و بر، در کرمان ماند.
روایت های شیرین آقای طالبی را در این مقال بخوانید .

***

من به اتفاق چند تن از دوستانم سرهنگ موذن، شهید سید موسی سیدی، سرهنگ سید محمد حسینی، اوایل دهه ۶۰ به اتفاق هم به سپاه کرمان پیوستیم. به تازگی در مقطع دیپلم فارغ التحصیل شده بودم. برای اینکه اهل مازندران بودم هر کس متوجه شد که در لشکر ۴۱ ثارالله کرمان پاسدارم، متعجب می شد.

قصه پاسداری من در سپاه ثارالله از این قرار است که تعدادی از هم محلی های ما در سپاه ایرانشهر خدمت می‌کردند. عید سال ۶۲ آقای موذن که خیلی با هم صمیمی بودیم، به مازندران آمد. در حین گفت و گوهایمان متوجه شدم ایشان در سپاه و برخی دیگر از همشهریانم در جهاد ایرانشهر جذب شده اند. آقای موذن گفت: آن جا منطقه کم برخورداری است و نیاز شدیدی به نیروی بسیجی و جهادی دارند. من راغب شدم به ایرانشهر بروم، گفتم اگر پدر و مادرم اجازه دهد حتما با تو می آیم. رضایت پدر و مادر را جلب کردم و به اتفاق رفقایم به عنوان بسیج ویژه به سپاه ایرانشهر پیوستم. چند روزی در ایرانشهر بودم. من را به یکی از محلات ایرانشهر به نام دلگان که این روزها شهر شده، فرستادند. بعد از مدتی هم ما را تقسیم کردند، در آن ایام کار رزمی برای مقابله با اشرار انجام می دادیم و در اوقات فراغت به کار فرهنگی مثل کلاس آموزش عقیدتی، احکام، و توزیع مجله پاسدار اسلام در میان اهالی آن خطه می پرداختیم. در همین اثنا آموزش های نظامی هم به اهالی دلگان می دادیم. در همان روزهای فعالیت مان سید محمدخلیل ثابت که از بچه های کاشان و فرمانده مان بود توسط اشرار به شهادت رسید. دوستان دیگر هم همانند شهید تقوی که از بچه های تهران بود، خلعت شهادت بر تن کردند.

مدتی در همان خطه برای جذب نیروی پاسدار کار تبلیغی انجام می دادیم. ماحصل این کار تبلیغی جذب یک گردان نیرو از اقشار مردم بود. فرماندهان ستادی سپاه ایرانشهر گفتند جبهه جنوب نیازمند نیرو است، باید نیروها پس از گذراندن دوره آموزش نظامی، در پادگان شهید بهشتی کرمان، به اهواز اعزام شوند. البته این را همین جا باید بگویم، در مسیر پادگان گردانی که ما جذب کرده بودیم به گروهان دو دسته‌ای تبدیل شد و بین راه نیروها ریزش داشت. برخی از خانواده‌ها می آمدند و فرزندان شان را می بردند.

حاجی به سردار فتاحی که آن موقع فرمانده گردان ما بود، پیغام داد که به طالبی بگویید بیاید کارش دارم. عصر همان روز رفتم حسینیه ثارالله اول جاده خرمشهر که به موقعیت شهید کازرونی معروف بود، حاجی تا من را دید، گفت: طالبی تو چرا هنوز بسیجی هستی؟ چرا پاسدار نمی شوی؟

پس از گذراندن دوره آموزش نظامی در کرمان، آقای کامیاب من را به عنوان ارشد گروهان معرفی کرد. آقای مهدوی نامی هم به عنوان فرمانده گردان ما بودند. به اندازه ۴ گردان آماده اعزام به اهواز بودیم. آقای عسکری که از بچه های بم بودند به عنوان نماینده لشکر ما را سازماندهی کرد و به منطقه برد.

