«حمایت از کالای ایرانی» از یادها رفته است/ بستر بسته بندی های بی اساس

به گزارش مجمع رهروان امر به معروف ونهی از منکر استان اصفهان به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل ازصاحب نیوز؛ اینجا فرهنگ هم هنگ کرده است از این همه دلربایی صنایع دستی؛ باید برای جنسی که قدر و قیمت دارد ارزش قائل شد، صنایع دستی اصفهان حکم طلا را دارد، دیدید طلا را پشت ویترین می گذارند و نباید به آن دست گذاشت وگرنه صاحب مغازه دلش هری می ریزد روی هم که مبادا خدشه ای به آن وارد شود اما انگار برای صنایع دستی اینگونه ارزش قائل نیستند.

حالا قدم به میدان امام که می گذاری در لابلای این همه صنایع دستی رنگارنگ و بازارهای جور واجور هنری گم می شوی، از یک سو بازار قیصریه و از سویی دیگر بازارهای جذاب و چشم نواز دور تا دور میدان تاریخی امام(ره) را احاطه کرده است، گلدان ها و گلاب پاش ها که خاص ترند را به ردیف چیده اند پشت ویترین و سینی های بزرگ و میزهای عریض و طویل پر از ظرف های خاتم و مس را گذاشته اند بیرون مغازه.

در یک بعدازظهر اردیبهشتی دلت غنج می رود برای دیدن این همه زیبایی دلچسب، اما جای اقتصاد هنر در این میدان همچنان خالی است، حالا اما تم تماشایی بازارهای صنایع دستی به خصوص میدان امام(ره) حتی توریست ها را به حیرت واداشته است.

زن روسی با نگاه فیروزه ای اش ایستاده در مقابل مغازه صنایع دستی تا چند ظرف مینا بخرد، مغازه دار ظرف ها را می پیچد لای روزنامه و می دهد دستش، زن روسی برانداز می کند ظرف های روزنامه پیچ را، می خندد و سری تکان می دهد.

* پیچش فرهنگ در فرهنگ

فیروزه های دلربا پشت ویترین مغازه ها، خاتم های خاص و زیبا چیده شده بر روی میزهای چوبی، میناهای منور، ظرف های مسی و نقره ای که در لابلای روزنامه های امروز و دیروز پیچیده می شود، لم بازاریابی و مشتری مداری را از ما گرفته است.

جالب است که فرهنگ را در فرهنگ می پیچیم و می دهیم دست مشتری، حالا این موضوع از دو قضیه نشان دارد؛ یکی اینکه روزنامه ها اینقدر برای ما جذاب نیست که بخوانیم و فقط برای کادو پیچ کردن استفاده می کنیم و دیگر اینکه آنقدر که باید برای کالای گرانبهایی که ساخت دست هنرمندان اصفهانی است ارزش قائل نیستیم و این می شود که هنوز «حمایت از کالای ایرانی» آویزه گوشمان نشده و در حد شعار باقی مانده است.

علی مردانی، فروشنده صنایع دستی هم از این موضوع ناراحت است. او می گوید: کادوهایی که شکیل است هزینه بر است و برای مشتری و ما نمی صرفد که از آنها استفاده کنیم اگر دولت در این زمینه از ما حمایت کند و برای این موضوع هزینه ای اختصاص دهد خوب است.

او معتقد است: ما فقط برای کادوهای ولنتاین و تولد بسته بندی های زیبایی در نظر می گیریم حتی گاهی برای این موضوعات هم بسته بندی قرار نمی دهیم و دلمان برای صنایع دستی این شهر که هنرمندان پای هر کدام از آنها با جان و دل کار کرده اند و استخوان خورد کرده اند، نمی سوزد و برای آنها ارزش قائل نیستیم.

* نبض بازار با اقتصاد پویا می زند

نبض بازار هنری بسیاری از کشورها با اقتصاد پویا می زند، آنها یاد گرفته اند که برای کالاهایی که تولید خودشان است ارزش قائل شوند اما ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم و به این ره‌آورد دست پیدا نکردیم که حتی برای کالاهای داخلی خودمان ارزش قائل شویم.

برخی از مغازه داران همین طور صنایع دستی را مثل خمره رنگرزی می ریزند روی هم در کنار مغازه در حالی که همه کشورها برای صنایع دستی ما ارزش قائل هستند و اگر اقتصادمان لنگمی زند از ماست که برماست.

ما یاد نگرفته ایم مانند کشورهای همسایه و غربی که وسایل بی ارزش و ناچیز خود را در بسته بندی های شکیل و دلچسب قرار می دهند تا مشتری بیشتری را جذب کنند، بازار یابی کنیم و همین می شود که دست و پای بازاریابی ما برای اقتصاد هنر می لنگد.

همین می شود که به قول دکتر مهرزاد شاه علی استاد دانشگاه، کشورهای غربی زعفران را از ایران می خرند و با بسته بندی های زیبا به چند برابر قیمت به دیگر کشورها می فروشند و گاهی مدعی هستند که خودشان زعفران کشت می کنند.

شاه علی، دکتری مدیریت برنامه ریزی در ادامه بیان می کند: ایرانی ها یاد نگرفته اند که صنایع دستی و ارزشمند را باید در بسته بندی های درخور به دیگر کشورها صادر کنند، هنگامی که به توریستی ظرفی قیمتی در بسته بندی نامرتب می دهی دلزده می شود هر چند که آن ظرف چند دلار ارزش داشته باشد، انگار ما تافته جدا بافته ایم.

به گفته او سال هاست که کشورها از این طریق بازاریابی می کنند و مشتری های متعددی را به خود جذب می کنند و این موضوع تنها مختص صنایع دستی نیست.

او می گوید: شما نگاه کنید میوه هایی که از دیگر کشورها به ایران می آید چقدر زیبا و مرتب در بسته بندی های خاص چیده شده است، گاهی بر روی هر میوه ای یک برچسب شناسنامه ای زده شده است که نشان از تاریخ تولید و مصرف دارد.

او ادامه می دهد: در حال حاضر کمتر از پنج سال است که کشاورزان و بنه داران یاد گرفته اند که مثلا توت فرنگی را در ظرف های پلاستیکی یک بار مصرف بچینند که همین موضوع هم نتوانسته آنطور که باید بازار میوه فروش ها را گرم کند.

این استاد دانشگاه با بیان اینکه فرهنگ و علم صنعت بسته بندی هنوز در کشور به کار گرفته نمی شود، می افزاید: دولت ها در همه زمان ها باید به این موضوع توجه کنند. کارگزاران فرهنگی باید در این زمینه به صاحبان صنایع و کشاورزان آموزش دهند تا روند بسته بندی محصولات را یاد بگیرند.

به گفته شاه علی، اختصاص بودجه ای برای موضوع آموزش متولیان امر در افزایش صادرات و ارزآوری کشور بسیار موثر است.