پس از آموزش با قطار به اهواز رفتیم. وقتی رسیدیم برخی از رزمنده های قدیمی به شوخی می‌گفتند نیروهای کله پارچه‌ای آمدند. منظورشان این بود که ما نیروهای صفر کیلومتریم. من آر پی جی زن بودم و در گردان۴۱۷ یا مهدی(ع) ما را سازماندهی کردند. آقای شیرازی را پیش از آن که ما بیاییم به عنوان سرپرست این گردان معرفی کرده بودند. شهید نصرالله افشار منش از بچه های جیرفت هم به عنوان فرمانده گروهان در آن جا مسئولیت داشت.مدتی که آن جا بودم و نسبت به من شناخت پیدا کردند از من خواستند برای نیروها صحبت کنم، من چون با بچه های بسیجی هم دوره بودم، در طول دوره آموزشی، حسابی با هم مانوس شدیم، به همین دلیل برای جمع به راحتی صحبت کردم. سرپرست گروهان از من خوشش آمد و من را به عنوان معاونش انتخاب کرد.

در عملیات میمک از لشکر ۴۱ ثارالله چند گردان را غربال کردند و نیروها به صورت داوطلبانه برای رزم انتخاب شدند. ده تا دسته بود و من فرمانده یکی از دسته ها شدم.نیروها را به اطراف رودخانه کنجان چم بردند و آموزش های چریکی به ما دادند. برادران ارتشی، دفاع شخصی ادوات و تخریب به ما آموزش دادند. برادر احمد امینی، فرمانده ما و سردار محمودی اهل رفسنجان هم جانشین حاج احمد و هم فرمانده دسته دواطلب ها (همان ده دسته) بود. در آن دوره نظامی ما را به راهپیمایی های طولانی بردند تا آماده شویم. بعد از آموزش های متعدد و بالا بردن آمادگی، به صورت ستونی ما را با پیاده روی طولانی به منطقه میمک بردند.

در آن عملیات دو نفر از گردان ما که از بچه های خاتون آباد کرمان بودند به شهادت رسید و من هم از ناحیه کتف مجروح شدم. شب بارانی ای بود همه تصور می کردند من هم شهید شده ام. بچه ها مرا در کانالی قرار دادند و امدادگر ها جراحتم را پانسمان کردند. البته سردار محمودی بالای سرم بود و خیلی هوایم را داشت. با حاج قاسم مرتب در ارتباط بودند، پایین رودخانه به سمت ارتفاعات باید می رفتیم تا عملیات را شروع کنیم. بعد از یک روز ما را از منطقه به بیمارستان منتقل کردند.

نمی‌توانی بسیجی بمانی!

حاج قاسم چهره جذابی داشت، می آمد بین بچه ها و بسیار دوستش می داشتند. عکس یادگاری هم انداختیم. مدتی که از حضورم در لشکر گذشت، بچه های گزینش به من گفتند نمی توانی بسیجی بمانی. از لحاظ قانونی باید پاسدار شوی. من گفتم می‌خواهم به صورت داوطلبانه در مجموعه باشم. اما قبول نکردند. چند وقتی گذشت و من به عنوان سرباز وظیفه به خدمتم ادامه دادم. با اینکه سرباز وظیفه و یا نیروی بسیجی بودم معمولا جانشینی گروهان و فرمانده گروهانی را به من می سپردند.

مدتی بعد دوباره حاج قاسم گفت بیا کارت دارم، تا من را دید، پرسید، طالبی چرا ازدواج نمی کنی؟ گفتم حاجی من نه خانه ای دارم و نه درآمد خاصی. گفت مشکلی نیست برو ازدواج کن. گفت خانه ام برایت می گیریم. گفت برو ازدواج کن من امکانات در اختیارت قرار می دهم

حاجی به سردار فتاحی که آن موقع فرمانده گردان ما بود، پیغام داد که به طالبی بگویید بیاید کارش دارم. عصر همان روز رفتم حسینیه ثارالله اول جاده خرمشهر که به موقعیت شهید کازرونی معروف بود، حاجی تا من را دید، گفت: طالبی تو چرا هنوز بسیجی هستی؟ چرا پاسدار نمی شوی؟ گفتم حاجی من بچه مازندرانم، دوست دارم به صورت داوطلبانه خدمت کنم، از مشکلاتم گفتم که می خواهم ازدواج کنم. درس بخوانم و… بعدم برای شما چه فرقی می کند من بسیجی باشم یا پاسدار؟ اصل بر مجاهدت است که من در خدمتم. گفتم حاجی می خواهم دانشگاه بروم، به نظرم اگر در نظام باشم، به من اجازه ادامه تحصیل نمی دهند. خیلی علاقه مند تحصیل بودم، هر چه گفتم پاسخی برای حرف هایم داشت. خیلی ابهت داشت. گفت این ها را بهانه نکن. باید پاسدار شوی. رفتم و فرم پاسدار افتخاری را پر کردم.

بعد از مدتی مرا خواست، گفت این چه بازی هایی است در می آوری؟ گفتم من در خدمتتان هستم اما تاکید کرد که باید پاسدار شوم. برای استخدام در سپاه کرمان اقدام کردم، شهید حاج قاسم میرحسینی جانشین سردار سلیمانی و خود حاج قاسم را به عنوان معرف به گزینش سپاه در فرم عضویت نوشتم.

هواخواهی در ازدواج

مدتی بعد دوباره حاج قاسم گفت بیا کارت دارم، تا من را دید، پرسید، طالبی چرا ازدواج نمی کنی؟ گفتم حاجی من نه خانه ای دارم و نه درآمد خاصی. گفت مشکلی نیست برو ازدواج کن. گفت خانه ام برایت می گیریم. گفت برو ازدواج کن من امکانات در اختیارت قرار می دهم. حاجی گفت در خصوص جای زندگی فعلا به همسرت چیزی نگو، اما من این امکان را برایت فراهم می کنم، برای ازدواج به مازندران رفتم و پس از مراسم عقد با مقداری وسیله زندگی، به اتفاق همسرم به کیانپارس اهواز رفتیم. آنجا بچه های کادر سکونت داشتند. یک واحد را به من دادند که بعدا شهید طیاری فرمانده گردان ۴۱۴ جیرفت هم به ما پیوست، در یک واحد با هم زندگی می کردیم.

از سمت راست حسین طالبی، حاج قاسم سلیمانی، حاج قاسم کرمی (جانشین حاج قاسم) و کرمانی(مسئول اطلاعات لشکر)

در گردان یا مهدی ماندگار شدم

آن ایام دائما در جبهه حضور داشتیم، گاهی هم به خانواده سر می زدیم. داستان زندگی خانواده هایمان خیلی عجیب است. نگرانی ها و جلسات دعای توسل و غیره.. در روزهای عملیات خیلی زیباست. وقت هایی که خبر شهادت یکی از بچه ها را می خواستند بیاورند همسران مان دل نگران بودند. از ابتدا در گردان یا مهدی ۴۱۷ بودم و به خاطر علاقه ام به گردان و همرزمانم، تمایلی به جا به جایی نداشتم. سردار حاج بهرام سعیدی، اصرار کرد که برو و گردان ۴۱۶ را تحویل بگیر. گفتم باور کنید من از ابتدا این جا بودم. قدیمی ترین فرد گردان هستم. شهید علویان فرمانده گردان مان که آن ایام جانشین اش بودم برای جا به جایی ام رضایت نمی داد. در گردان ماندگار شدم.

گزارش به حاج قاسم روی خط بیسیم

عملیات کربلای ۱ گردان ما به عنوان گردان خط شکن معروف شده بود. سردار معروفی فرمانده فعلی لشکر ۴۱ ثارالله در آن عملیات فرمانده گروهان یک بود، چندین گردان وارد عمل شدند و قرار بود بعد از سردار معروفی برای پاک سازی اقدام کنیم. هر کدام همراه یک دسته ای باشیم، خودم همراه دسته اول بودم، متوجه شدم که نواری که در مسیر بود و راه را نشان می داد، پاره شده و به سمت میدان مین رفته است. خدا رحم کرد داخل مین نرفتیم. ترکش های خمپاره نوار را پاره کرده بود. یکی از دسته های ما به عنوان دسته دو بود، معاونم آقای یدالله سلیمانی بود که در کربلای ۵ به شهادت رسید، این شهید والامقام پسر عمه سردار دلها بود. وارد عملیات شدیم، هر معاون یک بیسیم داشت. بیسیم معاونم صدایش قطع شد، هر چه صدا می زدم پاسخ نمی داد، روی بیسیم من طالب و او یدالله بود. مدام یدالله را پشت خط صدایش کردم. ارتباط قطع شده بود، برای همین فامیلی اش که سلیمانی بود را پشت بیسیم مکرر صدا کردم.

حاج قاسم در طی مسیر همین طور که صحبت می کردیم، دست به گردنم انداخت عین دو رفیق نوجوان، من خیلی خجالت می کشیدم اما او با این رفتارهایش رخت خجالت را از میان مان بر می داشت. آن روز تا نزدیکی مسجد به قول ما مازندرانی ها «بال به گردن» رفتیم

دیدم بیسیم چی حاج قاسم آمد روی خط و گفت حاجی را کار داری؟ کمی بعد حاج قاسم خودش آمد روی خط بیسیم جزییات را از من سوال کرد، گفت به محمودی (که فرمانده گردان بچه های رفسنجان بود)، رسیدی؟ در حین صحبت به یک جمعی رسیدم. به حاج قاسم گفتم بله! الان به آقای محمودی رسیدم. اما آن ها گردان آقای محمودی نبودند، بلکه همه شان عراقی بودند. از توی کانال همه دست بلند کردند و به صورت نیم خیز خودشان را تسلیم کردند.

ما حق نداشتیم اسیر بگیرم. چون چند بار همین ها با نقشه نیروهای ما را در قالب اسیر دور زده بودند. بنابراین اسیرشان نکردیم. حاج قاسم دقت نظرش بالا بود و جزییات را در فرماندهی دقت می کرد. در عملیات والفجر ۸ و کربلای ۱۰ خودش گردان به گردان سرکشی می کرد.

سخنرانی در مازندران

حاج قاسم برای سخنرانی توسط جمعی از سرداران سپاه به قائم شهر مازندران دعوت شد، من آن موقع برای ادامه تحصیل به دانشگاه مازندران مامور شدم، سردار مومنی و خنک دار به من گفتند: هر چه از شهید کیومرث احسانی (از شهدای مازندرانی لشکر ۴۱ ثارالله) هست از تبلیغات لشکر ثارالله بگیر تا در مراسم تصاویرش را پخش کنیم.

مثل دو رفیق نوجوان

پیش از سخنرانی به اتفاق حاج قاسم و سرداران مازندارنی به منزل شهید احسانی رفیتم، فیلم و تصاویر شهید را به اتفاق خانواده شان نگاه کردیم. سپس برای سخنرانی به سمت مسجد حرکت کردیم. حاج قاسم در طی مسیر همین طور که صحبت می کردیم، دست به گردنم انداخت عین دو رفیق نوجوان، من خیلی خجالت می کشیدم اما او با این رفتارهایش رخت خجالت را از میان مان بر می داشت. آن روز تا نزدیکی مسجد به قول ما مازندرانی ها «بال به گردن» رفتیم.

آن شب بعد از مراسم همه سرداران می خواستند حاج قاسم را به منزل شان دعوت کنند، اما حاج قاسم گفت من می خواهم به منزل آقای طالبی بروم. من را هیچ کس در آن محله قائمشهر نمی شناخت. به اتفاق شهید سلیمانی و سردار اسکندر مومنی و سردار عبدالله عمرانی و چند عزیز دیگر با خودروها به سمت شهرک سپاه در جاده جویبار رفتیم. در مسیر شهرک برخی از پاسدارها جلوی ماشین حاجی را گرفتند، همه دور حاجی جمع شدند تا عکس بگیرند، من توی ماشین نشسته بودم، حاجی من را صدا کرد و گفت آقای طالبی شما چرا نمی آیی؟ صبر کرد تا من هم به جمع شان اضافه شوم و بعد عکس بیاندازند، او خیلی مهربان بود. راستش خیلی خجالتی بودم با این محبتش ما را به خود بیشتر جذب می کرد.

نامه حاج قاسم کارم را راه انداخت

اگر بگویم به اندازه پدر و مادر به ما مهربانی داشت، گزافه نگفته ام. هر جا مشکل و مسئله ای برایم پیش می آمد، حمایتم می کرد. می خواستم زمینی برای ساخت خانه در مازندران بخرم. در کرمان سکونت داشتم، مسیرم تا مازندران خیلی دور بود. رفتم پیش حاجی و گفتم من اگر برگردم مازندران هیچ امکاناتی ندارم.خب من کادر مازندران نبودم و این کار خیلی سخت بود. آن روز شهید سلیمانی دو نامه برای آقای محمدی و سردار قربانی نوشت تا در این خصوص برای من کارسازی شود و بحمدالله این کارش افاقه کرد.